59ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ || 1-11/11/2018
Συνέντευξη Τύπου Νάνουκ Λέοπολντ
Το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης υποδέχτηκε την ολλανδή σκηνοθέτιδα Νάνουκ Λέοπολντ, την οποία φέτος τιμά με αφιέρωμα στο έργο της.
Η δημιουργός παραχώρησε συνέντευξη Τύπου το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2018 στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, με συντονιστή τον Υπεύθυνο Προγράμματος του ΦΚΘ Γιώργο Κρασσακόπουλο.
Στο ξεκίνημα της εκδήλωσης, ο κ. Κρασσακόπουλος επισήμανε ότι κάποιοι κριτικοί χαρακτηρίζουν τις ταινίες της Λέοπολντ ως γυναικείες. Η ίδια απάντησε ότι όταν ξεκίνησε μετά τις σπουδές της να γυρίζει ταινίες, οι βασικοί χαρακτήρες της ήταν γυναίκες, αλλά πάντοτε εκπλησσόταν όταν της γινόταν η ερώτηση γύρω από τέτοιες επιλογές. «Είναι πολύ αστείο που όλο αυτό τώρα επιστρέφει, παρότι έχω κάνει τις ίσως δύο πιο επιτυχημένες εμπορικά ταινίες μου με άνδρες πρωταγωνιστές. Πάντως η επόμενη ταινία μου θα αφορά σε μια γυναίκα κυνηγό γύρω στα 50 της, με φόντο τον Καναδά» συμπλήρωσε. Η ίδια έκανε επίσης κι έναν παραλληλισμό με τις art house ταινίες λέγοντας ότι δεν καταλαβαίνει γιατί κάποιος επιλέγει μόνο ένα είδος ταινιών και δεν είναι ανοιχτός σε όλες τις κινηματογραφικές προκλήσεις. «Δοκίμασε τα πάντα, έχε λίγη ποικιλία» σημείωσε σχετικά.
Στη συνέχεια, η Νάνουκ Λέοπολντ έδειξε να εκπλήσσεται ευχάριστα όταν ο κ. Κρασσακόπουλος χαρακτήρισε τα φιλμ της ως ανοιχτές εμπειρίες με διάθεση πειραματισμού, που όμως ταυτόχρονα μπορούν να απευθύνονται και σε ένα ευρύτερο κοινό. «Στη χώρα μου, την Ολλανδία, αντιμετωπίζουν τις ταινίες μου ως πολύ δύσκολες και σοβαρές, αλλά πραγματικά μου αρέσει να τις θεωρούν ανοιχτές», είπε. Παρότι και η ίδια χαρακτήρισε ως σκοτεινά τα ζητήματα με τα οποία ασχολείται στο σινεμά της, σχολίασε ότι το βασικό θέμα της οικογένειας κυριαρχεί σε μεγάλο κομμάτι της φιλμογραφίας της. «Αν το σκεφτείς, η μικρότερη ανθρώπινη κοινωνία είναι η σχέση που φτιάχνουν δύο άνθρωποι. Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε την έννοια της οικογένειας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Στις ταινίες μου, οι πρωταγωνιστές δεν αγαπούν την οικογένεια και πολύ. Για να γυρίσω όμως λιγάκι σε ό,τι λέγαμε και πιο πριν, θα σημείωνα ότι υπάρχουν ταινίες που σου λένε ακριβώς τι πρέπει να νιώσεις και άλλες που δημιουργούν μια τέτοια ατμόσφαιρα που τελικά καλείσαι να αποφασίσεις εσύ τι θα νιώσεις» υπογράμμισε.
