Νυχτερινή Γυναίκα
Μετέωρη
περιπλανώμενη
προσπαθεί
κάπου να βρει
να σταθεί
κάπου να ακουμπήσει /κάπως να φιληθεί
[ΜΑΤΑΙΑ ]
Βρίσκει
καλόγριες
μόνο
κρύες κολώνες
απέραντη σκοτεινιά
Βουτά στα μαύρα νερά
δεν σε συνάντησε
ούτε απόψε
δεν είναι
και καλόγρια που να πάρει!
17/04/2021
Ευγενία Σασσάλου
[ΟΥΣΙΚΤΩΝΙΑ]
Στην αρχή
ανησυχούσα
με την καταρρακτώδη βροχή
τώρα
που είστε
στο χώμα μέσα
θα μουσκευτήκατε
θα κρυώνετε πολύ
με τον καιρό
έμαθα
να μην σκέπτομαι
κάθε μέρα
το κάτω ΕΚΕΙ
Επέτρεψα να πενθώ
μόνο κάθε Μ. Παρασκευή
Έπειτα
ερωτεύτηκα
το μωβ δέντρο στην αυλή
Έπειτα
ερωτεύτηκα
εσένα που στεκόσουν εκεί
Έπειτα
ξέχασα
κάπως το κάτω ΕΚΕΙ.
Να σας έβαζα
σ’ ένα μπουκάλι μωβ
να σας έχω μαζί μου
να μην
με ανησυχεί
πλέον
η βροχή
για μένα ποιος θ’ανάψει το κερί.
[ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΛΟΙ]
24/04/2021
Ευγενία Σασσάλου
H μνήμη μου
Ζω μονίμως
πρωθύστερα
σέρνω
τον ταφικό σταυρό (τους)
Νοσταλγώ
το στέρνο σου
Ήθελα να δαγκώσω
τον λαιμό σου
Μα, με αυτή
την κόκκινη
σφιχτοδεμένη
γραβάτα σου
ήταν αδύνατον
Η μυρωδιά σου
το tabac του πατέρα
αλλά
όχι ακριβώς
προσπαθώ να θυμηθώ
μου κρατάει συντροφιά
ο κόκκινος αναπτήρας της
μοιρολόι ατελείωτο
-για τα πάντα-
είμαι πια
Σε κουβαλώ μαζί μου
σαν παπαγάλος
στον ώμο μου
μου ψιθυρίζεις:
«Ωραίο κόκκινο φουστάνι!
Πάρτο,να σε δω να το φοράς.
Ωραία παπούτσια!
Πάρε τα,να σε δω
να τα περπατάς κοριτσάκι
Άσε κάτω τους σταυρούς
Και έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.
Να έχω, να σέρνω, μια στιγμή μαζί σου.
Ως την αιωνιότητα!».
Να θυμάμαι την ενσάρκωση.
Αττική, 2017
μεσημέρι Ιουλίου, 12:45.
Λιοπύρι 38ο C.
Είχα ζητήσει
σαν χαθώ
να θαφτώ
μές στο στέρνο σου.
8/05/2021
Ευγενία Σασσάλου
Κλόουν
Μέσα στη νύχτα
η αδιακρισία μου
ψάχνει στηρίγματα
να υποχωρήσει
να μη γυρεύει απαντήσεις
σε γερασμένους φίλους
βουβά πρόσωπα
ανυπόφορους φόβους
Ντύνομαι κλόουν
βγαίνω από το σπίτι
συνεχίζω
να ονειρεύομαι
για λογαριασμό των άλλων
Στο σακίδιο
ο πόνος
η λήθη
βογκάνε
σα τιποτένιοι εραστές
θέλησαν να το σκάσουν
από την επιθυμία τους
ν’ αγαπηθούν
Τρυφερά
άδοξα
παίρνω
πάλι
τους δρόμους της πόλης
φτιάχνω σπίτια
στις γραμμές
των βουνών της
τα γεμίζω με ανθρώπους
που θέλουν
να φιλάνε
τον ήλιο στο στόμα
τα πρωινά
βάφω πράσινα φύλλα
να κρύβεται
η σελήνη
να στοιχειώνει
τους έρωτες τους
τα βράδια
Δεν θυμάμαι τα όνειρα μου πια
Γίνομαι οι άλλοι
ντύνομαι οι άλλοι
φυτεύω
τη μοίρα μου
χορτάρι
να ξαπλώνουν
όσοι φοβήθηκαν
την προδοσία
μιας απώλειας
από αίμα
αυτομόλησαν
σε βρώμικα νερά
Γίνομαι
