Η ματιά μου είναι καθαρή σαν ενός
ηλιοτροπίου.
Είναι συνήθειά μου να περπατάω στους
δρόμους
κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά
και μερικές φορές κοιτάζοντας πίσω
μου,
και ότι βλέπω κάθε στιγμή
είναι ότι δεν είδα πριν,
και είμαι πολύ καλός στο να παρατηρώ
πράγματα.
Είμαι ικανός να νιώθω τον ίδιο θαυμασμό
που θα ένιωθε ένα νεογέννητο παιδί
νν παρατηρούσε ότι είχε πραγματικά
και αληθινά γεννηθεί.
Νιώθω κάθε στιγμή ότι έχω μόλις γεννηθεί
σ’ έναν εντελώς καινούργιο κόσμο.
Πιστεύω στον κόσμο όπως σε μια
μαργαρίτα,
επειδή τον βλέπω. Αλλά δεν τον
σκέφτομαι,
επειδή το να σκέφτεσαι είναι το να μην
κατανοείς.
Ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για εμάς για να
τον σκεφτόμαστε
(Το να σκέφτεσαι είναι να έχεις μάτια που δεν βλέπουν καλά)
αλλά να τον βλέπεις και να είσαι σε
συμφωνία.
Δεν έχω καμία φιλοσοφία, έχω
αισθήσεις…
Αν μιλώ για τη Φύση δεν είναι επειδή
γνωρίζω τι είναι
αλλά επειδή την αγαπώ, και γι’ αυτόν
ακριβώς τον λόγο
επειδή αυτοί που αγαπούν δεν
γνωρίζουν τι αγαπούν
ή γιατί αγαπούν, ή τι είναι η αγάπη.
Η αγάπη είναι αιώνια αθωότητα,
Και η μόνη αθωότητα είναι να μην σκέφτεσαι…
*O φύλακας του προβάτου II, Fernando Pessoa
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
