Γιώτα Νέγκα
Είναι κάποια τραγούδια, που μου μιλάνε απευθείας στην καρδιά και όταν τα ακούω, έχω μονίμως αυτή τη γλυκιά ανατριχίλα στο δέρμα, σαν οι στίχοι και η μουσική να λένε κάτι παραπάνω απ’ αυτό που ακούγεται. Να μιλάνε μια άλλη γλώσσα, να φανερώνουν πράγματα και συναισθήματα που απλά δεν λέγονται με τα χείλη. Ένα από αυτά τα τραγούδια, είναι «Το Δίκιο μου», το τραγούδι που έγραψε ο Οδυσσέας Ιωάννου, έντυσε με μουσική ο Θέμης Καραμουρατίδης και ερμήνευσε μοναδικά η Γιώτα Νέγκα.
Παίρνοντας αφορμή από αυτό το τραγούδι, ένα από τα πιο αγαπημένα μου, θέλησα να αφιερώσω λίγες γραμμές στην τραγουδίστρια που όλοι έχουν αγαπήσει και όλοι έχουν χειροκροτήσει για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, λαϊκό από τα γεννοφάσκια του, και την επιτυχημένη της πορεία στο χώρο.
Μια πορεία σεμνή, που μετρά εικοσαετία, με υπέροχες συνεργασίες, που μας έχει χαρίσει στιγμές έντασης, έκστασης και συγκίνησης μέσα από τη βαθιά, γνήσια, ολοκάθαρη λαϊκή φωνή της. Έτσι απλά ήρθε το τραγούδι στη ζωή της Γιώτας Νέγκα, την τράβαγε περισσότερο από κάθε τι άλλο, ήταν κάτι φυσικό και δέθηκε αρμονικά μαζί του, αυτό ήταν η καρδιά και η ανάσα της, όπως λέει χαρακτηριστικά. Μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό, από τον τρόπο που πεταρίζουν τα μέσα μας κάθε φορά που τραγουδάει κατευθείαν στην ψυχή μας.
Μία από τις σημαντικότερες λαϊκές γυναικείες φωνές σήμερα, με θαυμαστή δημόσια παρουσία, με κορυφαίες συνεργασίες, με ένα ανεκπλήρωτο όνειρο να συνεργαστεί με τον Δημήτρη Μητροπάνο, που όμως δεν κατάφερε να γίνει πραγματικότητα και την άφησε με μια «ορφάνια», όπως αναφέρει, με ανθρωπιά και ευαισθησία, συγκαταλέγεται στις πιο αξιόλογες ερμηνεύτριες του σήμερα.
Πέρασε όλη την παιδική και εφηβική της ζωή μεταξύ Αιγάλεω, Κορυδαλλού και Αγίας Βαρβάρας. Σε λαϊκές γειτονιές, μέσα σε χωματόδρομους και ανηφόρες, «να σπάμε τα γόνατά μας, να λερωνόμαστε», όπως λέει η ίδια σε μία συνέντευξή της, «και το βράδυ, να μαζευόμαστε όλοι μαζί, παιδιά και γονείς, να παίζουμε παιχνίδια». Τα μεσημέρια στις αυλές, πάνω στα δέντρα, και το βράδυ, όλοι μαζί, με τις ζεστές, ανθρώπινες συμπεριφορές και τα λαϊκά ακούσματα.
Αυτές τις λαϊκές καταβολές θυμάται και έχω την αίσθηση ότι είναι αυτό που την βοηθάει να συνειδητοποιεί ποια είναι και να μπορεί να πηγαίνει παρακάτω. Εξάλλου, έχει υπάρξει απ’ τους τυχερούς που πρόλαβαν να ζήσουν τη γειτονιά, την αλληλοβοήθεια, τα γέλια, τα τραγούδια που μιλούσαν στην καρδιά.
Μοναχοπαίδι, με ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα της, τον οποίο χαρακτηρίζει ως έναν άνθρωπο που έκανε τα πάντα. Ψυκτικός στο επάγγελμα, αλλά και «χτίστης, ζωγράφος υδραυλικός, ποιητής». Ένας πολυτεχνίτης που την καμάρωνε κάθε φορά που τραγουδούσε. Τον έχασε το 2010 και αυτό, ενήργησε μέσα της καταλυτικά. «Υπήρξε αφορμή να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου», λέει σε μία δήλωσή της.