εκείνη
ανυπόφορη δικαιολογία
για τις πιο βαθιές σου
απελπισίες
25/04/2021
Αγγελική Κουντουράκη
Μια αλλόθρησκη εποχή
Δέντρα ξεραμένα
οι ζωές μας
ταγμένα
σε αέναη δίψα
για ήλιο καλοσυνάτο
ανθρώπους λαμπερούς
Το φετινό νερό τα σαπίζει
ο βραδινός άνεμος τα λεηλατεί
Καμένα δύο φορές
την εποχή
όπου τα ψέματα
ανθίζουν τριγύρω μας
Μια φορά
έσπειραν
μισές αλήθειες
χέρια αφίλητα
τη δεύτερη
η μνήμη
έπαψε
να γλυκαίνει
τις ρίζες του παρελθόντος
Ερχόντουσαν βρέφη
αγοροκόριτσα
αναμαλλιασμένα
έφερναν γέλια
στεκόντουσαν
πρόβατα
φίδια
αετοί
[για να δούν]
έφερναν μουσικές
πίστεψαν
πως θα ξυπνήσουν
τα δέντρα με αναμνήσεις
Αναφύονταν
αχόρταγα ψέματα
στεκόντουσαν
ανάμεσα
στο παρόν και τη ζωή
βρήκαν
συμμάχους
λειψά λόγια
μαύρες μπότες
γυαλισμένες φορεσιές
σαθρά χαμόγελα
έδιωχναν
τις αναπνοές
μιας κάποιας ελπίδας
Έφτυναν
χολή
ψέματα
βοή
ο αέρας
ανάβλυζε
νερό
πριν
πνιγεί στα λύματα
κόκκινο ποτάμι
αίμα και γέννηση μαζί
Αναποδογύριζε
ο ήλιος
πάνω
στην απόγνωση του
ανέγγιχτη ευγνωμοσύνη
μυρτιές
αδιάφορα
κλειστά μάτια
η ελπίδα των ζωντανών
παραδόθηκε
λίγο πριν
της περάσουν χειροπέδες
Mια αλλόθρησκη ξένη
βέβηλη
του προβλέψιμου
μιας σάπιας εποχής
γίνεται
σπόρος ενστίκτων
μανία
απόγνωση
γίνεται βροχή
οι ρίζες των δέντρων
μόνη
απαντοχή
προφητεύει
Η εποχή του ψέματος
θα θαφτεί σύντομα στη ξηρασία της
Άνθη νεογέννητα
θα χαμογελάσουν οι ζωές μας.
22/05/2021
Αγγελική Κουντουράκη
Πώς θυμούνται οι άνθρωποι
Ράβουν
τις σάρκες τους
λέξεις
από χώμα και νερό
Κρεμάνε
στο λαιμό τους
αλμυρές μελαγχολίες
από το πρώτο τους γάλα
Τρίχες
Κόκαλα
χυμένα όνειρα
ταΐζουν
τα ορθάνοιχτα τους χείλη
Σπρώχνουν τη γλώσσα
να μιλήσει το φόβο
τσακίζουν τα χέρια
να χαράξουν την αγάπη
Μην ξεχαστούν
Μην βυθιστούν
Η λήθη
εκπαιδεύει
νέους δολοφόνους
σαν κλείσουν
για λίγο
τα βλέφαρα τους
Εσύ
νεογέννητο μωρό
στα σωθικά τους
βουτάς το βλέμμα σου
στο στήθος της μάνας
που σ’ έστειλε
πρώτο στην εκτέλεση
Γυρνάς ανάσκελα
σα κούκλα συρμάτινη
με βρώμικα μαλλιά
φτύνοντας
τα ποιηματάκια σου
για να τους ξεδιψάσεις
Να μην ξεχαστούν
Να μην βυθιστούν
Οι άνθρωποι θυμούνται
εκεί
όπου ο έρωτας
σαδιστής μαέστρος
ανοίγει το στομάχι τους
και φυτεύει σκουλήκια
Οι άνθρωποι θυμούνται
μόνο
σαν σαπίσει
το σκοτάδι
που τους γέννησε
στα μάτια τους
καρφώνουν
δύο λευκές πεταλούδες
Λίγο πριν ξημερώσει.
22/05/2021
Αγγελική Κουντουράκη
Νύχτα
Μεγάλη η νύχτα
Περιμένοντας να περάσει
το κενό της
Πνίγομαι στο τίποτα
Άγριες σκέψεις
Όνειρο η πραγματικότητα
Κλειστά μαγαζιά., Άδεια
Σαν την ψυχή μου
Μεγαλουπόλεις.
