Μία καταδίκη είναι και η αγάπη.

Δουλική υποταγή σε κάθε συναισθηματική προστακτική.

Και εμείς άνθρωποι ρευστοί, δειλοί.

Μετρούσαμε την ελευθερία μας σε στιγμές απόλαυσης.

Πετούσαμε τη ζωή μας σαν τα ζάρια.

 

Ζούμε ένα παιχνίδι εντυπώσεων.

Συλλέκτες στιγμών και παθητικοί περιηγητές.

Κυνηγάμε χίμαιρες και οπτασίες και τις βαφτίζουμε στοχεύσεις και ιδανικά.

 

Πνιγμένοι στη μετριότητα και την αισχροκέρδεια,

          Απελευθερωμένοι από ηθικές διδαχές και νοητικές αναλύσεις.

Άνθρωποι σαν εμένα και σαν εσένα.

 

Παθητικοί αποδέκτες, περήφανοι και αφελείς.

Περηφάνια που υποκρύπτει πνιγμό και προδοσία.

Σιωπηρά αποδεχόμαστε την ιδιοτέλεια,

Σιωπηρά παλεύουμε στο παιχνίδι των εντυπώσεων.


Και ύστερα εξήγησέ μου, 

Για ποια αγάπη εμείς μιλάμε; 

Για αυτή την αγάπη που πριν μεγαλώσει εμείς τη σκοτώσαμε;

Πολύ απλά, ενδώσαμε.


Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροΑίθουσα αναμονής, Κλείτος Κύρου
Επόμενο άρθρο|Περικλής Κοροβέσης
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κατέχει πιστοποίηση στο σύστημα γραφής Braille και παρακολουθεί σεμινάρια στον τομέα της Συμβουλευτικής Ψυχικής Υγείας. Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και το ραδιόφωνο. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017. Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τους περίπατους, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του ελληνικού καφέ από την κούπα της μαμάς της. Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την πηγαία ευγένεια, τις ευχές, τις πράξεις που έχουν ένα τεκμήριο αγάπης μέσα τους, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό, τα βλέμματα που δεν έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν την λάμψη τους. Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια... Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων. Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία… Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή… Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.