Σύγχρονο Θέατρο
Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλέφωνο: 210 3464380
«Ο Μορμόλης»
του Rainer Hachfeld
ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:30
ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12.00
ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 14.30
ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:30
ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 14.30
ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:30
Η Συντεχνία του Γέλιου συνεχίζει με τεράστια επιτυχία τις παραστάσεις του θρυλικού «Μορμόλη» στο Σύγχρονο Θέατρο.
45 χρόνια από την πρώτη παράσταση του θιάσου της Ξένιας Καλογεροπούλου, ακριβώς 10 μέρες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στις 30 Νοεμβρίου του 1973.
Ο Μορμόλης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών, που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους.
Οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό το μυστηριώδες και ανατρεπτικό “ξύλινο κουτί”.
Τον Μορμόλη δεν μπορείς να τον συλλάβεις, να τον τιμωρήσεις, να τον καταστρέψεις, είναι άτρωτος … γιατί είναι η φαντασία των παιδιών και μπορεί να γίνεται ό,τι θέλουν τα παιδιά: παπούτσι, καπέλο, ποτήρι ή μπουρί της σόμπας. Αν κόψεις έναν Μορμόλη στα δυο έχεις δυο Μορμόληδες κι αν τον έκοβες στα τρια, τρεις!
Οι μεγάλοι γεννηθήκανε μεγάλοι;
Ποτέ δεν ήτανε μικροί;
Πάθανε όλοι αμνησία
σκοτώσανε την φαντασία
κι απόμειναν τα πρέπει και τα μη!
Ο Μορμόλης βλέπει
ποιό γιατί (;) πάει με ποιό πρέπει!
Η ιστορία που επέδρασε καθοριστικά στις γενιές παιδιών της μεταπολίτευσης και έθεσε το σημείο εκκίνησης νέων παιδαγωγικών προσεγγίσεων παγκοσμίως. Ο Μορμόλης γράφτηκε από τον Rainer Hachfeld, αδελφό του Volker Ludwig, ο οποίος είχε γράψει τα τραγούδια. Το έργο ανέβηκε το 1969 στο θέατρο Grips, λεγόταν “Mugnog Kinder” και είναι η αφετηρία του είδους θεάτρου του Grips του Βερολίνου και του υλικού της Συντεχνίας του Γέλιου. Χωρίς τον Μορμόλη δε θα υπήρχε ο Νουριάν, η Τζέλα και ο Κόρνας, η Φρέτα κι ο Γυαλάκιας, ο Βάσος κ η Βιβή.
Μετάφραση/ διασκευή: Παναγιώτης Σκούφης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Βασίλης Κουκαλάνι
και τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού
Διασκευή – Ενορχήστρωση: Κώστας Νικολόπουλος
το τραγούδι «Ραπ του Ρίκι» έγραψε ο Θέμος Σκανδάμης
Διανομή: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου – Κατερίνα Αδαμάρα
Φωτογραφίες: Νάντια Παναγοπούλου – Νίκος Πανταζάρας
Video: Σίλια Πέτοβιτς
Σχεδιασμός Ήχου: Χρήστος Παραπαγκίδης
Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται στο Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45 στο Γκάζι, ένα φιλικό και προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία θέατρο.
ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:30
ΤΕΤΑΡΤΗ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12.00
ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 14.30
ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:30
ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 14.30
ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11:30
Τιμές εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10 €
ΑμεΑ, ανέργων, φοιτητικά, άνω των 65: 6 €
Ομαδικά άνω των 25 ατόμων: 6 €
Προπώληση: VIVA
Συντεχνία του Γέλιου
http://www.syntexniageliou.gr/
https://www.facebook.com/syntechniatougeliou/
Υπεύθυνος Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων: Αντώνης Κοκολάκης
Εmail: kokolakispr@yahoo.gr και kokolakispr@gmail.com

Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κατέχει πιστοποίηση στο σύστημα γραφής Braille και παρακολουθεί σεμινάρια στον τομέα της Συμβουλευτικής Ψυχικής Υγείας.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και το ραδιόφωνο. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τους περίπατους, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του ελληνικού καφέ από την κούπα της μαμάς της.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την πηγαία ευγένεια, τις ευχές, τις πράξεις που έχουν ένα τεκμήριο αγάπης μέσα τους, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό, τα βλέμματα που δεν έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν την λάμψη τους.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.