Η πρώτη φορά που βγήκε σε σκηνή να τραγουδήσει, ήταν στη δευτέρα Λυκείου. Είχαν πάει με τους γονείς της να δούνε τον Μανώλη Καραντίνη που ήταν γνωστός τους, σε ένα μικρό χώρο στο Πέραμα. Ζήτησε να τραγουδήσει χωρίς να το’ χει ξανακάνει και την επόμενη εβδομάδα, ήρθαν στο σπίτι της ο Καραντίνης με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και πρότειναν στον πατέρα της να την πηγαίνει να τραγουδάει εκεί. Δεν ήταν ούτε 17 χρονών.
Ξεκίνησε εκεί, με τις ευλογίες του πατέρα της και την κατευόδωση του σχολείου, αφού είχε το απαλλακτικό να πηγαίνει δύο ώρες πιο αργά το πρωί της Δευτέρας στο μάθημα. Και κάπως έτσι, όλα άλλαξαν. Άρχισε να ανακαλύπτει δυνατότητες, ανθρώπους, τραγούδια. Να απολαμβάνει και να βρίσκει τον εαυτό της πάνω στη σκηνή.
Το ‘90 έγινε συνέταιρος μαζί άλλους δύο φίλους σε ένα μαγαζί, το «Έμμετρο», μία μουσική σκηνή στην οποία τραγουδούσε για έξι χρόνια, ώσπου το ’96 αποφάσισε να σταματήσει, γιατί ένιωσε στάσιμη. Μοιράζεται τις σκέψεις της πολλά χρόνια αργότερα και εξομολογείται, ότι θα ήθελε έναν δικό της χώρο και πάλι, μία αγκαλιά, μία ζεστή γωνιά να την μοιράζεται με φίλους καλούς. Να παίζουν μουσική, να τρώνε, να διαβάζουν, να συζητάνε, να βλέπουν πίνακες ζωγραφικής και να παίζουν σκάκι (και τάβλι, όπως σημειώνει!).
Το ’97 έρχεται η συνεργασία με τον Αντώνη Ρεπάνη και τον Νίκο Δημητράτο πάνω σε λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, τα τραγούδια που τη γαλούχησαν από τότε που ήταν παιδί και την ενέπνεαν πάντα. Με την ίδια αγάπη και το ίδιο πάθος συνεχίζει τις συνεργασίες, αυτή τη φορά με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, την Ευανθία Ρεμπούτσικα και την Έλλη Πασπαλά το 2001, συμμετέχοντας αρχικά σε παραστάσεις τους αλλά και στη δισκογραφική εταιρία που είχαν μόλις ιδρύσει, την Cantini.
Το 2003 κυκλοφορεί η πρώτη της προσωπική δισκογραφική δουλειά, «Με τα μάτια κλειστά», σε μουσική και στίχους του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και προκαλεί αίσθηση. Μία θετική αίσθηση, η οποία έμελλε να την καθιερώσει, ως μία από τις μεγαλύτερες φωνές του καλλιτεχνικού χώρου και του λαϊκού/έντεχνου τραγουδιού.
Ακολουθεί «Το Βέλος», το 2004, μία σύμπραξη με τον Βαγγέλη Κορακάκη, ο οποίος δίνει για πρώτη φορά ολόκληρο δίσκο σε γυναίκα τραγουδίστρια και εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για κείνη, χαρακτηρίζοντάς την «μία κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια».
Στην προσωπική της δισκογραφία συμπεριλαμβάνονται οι δίσκοι «Έχω άνθρωπο» το 2007, «Καινούργιο φιλί» το 2014 και «Τελευταίος εαυτός» το 2015. Οι συνεργασίες με μεγάλους καλλιτέχνες, άπειρες. Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Γαλιάτσος, Κώστας Λειβαδάς, Θέμης Καραμουρατίδης. Οι συνθέτες που πίστεψαν στο μεγαλείο της φωνής της και συνέπτυξαν την έμπνευσή τους με τη δική της.
