κλείσε τα μάτια
σφίξε τα χείλη
πέτα το σεντόνι από πάνω σου
ανατρίχιασε
σκέψου
σε χτυπούν
σου σπάνε το κεφάλι
σε βιάζουν
σε δηλητηριάζουν
σε λιντσάρουν
ξανάνοιξε τα μάτια σου
κοίτα απευθείας το φως
να τσούξουν τα μάτια σου
να δακρύσεις
να σε λούσει κρύος ιδρώτας
φοβάσαι
μήπως ήταν αλήθεια
έχει στεγνώσει το στόμα σου
μην πιείς νερό
ρίξε το σταγόνα-σταγόνα πάνω σου
πέσε με τα μούτρα στο μαξιλάρι
χτύπα με τα χέρια σου το στρώμα
τρέμεις
κρίση πανικού
στόμα στεγνό
διψάς
έχει ματώσει το χείλος σου
γλείψε το αίμα
σ’ αρέσει
έχεις διεγερθεί
θες να σπάσεις το τζάμι
αλλά δεν θα βγεις
δε μπορείς
πώς να ξεφύγεις από τη σαπίλα
δε γίνεται
δεσμεύσου
στο μανιασμένο σου εαυτό
για αίμα ποτέ να μη διψάσεις
και σε περίπτωση που στερέψεις
θα πιεις νερό
αφαλατωμένο
ή θα δαγκώσεις ξανά το χείλος σου
και το αιματάκι σου θα γευτείς
και θα ‘σαι εντάξει
μακριά από τη βία
μακριά από την αποκτήνωση
μέσα στο δέρμα σου
που σε ανέχεται
και δεν διαλύεται
παρά τη βλακεία σου
*Γράφει η Ζωή Αμοιρίδου.
Γεννήθηκε το 1999 στην Κέρκυρα, όπου και μεγάλωσε, ενώ από το 2017 μένει στη Θεσσαλονίκη όπου σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Θέλει να γίνει ιστορικός τέχνης γιατί η τέχνη τη συγκινεί όσο τίποτα. Συμμετέχει εθελοντικά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, στην ArtThessaloniki και στο OpenHouse. Τριγυρνά σε μουσεία και γκαλερί. Αγαπά τη φωτογραφία, τον κινηματογράφο ,τη λογοτεχνία και όποτε της έρθει γράφει και κανένα ποίημα. Της αρέσουν τα ταξίδια, οι βόλτες με φίλους, οι καφέδες σε τζαζ ρυθμούς και τα κρασιά με υπόκρουση Μάλαμα. Θέλει να συζητά, να γνωρίζει ανθρώπους που θαυμάζει, να κερδίζει γνώσεις. Κλαίει, όσο γελά. Πάρα πολύ.
Η στήλη της VitArt, είναι η προσπάθεια της να μιλήσει περί Τέχνης, για τα περί της Ζωής. Κάποτε σε πεζό λόγο, κάποτε σε ποιητικό.