17/4/2021
Άννα Τριτοπουλου
Κόκκινο φωτάκι
Κόκκινο φωτάκι
χωριό
Λείπουν όλοι
οι βασικοί
μία σφεντόνα
φέρνει χαρά
χαρά ενός παιχνιδιού
το μάλωμα της γιαγιάς
διασκεδαστικό
Η αγκαλιά του παππού
γαλήνια
Αλλαγή σκηνικού
Χωριό άδειο
το σπίτι
γεμίζει ξανά
με έρωτα εφηβικό
Αλλαγή σκηνικού
κόκκινο φωτάκι
φέρνει την χαρά
την χαρά ενός παιχνιδιού
Έρωτας πληρωμένος
δίχως απογόνους.
Άννα τριτοπούλου
29/04/2021
Κουβέντα
Στην αρχή
ζεις
για να φτιάξεις μνήμη
στο τέλος
ζεις
για να μην την ξεχάσεις
Η μελαγχολία
εξάρτηση της μνήμης
Δεν χρειάζεσαι
μνήμη για να ζήσεις
H μνήμη
συσσωρεύεται στα τέλματα
σαν βόθρος
στην ανάγκη
τρως και τα σκατά σου.
8/05/2021
Γιάννης Ριζάς
Το Θυμητικό
Στην αρχή
ποια παθογέννεση
θα σπαράξει
στο τέλος
μόλις το άγγιγμα
της υφάλμυρης μνήμης
ξεχαστεί
τι απομένει;
Η αρχή
γεννιέται
μες στην άρνησή της
το τέλος
βιώνεται στο ξανά
Της αρχής
αχνοφαίνεται
η ναυτία
στο τέλος
χάνεται
η ουσία
Αρχή
σάρκα
ακουμπούν
δάκτυλα γυμνά
ξεσκίζουν
τους δρόμους
κατακλύζουν
σιωπές
αλαλαγμοί
Τέλος
μουσείο παθών
απεικόνιση θαυμάτων
η ιστορία
γκρεμίζει
τις αναμνήσεις
χέρια οικεία
θα ξενιτευθούν
ουρλιάζοντας
αναθυμιάσεις
Στο μεταξύ
το ενδιάμεσο
ζει στις ανταυγές
ανάμεσα στο ξανά και στο μόνο
όσο η ζωή
ξεχνά
από που να ξεκινήσει.
22/05/2021
Γιάννης Ριζάς
Στεγνές Δροσοσταλίδες
Στον έρπη της στιγμής
μάτια βήχουν
μάτια εκκρίνουν
χέρια αγκαλιάζουν
χέρια πνίγουν
πόδια τρέχουν
πόδια λιώνουν
στόμα ψιθυρίζει
στόμα δαγκώνει
τα χείλη
θυμούνται
σκίρτονται.
25/04/2021
Γιάννης Ριζάς
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, μέσα σ’ ένα απόλυτα καλλιτεχνικό περιβάλλον, καθώς και οι δυο της γονείς ήταν οι ηθοποιοί. Είναι απόφοιτη του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Επίσης, είναι απόφοιτη από το σπουδαστήριο νεοελληνικής ποίησης Τάκης Σινόπουλος (2016-2018).Αγαπάει κάθε είδους γραφή είτε αυτή είναι ακαδημαική είτε λογοτεχνική. Επίσης, αγαπάει το θέατρο και τα τελευταία δυο χρόνια εργάζεται ως αναπληρώτρια δασκάλα θεατρικής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στις επαρχίες της Βόρειας Ελλάδας και διατηρεί κριτική στήλη στο διαδυκτιακό magazine ologramma.gr αλλά και δημοσιογραφική στήλη στο magazine greekplayproject. Η πρώτη της ποιητική συλλογή ΡΙΖΕΣ εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2019 από τις εκδόσεις 24γράμματα. Επίσης, το ποίημά της «Σύμπαν’’, εκδόθηκε στη συλλογική ποιητική ανθολογία «Ξύπνησα σε μια χώρα» Ελληνική ποίηση σε ενεστώτα χρόνο/I Woke up in a country Greek poetry at the present time, από το ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κατέχει πιστοποίηση στο σύστημα γραφής Braille και παρακολουθεί σεμινάρια στον τομέα της Συμβουλευτικής Ψυχικής Υγείας.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και το ραδιόφωνο. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τους περίπατους, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του ελληνικού καφέ από την κούπα της μαμάς της.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την πηγαία ευγένεια, τις ευχές, τις πράξεις που έχουν ένα τεκμήριο αγάπης μέσα τους, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό, τα βλέμματα που δεν έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν την λάμψη τους.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
