ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΡΑΝΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΤΖΑΣΜΙΝ
Πριν από πέντε χρόνια, καθισμένη στο καλοκαιρινό Σινέ Παρί στην Πλάκα, έβλεπα το Blue Jasmine.
Θυμάμαι να γυρνάω στη φίλη μου και να της λέω… αυτό εγώ θα το κάνω θεατρικό.
Από τότε η σκέψη δεν έπαψε να τριγυρίζει στο μυαλό μου. Έκανα δοκιμές, έψαχνα τον τρόπο που η αφήγηση θα γίνει θεατρική, προσπαθούσα να μπω στο μυαλό αυτής της γυναίκας… μέχρι που φέτος το πήρα απόφαση. Στρώθηκα να το τελειώσω με τον συνεργάτη μου, τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου, κι αυτό άρχισε να μου φανερώνεται και να τρέχει σα νερό από πηγή. Σε έναν μήνα είχε τελειώσει το πρώτο draft.
Μου αποκαλύφθηκαν σιγά – σιγά όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας και συνδέθηκα τόσο μαζί τους, που όταν τελειώναμε το βράδυ τη δουλειά με τον Βαγγέλη, του έλεγα… μην κλείνεις το λάπτοπ, ασ’ τους ν’αναπνεύσουν… Στέλνω το πρώτο draft στον Σταμάτη Φασουλή. Με παίρνει πίσω σε δύο ώρες. Είναι αριστούργημα. Προχώρα.
Τέλος Απριλίου παίρνω και τη θετική απάντηση ότι ο Γούντυ Άλλεν δίνει το οκ να γίνει σε παγκόσμια πρώτη θεατρική διασκευή στην ταινία του. Ζητάει να διαβάσει τη διασκευή! Στα ελληνικά!
Κι από εκεί και πέρα όλα παίρνουν το δρόμο τους. Ιούλιο βρίσκομαι στο Λονδίνο και βλέπω τη μακέτα του σκηνικού της Μαγιού Τρικεριώτη. Μετά από δύο μήνες καύσωνα στην Αγγελτέρα, εκείνη τη μέρα επιτέλους βρέχει και ο ταξιτζής είναι πανευτυχής. Επιστρέφω Ελλάδα. Όποιος ηθοποιός ακούει το πρότζεκτ λέει ναι. Και γίνομαι ακόμα πιο ευτυχής που θα δουλέψω με τέτοιους ταλαντούχους ανθρώπους, τον Μάξιμο Μουμούρη, τον Παντελή Δεντάκη, την απίστευτη Γαλήνη Χατζηπασχάλη, τον Κώστα Κορωναίο, τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, τον Δημήτρη Καπετανάκο (είχαμε δουλέψει και στον Κατάδικο), τον Ορέστη Καρύδα, ακόμα και τώρα στις πρόβες τους χαζεύω στα κρυφά, τους καμαρώνω.
Κι έτσι, άλλο ένα ταξίδι ξεκίνησε. Και για άλλη μια φορά έχω τον ενθουσιασμό της πρώτης μου δουλειάς. Και το μάτι δεν κλείνει τη νύχτα. Και οι προσδοκίες να με ξεπερνούν και το άγχος να με διαλύει και να μην κατεβαίνει μπουκιά, αλλά μέσα σ’ όλη αυτή την τρέλα έχει και κάτι στιγμές, που η πρόβα μ’ ανατριχιάζει, που τα γέλια κάποιες φορές φέρνουν δάκρυα στα μάτια, που οι αμηχανίες μας κάνουν και κοκκινίζουμε σα δωδεκάχρονα, κι εκεί λες… αξίζει τελικά αυτή η δουλειά. Γι’ αυτές τις στιγμές μπορώ ν’ αντέξω κι όλο το υπόλοιπο.
ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Κατέχει πιστοποίηση στο σύστημα γραφής Braille και παρακολουθεί σεμινάρια στον τομέα της Συμβουλευτικής Ψυχικής Υγείας.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και το ραδιόφωνο. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τους περίπατους, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του ελληνικού καφέ από την κούπα της μαμάς της.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την πηγαία ευγένεια, τις ευχές, τις πράξεις που έχουν ένα τεκμήριο αγάπης μέσα τους, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό, τα βλέμματα που δεν έχουν ανάγκη από φίλτρα φωτογραφικά για να δείξουν την λάμψη τους.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