Αναφερόμενη στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τον χώρο στα πλάνα της, η Νάνουκ Λέοπολντ υποστήριξε ότι ήδη από τη συγγραφή του σεναρίου, «βλέπει» κατά κάποιον τρόπο τη σκηνή να ξεδιπλώνεται μπροστά της. Χαρακτήρισε τη συγγραφή του σεναρίου ως μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της δουλειάς της και στάθηκε στην σημαντικότητα που έχει η έννοια του χώρου για αυτήν. «Ξεκίνησα ως εικαστικός και στην σχολή καλών τεχνών μελετήσαμε διεξοδικά τον χώρο. Τα συναισθήματα ενός χαρακτήρα μπορούν να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον χώρο στον οποίο βρίσκεται», είπε σχετικά.
Η δημιουργός τόνισε ότι προσπαθεί να έχει τους ίδιους συνεργάτες σε όλες τις ταινίες της διότι έτσι μπορούν να συνεννοούνται πιο εύκολα, με λιγότερα λόγια. «Με τον διευθυντή φωτογραφίας στο τελευταίο μου φιλμ, το Κομπέιν, είδαμε μαζί το σενάριο και δεν χρειάστηκε τελικά να πούμε τίποτε άλλο. Έχουμε χτίσει ένα δικό μας αλφάβητο. Δουλεύουμε αρκετά με αυτό που λέω διαίσθηση. Θέτουμε τους κανόνες στην αρχή και μετά δεν υπάρχουν άλλοι κανόνες» υπογράμμισε. Και πρόσθεσε ότι καταλήγει να φτιάχνει δύο βασικά κομμάτια σχετικά με την ταινία: Το ένα είναι το ίδιο το φιλμ και το άλλο όλες οι στιγμιαίες εμπνεύσεις των συντελεστών του. Όταν ρωτήθηκε τι ποσοστό κατέχει καθένα από αυτά τα δύο τμήματα που απαρτίζουν την ταινία, απάντησε ότι πολλά στοιχεία είναι αυτοσχεδιασμοί, αλλά η βασική δομή του φιλμ είναι προαποφασισμένη. «Χτίζεις το βασικό σκελετό ενός σπιτιού με συγκεκριμένους κανόνες, αλλά μετά μπορείς να παίξεις με τον αριθμό των κεραμιδιών στη σκεπή ή με το μήκος και το πάχος των τοίχων» εξήγησε σχετικά.
«Αν με ρωτήσεις τι είναι ακριβώς αυτό που κάνω στις ταινίες μου, θα έλεγα ότι φέρνω την προσωπική μου διαίσθηση σε αυτές», πρόσθεσε επίσης η Νάνουκ Λέοπολντ. Με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιεί το 59ο Φεστιβάλ στο έργο της, η ίδια είπε ότι αισθάνεται πολύ αμήχανα να βλέπει τις πρώτες της κινηματογραφικές απόπειρες. Παρόλα αυτά πιστεύει ότι το προσωπικό της στίγμα ήταν ήδη εκεί και έμαθε να το υποστηρίζει και να το εμπιστεύεται περισσότερο στα χρόνια που ακολούθησαν. «Αν έχεις συνηθίσει να σε οδηγούν στις ταινίες, να σε παίρνουν από το χέρι και να σου λένε πώς να αισθανθείς, τότε μπορεί να νιώσεις αποπροσανατολισμένος στις ταινίες μου. Μπορεί να μην καταλάβεις το νόημα μιας σκηνής και να χρειαστεί να κοιτάξεις αλλού για να το βρεις. Το μόνο μέρος βέβαια που μπορείς να κοιτάξεις είναι μέσα σου. Νομίζω ότι βοηθάει να νιώσεις την ταινία μου μέσα σου, να την αντιληφθείς προσωπικά, πιο εσωτερικά» επισήμανε. Σημείωσε επίσης ότι δεν ενδιαφέρεται να γυρίζει δραματικές σκηνές με τον καθιερωμένο και συμβατικό τρόπο. «Είμαι λιγάκι καχύποπτη απέναντι στα συναισθήματα, δεν ξέρω αν μπορώ να τα εμπιστεύομαι», κατέληξε.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
