Να ζεις ελεύθερος. Σαν στάχτη. Σαν έρωτας σε εγκατάλειψη. Σαν πουλί που έσπασε το κλουβί του. Σαν αυτόματη γραφή. Άκου τον θάνατο, αλλά μην τον ακολουθείς.
Αυτά είπε η κυρία Χ. σε ένα κορίτσι που θύμιζε τα κουρέλια-χαμίνια του Ντίκενς. Το κορίτσι βγαίνοντας από το σπίτι της, έκλεισε σιγανά την πόρτα πίσω του. Ένα τρίξιμο ανεπαίσθητο ακούστηκε, ύστερα σήκωσε το κεφάλι του και είδε τον ουρανό. Κατάλαβε πως ήταν μικρή κι αδύναμη για να αφήσει τον ουρανό να μπει μέσα της. Και πως η κυρία Χ, σκυμμένη τώρα πάνω από το πιάνο της θα είχε κιόλας ξεχάσει αυτά που της είπε λίγο πριν. Ύστερα σκέφτηκε πως οι διαπιστώσεις δεν είναι αυτόματη γραφή και πως η ζωή δεν είναι διαπιστώσεις. Σφίχτηκε απαλά μέσα στα κουρελιασμένα ρούχα της κι έσφιξε το στόμα της σε μια ευθεία, σκληρή γραμμή, χωρίς να αφήσει ούτε ένα δάκρυ. Ήξερε από καιρό πως ζούσε με τις στάχτες. Εκεί, σε ένα εγκαταλειμμένο κτήριο της πόλης, μια παλαιά μονοκατοικία, είχε κάψει τους νεκρούς γονείς της πεθαμένους από την πείνα και το κρύο.
Μαζί τους ζούσε..
Γράφει η Πόπη Συνοδινού.
Μένει στην Αθήνα με την οικογένειά της. Σπούδασε βοηθός μικροβιολόγου κι εργάστηκε ως ιδιωτικός υπάλληλος ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής (κύκλος μυθιστορήματος) στο «ΕΚΕΒΙ» καθώς και ένα κύκλο μαθημάτων στη «ΔΟΜΗ» με θέμα το σενάριο ταινιών.
Στο ιστολόγιο popsyn.blogspot.com που διατηρεί με τίτλο «Aμόρ Γυνή» έχει δημοσιεύσει δύο e-book της με τίτλο «Γράψε για την Ελένη» και «Το μπαστούνι από την Αίγυπτο».
Κείμενα της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορους ιστότοπους και ηλεκτρονικά περιοδικά όπως το «Ποιείν» και τα «24 γράμμματα». Είναι μια αυτόματη γραφή χωρίς επεξεργασία και αντλείται από την εμπειρία της ζώσας ζωής τόσον από το προσωπικό επίπεδο αλλά κι από τις ιστορίες-αφηγήσεις των άλλων.
