dimotiki_pinakothiki_thessalonikis

Η Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης εγκαινιάζει την Τρίτη 9 Απριλίου 2019, ώρα 20:00, στο Γενί Tζαμί, την ατομική έκθεση του Δημήτρη Ταντανόζη, μια εικαστική εγκατάσταση, με τίτλο απομόνωση.

Στο απόσπασμα από το κείμενο του Εμμανουήλ Μαυρομμάτη Η εικαστική διαχείριση ως κοινοτοπία στην εργασία του Δημήτρη Ταντανόζη, διαβάζουμε: «…στην εργασία κυριαρχεί η επανάληψη και όταν υπάρχει παραλλαγή, η επανάληψη της παραλλαγής κ.ο.κ. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο καλλιτέχνης εννοεί ότι το πράγμα είναι το ίδιο – είναι εκείνο το πράγμα ή εκείνο το πράγμα- αλλά πάντοτε είναιεκείνο το πράγμα. Το ονομάζει, ο ίδιος λόγος (το ίδιο κείμενο) στις έξι όψεις ενός κύβου…» και «…Στις ιστορίες τουΤαντανόζη εμπλέκεται και μία Λούλα σε εννέα παραλλαγές. Η Λούλα είναι ένα πρόσωπο χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιδιότητες και δεν χαρακτηρίζεται από τίποτα: παρέχει υπηρεσίες, πουλάει λουλούδια σε σκυλάδικα και δολοφονείται. Οι εννέα εκδοχές είναι πάντοτε της ίδιας Λούλας, ώστε πολλαπλασιαζόμενη στις εκδοχές της, να μην μπορεί να ταυτοποιηθεί ούτε από την ιστορία της. Η εργασία του Ταντανόζη μου θυμίζει, ως τρόπος σκέψης, τον αυστριακό φιλόσοφο Robert Musil (1880-1942): O Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες (LHomme sans Qualités). Το ιδανικό για τον Ταντανόζη θα ήταν το γεγονός που παραμένει απαρατήρητο. Αυτό θα είναι το έργο.»*

Την έκθεση, σε όλη τη διάρκειά της, θα συνοδεύει ηχητικό περιβάλλον, με συνθέσεις εμπνευσμένες από ποίηση του Δημήτρη Ταντανόζη, που καταγράφεται στα έργα και απαγγέλλεται από τον ίδιο, αποτέλεσμα της σύμπραξης των μουσικών: Αντώνη Ανισέγγου, Γρηγόρη Ταντανόζη, Δέσποινας Ταντανόζη, Θοδωρή Πατσαλίδη, Ιορδάνη Αθανασιάδη, Κατερίνας Ταντανόζη, Λευτέρη Αγγουριδάκη, Μαρίνας Ταντανόζη, Νίκου Μπάρδη και Παύλου Γεωργιάδη.

Στη διάρκεια των εγκαινίων ο μουσικός Νίκος Μπάρδης, θα παρουσιάζει συνθέσεις του, με τρομπέτα, κιθάρες και ηλεκτρονικά μέσα και θα αυτοσχεδιάσει, συνοδευόμενος από τους μουσικούς, Θοδωρή Πατσαλίδη, βιολί, και Λευτέρη Αγγουριδάκη, κρουστά και ντουντούκ.

Ο Δημήτρης Ταντανόζης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1965. Σπούδασε παιδαγωγικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε ωςπρωτεύσας αριστούχος το 1994. Έχει πραγματοποιήσει επτά ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε δημόσιους και ιδιωτικούς πολιτιστικούς φορείς. Εργάζεται στη Δημόσια Εκπαίδευση από το 1988.

Διάρκεια: 9 Απριλίου έως 9 Μαΐου 2019

Ωράριο: Τρίτη έως Παρασκευή 10.00-16.00, Σάββατο 11.00-15.00

 

Οργάνωση

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΓΕΝΙ ΤΖΑΜΙ | Αρχαιολογικού Μουσείου 30 | E-mail pinakothiki@thessaloniki.gr

 

*Από το κείμενο για την έκθεση του Εμμανουήλ Μαυρομάτη, Ομότιμου καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Προέδρου της AICA–Ελλάς (Εταιρεία Ελλήνων ΚριτικώνΤέχνης)

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθρο«Εκ του Μηδενός» της Εύας Διαμαντάκη στον Θεατρικό Σταθμό Ηρακλείου
Επόμενο άρθροΈνα παραδοξολόγημα, Μaya Angelou
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κατέχει πιστοποίηση στο σύστημα γραφής Braille και παρακολουθεί σεμινάρια στον τομέα της Συμβουλευτικής Ψυχικής Υγείας. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και το ραδιόφωνο. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τους περίπατους, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του ελληνικού καφέ από την κούπα της μαμάς της. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την πηγαία ευγένεια, τις ευχές, τις πράξεις που έχουν ένα τεκμήριο αγάπης μέσα τους, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό, τα βλέμματα που δεν έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν την λάμψη τους. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.