Γράμματα (όχι στον Άγιο Βασίλη)
Πόσα παιδιά γράφουν γράμμα κάθε χρόνο στον Άγιο Βασίλη; Εμείς άραγε πλέον γράφουμε; Όχι, φυσικά και δεν αναφέρομαι σε κάποιο γράμμα με παραλήπτη τον Άγιο Βασίλη αλλά μιλώ για γράμμα με παραλήπτη κάποιον που θα θέλαμε πολλά να του πούμε ή και τίποτα ακόμη, τίποτα το σπουδαίο… Δεν είναι ανάγκη να γράψουμε μεγαλοστομίες ή να πολυλογήσουμε. Ένα γράμμα σε κάποιον που μας λείπει, ένα γράμμα σε κάποιον που δεν βρίσκεται πια κοντά μας, ένα γράμμα που ουσιαστικά θα το γράφαμε για εμάς τους ίδιους. Ένα γράμμα που θα ανοίγαμε την καρδιά μας σε κάποιον που είτε χώρισαν οι δρόμοι μας μαζί του είτε δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Αν με ρωτάτε ποιος ο λόγος, πολύ απλά επειδή θα νιώθαμε ανακούφιση έχοντας επιτέλους εξωτερικεύει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας- κι ας μην αναγνωσθεί αυτό το γράμμα ποτέ. Θα έχει υπάρξει για εμάς.
Υπάρχουν φορές που αναλογιζόμαστε πρόσωπα, πρόσωπα που μοιραστήκαμε μαζί τους εμπειρίες και εικόνες που συνδέουμε με τα Χριστούγεννα. Είναι φυσικό να ανακαλούμε στη μνήμη μας αυτά τα πρόσωπα κάθε Χριστούγεννα και ίσως σε κάθε γιορτή. Το θέμα είναι έχουμε τη δύναμη να παραδεχθούμε αυτή την απουσία από τη ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να εξωτερικεύσουμε αυτές τις σκέψεις: Το πόσο δηλαδή μας λείπει κάποιο πρόσωπο από τη ζωή μας; Πονάει μια τέτοια σκέψη, αυτό είναι βέβαιο. Δεν ξέρω αλήθεια αν μπορεί κανείς τόσο εύκολα να κάνει αυτή την παραδοχή στον εαυτό του και να βάλει τέτοιες σκέψεις στο χαρτί. Από την άλλη οι γιορτές των Χριστουγέννων ενδείκνυνται συνήθως για ενδοσκόπηση. Για κουβέντα με τον εαυτό μας. Για αναπόληση στιγμών και προσώπων. Και οι αναμνήσεις είναι κάθε χρόνο εκεί, μας περιμένουν πίσω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τους πλούσιους στολισμούς και την ατελείωτη χρυσόσκονη. Τότε είναι που μένουμε εμείς και αυτές, οι απογυμνωμένες από ωραιοποιήσεις και φαντεζί χρώματα, αναμνήσεις μας.
Φέτος τα Χριστούγεννα έχω περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να γράψω σε πολλά πρόσωπα, πρόσωπα που έχω καιρό να δω, πρόσωπα που δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτέ, πρόσωπα που ήταν επιλογή μου να μην ξαναδώ. Δεν ξέρω αν τελικά θα το κάνω, αλήθεια. Δεν ξέρω αν θα έχω το χρόνο ή αν αυτό θα είναι απλώς μια δικαιολογία για να αποφύγω για ακόμη μια χρονιά να το κάνω. Γράφοντας ίσως νιώσω ανακούφιση. Το βέβαιο είναι πως κανένα από τα γράμματα που θα έγραφα δεν θα έφθανε σε κάποιον από τους παραλήπτες του. Οι σκέψεις όμως δεν εγκλωβίζονται, ψάχνουν διεξόδους. Κι αν δεν καταφύγουν σε κάποιο χαρτί μπορεί να μεταμορφωθούν σε λέξεις και σε λόγο προφορικό. Ίσως αν είμαι τυχερή τις εκμυστηρευτώ σε κάποιον, μα και πάλι δεν θα είναι το ίδιο. Χρειάζεται ακόμη πολύ κουράγιο για να πεις όσα δεν τολμάς να παραδεχθείς ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Χρειάζεται να κάνεις στην άκρη τον όποιο εγωισμό σου για να παραδεχθείς ότι κάποιος σου λείπει. Και ακόμη περισσότερο κουράγιο να υπερβείς τον εαυτό σου και να πας παρακάτω.
Βασιλική Ρούσκα.
Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Θεολογία στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο τμήμα με ειδίκευση στην Οικουμενική Θεολογία και σήμερα συνεχίζει με διδακτορικές σπουδές στη Δογματική και πιο ειδικά στην Αισθητική Θεολογία. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της έγραφε πολλά και διάφορα και έλεγε πως θα γίνει συγγραφέας. Ποιήματά της έχουν διακριθεί και δημοσιευθεί σε συλλογικούς ποιητικούς τόμους. Γράφει στα ηλεκτρονικά περιοδικά «Πεμπτουσία» και «City Culture» και οι δημοσιεύσεις της έχουν ξεπεράσει τις εκατό σε αριθμό. Έχει παρακολουθήσει πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια τέχνης αφού τα κείμενα και οι σπουδές της ασχολούνται κυρίως με την τέχνη και τον πολιτισμό. Έχει δουλέψει με ΑμεΑ και σε εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά. Αγαπημένος της προορισμός η Μήλος!
