Τα ερωτικά ποιήματα δε μένουν στο συρτάρι, στο αρχείο· τα γράμματα μπορεί, τα ποιήματα, φρονούμε, όχι. Δε γνωρίζω εάν μερικοί από εμάς είναι ικανοί για ένα άλλο είδος Ποίησης. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως ο Άλλος ήταν πάντα παρών· κι αν κάποτε δεν έγινε μέλλων, δεν έχει μεγάλη σημασία, διότι εσύ, μπορεί να ζεις για το δικό σου παρόν ή να δέεσαι για ένα κοινό, μαζί του μέλλον, αλλά το ερωτικό ποίημα, ζει και (υφ)ίσταται επειδή Αυτός είναι εκεί. Ακόμα κι ερήμην του. Βρίσκεται εκεί, έτοιμος να το απαντλήσει, διαθέσιμος να το εγκολπώσει κολακευμένος, παρόλο που συχνά, αγνοεί αυτήν την εντέχνως σκηνοθετημένη θέση του… Και ως, δυνάμει, εραστής, νιώθει να σου μιλά μ’έναν κάποιο τρόπο.
Αναζητώντας για χρόνια, ένα ποιητικό μοτίβο ερωτικής απεύθυνσης, με ευκταίο το αποτέλεσμα μιας Σύνθεσης, καταλήγουμε: Το Εσύ είναι αυτό που σε διακατέχει, αυτό, που ως εκ (ερωτικού) θαύματος «αλώνει» τη στενότητα του Εγώ σου κι αναδύει το εκτόπισμά σου να συναντήσει τον άλλον· είναι αυτό που εξυφαίνει το πέπλο της σαγήνης για να τον ελκύσει.
Και τότε, εκείνος σου απαντά, γίνεται (ἀνάγκᾳ,) ποιητής, μετέχει στο «τριπάκι» σου μ’ έναν τρόπο εντελώς δικό του μέχρι που χτίζετε μαζί μια Σύνθεση… Η κτιστή αυτή ποιητική στιγμή, χάριν της μέθεξης που (συν)τελείται, στέλνεται ευθύς, στον κόσμο του Άκτιστου· είναι άφθαρτη στιγμή, ακήδευτη, αέναη κι επομένως, αήττητη σε ό,τι λιγότερο ή πιο δυσάρεστο ακολουθήσει. Εξού και η εγγενής αγωνία μου για τις συνθέσεις, που ακόμα κι όταν μοιάζουν με παράλληλους μονολόγους, δεν απολύουν την αξία τους κι ας μην κλειδώνουν πάντα ή ποτέ.
Αξιολογώντας τους μονολόγους αυτούς εν συνόλω, εποπτεύοντας τη μεγάλη εικόνα, φτάνεις στην ‘’αντίστιξη’’, κι ένα απειροτέλειο τοπίο, σου ανοίγεται ξανά. Ο άλλος, τη στιγμή που του απευθύνεις ένα ποίημα μπορεί να σκέφτεται κάτι τελείως διαφορετικό πριν το καλοδεί και το καταλάβει, μπορεί να είναι στη «φάση του», την «αλλότρια » φάση του για σένα, την ανοίκεια, την ξενέρωτη, την αποκρουστική. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο… Είναι απλώς, μια ψευδαίσθηση του ερωτικού υποκειμένου δηλαδή, η «ακαριαία» μετάβασή σου από την “υπερβατικότητα” στην εκμηδένιση, σε χρόνο dt!!!
Οι «επιτακτικές»επικλήσεις για ‘speak to me’ εντέλει, ξεγελούν και βυθίζουν τα ερωτευμένα πλάσματα σε άνιση μάχη με Σφίγγες νοημάτων και δαιδάλους γραφής, συγκοινωνούντων υπογείων. Εμείς τουναντίον, απείρως ασφαλέστεροι, απολαμβάνουμε μια ηδονική, σχεδόν ηδονοβλεπτική, ανάγνωση:
1.
Προδοσία για «προδοσία»
είναι η τυραννική χορογραφία
της Έλλειψης
ενός άθλιου Σχήματος
με μηδαμινή πιθανότητα λύτρωσης.
Κι εσύ εσύ εσύ
Απολλώνιον σχολαστικόν Κτήνος
στα Πήλια Νησιά του Κιθαιρώνος
με όλες τις κερασφόρες σου καταβολές
σε ξύλινα πατώματα μέχρι Βακχείας
χόρεψέ με χόρεψέ με
– Αγαπητή Κυρία,
πριν μπω στην αρένα σας
πριν σας πω για τη τυραννία της χορογραφίας ανάμεσα σε κλειστά πόδια,
πρέπει να έχω κοιτάξει ευθέως τα ορθάνοιχτά σας μάτια.
Το ατελές σας Κτήνος
2.
O ήλιος άρχισε να γίνεται από σήμερα ανελέητος.
Σε είδα
φανταχτερό όνειρο γεμάτο χρώματα
γεμάτο παλλόμενες αισθήσεις
όλα πιασμένα, σφιχτοδεμένα σε κυκλικό χορό της κοιλιάς η μέρα
Αυτές οι Μαινάδες των αχτίδων ήταν Απολλώνιες
ζούσαν όχι στον Κιθαιρώνα αλλά στους θαλασσινούς αλμυρούς βράχους
ο βοριάς σφύριζε και αυτές τραγουδούσαν
Κάθε εφιάλτης είχε εξανεμιστεί πέρα μακριά
Τραγουδούσαν για σένα
στο φως
– Εκεί στη θάλασσα ν’ ανοίξεις τα πόδια σου να μπω μ’ όλον τον ήλιο.
Σημείωση:
Στη φωτό, ένα χειρόγραφο ποίημα: Emily Dickinson / ”Faithful to the end…”