Σε μία πορεία που μετράει σχεδόν 20 χρόνια, έχει συμμετάσχει σε δίσκους αγαπημένων καλλιτεχνών, όπως του Μιλτιάδη Πασχαλίδη, του Οδυσσέα Τσάκαλου, της Ελένης Τσαλιγοπούλου ενώ έχει συνεργαστεί μουσικά με άλλους τόσους, συμπεριλαμβανομένων του Δημήτρη Μπάση, της Δήμητρας Γαλάνη, του Σταμάτη Κραουνάκη, της Αναστασίας Μουτσάτσου και άλλων. Εμφανίζεται ουκ ολίγες φορές στη μουσική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, «Στην υγειά μας», ο οποίος της αφιέρωσε μία ολόκληρη βραδιά την περασμένη χρονιά. Και ποιος μπορεί να τον αδικήσει; Το ταλέντο της είναι υπερβολικά μεγάλο για να μην μοιράζεται στον κόσμο.
Όταν αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια γι’ αυτήν την τραγουδίστρια που εκτιμώ και θαυμάζω εδώ και χρόνια, αισθάνθηκα λίγο διστακτική. Δεν ήξερα αν θα καταφέρω να αποδώσω επιτυχώς το μέγεθος του θαυμασμού μου και την αυθεντικότητα που είμαι σίγουρη ότι τη διακρίνει, αν και δεν έτυχε ποτέ να τη γνωρίσω. Ωστόσο, νιώθω ότι ακόμα κι αν δεν τα κατάφερα σε ικανοποιητικό βαθμό, οφείλω να μιλάω γι’ αυτούς τους καλλιτέχνες, οφείλω έστω να προσπαθήσω, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, με το απεριόριστο ταλέντο τους, την ταπεινότητα και την εργατικότητα που τους διακρίνει, μα πάνω απ’ όλα την κατάθεση ψυχής που κάνουν κάθε φορά που τραγουδάνε, όπως η Νέγκα, πρέπει να προβάλλονται και να μας εμπνέουν.
Γράφει η Βάνα Κουτσού.
Γεννήθηκε στην Πέλλα το 1990. Σπούδασε στη σχολή Βιοχημείας & Βιοτεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γενετική. Αγαπά το διάβασμα, το γράψιμο, τα βιβλία και ό, τι έχει να κάνει με τη λογοτεχνία, την ποίηση και την καλλιτεχνική έκφραση πάνω στο χαρτί. Από το δημοτικό ακόμη, έγραφε παραμύθια και ποιήματα, που παρέμειναν κλεισμένα στο συρτάρι της για πολλά χρόνια.
Η φλόγα που παρέμενε άσβηστη για τη συγγραφή, έγινε δυνατότερη μεγαλώνοντας όπου και αποφάσισε να λάβει μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό στίχου του ωδείου Φουντούλη στο Βόλο το 2015. Τα τρία ποιήματα με τα οποία διαγωνίστηκε, έλαβαν τη δεύτερη και τρίτη θέση και αυτό αποτέλεσε μια μεγάλη ώθηση και να εκδώσει τη δική της συλλογή με τραγούδια και ποιήματα το 2017, με τη συνεργασία του εκδοτικού οίκου Οσελότος, υπό τον τίτλο «Απίστευτα κι απέραντα».
Το τραγούδι της «Πίσω στη ζωή» έχει μελοποιηθεί από τον συνθέτη Νίκο Μανδαράκη. Είναι τακτικό μέλος στο Σύλλογο Φίλων Βιβλίου νομού Πέλλας, μία ομάδα μέσα στην οποία αισθάνεται εκεί ακριβώς όπου ανήκει. Μαζί της, θα εξερευνείτε τα τελευταία νέα στο χώρο της λογοτεχνίας, θα γνωρίζετε δημιουργούς και καλλιτέχνες, θα παρευρισκόσαστε σε πολιτιστικά δρώμενα και θα ανακαλύπτετε τι υπέροχο έχει να προσφέρει ο μαγευτικός κόσμος της δημιουργικής έκφρασης.
