59ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ || 1-11/11/2018
Προβολή ταινίας Παρισινή εκπαίδευση του Ζαν Πολ Σιβεράκ
Σε μια sold out προβολή, οι θεατές απόλαυσαν την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018 στην αίθουσα Σταύρος Τορνές, την ταινία Παρισινή εκπαίδευση / A Paris Education του Ζαν Πολ Σιβεράκ. Η ταινία προβάλλεται στο πλαίσιο του αφιερώματος «Μαθήματα Ζωής» του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και περιλαμβάνει ταινίες που, με κοινό άξονα την εκπαίδευση, παραδίδουν πολύτιμα και οικουμενικά μαθήματα ζωής με τρόπο όχι διδακτικό, αλλά απόλυτα ουσιαστικό.
Ο σκηνοθέτης προλόγισε την ταινία του λέγοντας: «Το φιλμ μιλά για τη ζωή των φοιτητών κινηματογράφου, όχι όμως μόνο γι’ αυτό. Εστιάζει και στις δύσκολες επιλογές που μπορεί κάποιος να κάνει στα νεανικά του χρόνια, λίγο πριν τα είκοσι. Όταν ήμουν φοιτητής στο Παρίσι τη δεκαετία του ‘80, δεν υπήρχαν ίντερνετ και DVD. Βλέπαμε ταινίες σε τραγικές κόπιες. Έβλεπα ακόμα και ιαπωνικές ταινίες χωρίς υπότιτλους. Αν ωστόσο μια ταινία ήταν να μου αρέσει, μου άρεσε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες».
Μετά την προβολή της ταινίας, ακολούθησε q&a με το κοινό. Αρχικά, ο Ζαν Πολ Σιβεράκ εξήγησε γιατί προτίμησε να γυρίσει την ταινία του ασπρόμαυρη: «Το φιλμ είναι ασπρόμαυρο γιατί ήθελα να μοιάζει με μυθιστόρημα. Επίσης, διότι χωρίζεται σε κεφάλαια, αλλά κυρίως επειδή η νεότητα ανήκει πάντα στο παρελθόν. Όπως και την υγεία μας, έτσι και την νεότητα τη θυμόμαστε μόνο όταν την χάσουμε. Επιπλέον, το ασπρόμαυρο κάνει την ταινία πιο συναισθηματική. Χρησιμοποιώ επίσης δύο φορές μέσα στην ταινία ένα πολύ γνωστό παιδικό τραγούδι, το “Frère Jacques”, ως εισαγωγή των αναμνήσεων του ήρωα. Σηματοδοτεί για τον κεντρικό χαρακτήρα του φιλμ πως το παρελθόν του θα επανέλθει γλυκά στην ζωή του. Επίσης, δανείζομαι και αποσπάσματα από το έργο του ποιητή και πεζογράφου Ζεράρ ντε Νερβάλ γιατί οι ήρωες μου είναι αδύναμοι και διαθέτουν πολλές ευαισθησίες».
Όσο για το αν ταυτίζεται ο ίδιος με τους ήρωες του, ο Ζαν Πολ Σιβεράκ είπε: «Βρίσκομαι σε όλα τα πρόσωπα της ταινίας μου. Ήμουν και εγώ κάποτε φοιτητής κινηματογράφου. Για μένα το σινεμά είναι υπαρξιακό ζήτημα, οπότε είμαι με ένα τρόπο μέσα σε όλες τις ταινίες μου» ανέφερε. Ο ίδιος έδωσε και μια συμβουλή για τους νέους κινηματογραφιστές: «Θα τους έλεγα να είναι συνεπείς με αυτό που πιστεύουν. Αυτό που με συγκλονίζει πάντα σε μια ταινία είναι όταν κάποιος μου μιλά άμεσα για τις δικές του εμπειρίες στη ζωή. Αν οι νέοι σκηνοθέτες ενδιαφέρονται να κάνουν σινεμά όχι για την ψυχαγωγία και την λάμψη, όπως οι ήρωες της ταινίες μου, πρέπει να βρουν τον τρόπο να μιλήσουν γι’ αυτά που έχουν μέσα τους».
Το αφιέρωμα «Μαθήματα ζωής» υλοποιείται στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και από εθνικούς πόρους. Πρόκειται ουσιαστικά για το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα του ΕΣΠΑ που ασχολείται με την εκπαίδευση και την απασχόληση. Μερικοί από τους στόχους της προσπάθειας αφορούν:
- Στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ικανοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας,
- Στη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης, της Δια Βίου Μάθησης, της ευαισθητοποίησης για την περιβαλλοντική εκπαίδευση,
- Στη σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας και
- Στην ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής ένταξης ευάλωτων κοινωνικά ομάδων (ΕΚΟ).
Είναι η τρίτη φορά στην ιστορία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού, Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» χρηματοδοτεί αφιέρωμα.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κατέχει πιστοποίηση στο σύστημα γραφής Braille και παρακολουθεί σεμινάρια στον τομέα της Συμβουλευτικής Ψυχικής Υγείας.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και το ραδιόφωνο. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τους περίπατους, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του ελληνικού καφέ από την κούπα της μαμάς της.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την πηγαία ευγένεια, τις ευχές, τις πράξεις που έχουν ένα τεκμήριο αγάπης μέσα τους, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό, τα βλέμματα που δεν έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν την λάμψη τους.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
