Πέρης Μιχαηλίδης: “Η αποστολή μου είναι να ερμηνεύσω τον ήρωα κι όχι απαραίτητα τον εαυτό μου”

Πέρης Μιχαηλίδης

“Η αποστολή μου είναι να ερμηνεύσω τον ήρωα κι όχι απαραίτητα τον εαυτό μου”

O Πέρης Μιχαηλίδης με αφορμή την παράσταση “Ανατόλ ή η μάχη των φύλων” στην οποία πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρονιά μας μιλά για την διαδρομή του στο Θέατρο, για τα σημαντικά της ζωής, για το κέρδος που εισπράττει ένας ηθοποιός από το Θέατρο.

Συνέντευξη στην Αλεξία Κατσαβού.

Πως ξεκίνησε η διαδρομή σας στο Θέατρο;

Δεν ήμουν άριστος μαθητής κι ούτε έλεγα ποιήματα στο σχολείο, απλώς άκουσα τη συμβουλή της αδελφής μου να ασχοληθώ με το θέατρο ακολουθώντας τη φαντασία της υποκριτικής που σε ταξιδεύει στο άπειρο. Έδωσα εξετάσεις στο Κρατικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης με την “Έρημη χώρα” του Έλλιοτ και τη “Νύχτα” του Καβάφη, με πήραν κι από τότε άρχισε η διαδρομή μου στο θέατρο όπου και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος. Σε ποιο ρόλο αισθάνεστε καλύτερα;

Βάση όλων θεωρώ την ερμηνεία του ηθοποιού στο Θέατρο, αυτή τροφοδοτεί τις σκηνοθεσίες και κυρίως τη διδασκαλία. Αν δεν έχεις περπατήσει σε διάφορες σκηνές, αν δεν έχεις νιώσει την “κάψα” μιας δύσκολης πρεμιέρας ως ηθοποιός, δύσκολα οδηγείς έναν ηθοποιό ή μαθητή να βρει την άκρη στη ζούγκλα των συναισθημάτων στον κάθε ρόλο. Έτσι είναι σωστό στη σχολή σκηνοθεσίας που δημιούργησε ο Στάθης Λιβαθινός να περιλαμβάνεται και το μάθημα της υποκριτικής για τους υποψήφιους σκηνοθέτες. Σκηνοθεσίες φτιαγμένες σε laptop και επινοημένες μη λειτουργικές θεωρίες οδηγούν σε κακοτεχνίες που συχνά παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια. Παραμένω κατά βάση ηθοποιός γιατί αυτό συντηρεί μέσα μου την επιθυμία μου να κάνω θέατρο, άλλωστε κι ο σκηνοθέτης – γκουρού του Γερμανικού εξπρεσιονισμού Μαξ Ράϊνχαρντ πίστευε ό, τι αυτό που μένει τελικά είναι η ερμηνεία του ηθοποιού.

Πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου «Ανατόλ» του Άρτουρ Σνίτσλερ.

Το έργο αποτελείται από επτά επεισόδια και έναν επίλογο και αναφέρεται στη μάχη των φύλων και στο δίπολο αρσενικού-θηλυκού. Οι ήρωες του έργου «Ανατόλ ή η μάχη των φύλων» ψάχνουν με απόγνωση να αγαπηθούν, να υπάρξουν, να διεκδικήσουν, να εξιδανικεύσουν, να επιβεβαιωθούν, να ερωτευθούν, να ζήσουν. Είναι θύτες και θύματα, γλιστρούν με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, αλλά και αγωνία σε αλλεπάλληλες σχέσεις, σε παιχνίδια ρόλων και σε έντονα πάθη.

Ο έρωτας στη ζωή του πρωταγωνιστή της παράστασης είναι καταλυτικός. Πως λειτουργεί σε εσάς το δυνατό αυτό συναίσθημα;

Ναι, ο έρωτας παίζει καταλυτικό ρόλο στον κεντρικό ήρωα Ανατόλ που έχει καταβολές από τον Δον Ζουάν και τον Καζανόβα και είναι πολύ πιο κοντά στον καθημερινό άντρα, ο οποίος ζει καθημερινούς και εφήμερους έρωτες σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία πάντα διψασμένος και ανικανοποίητος. Η δική μου άποψη γι’ αυτό το θέμα είναι: Έρωτας ή Τίποτα.

Γιατί πιστεύετε πως αγαπήθηκε τόσο πολύ αυτή η παράσταση;

Η παράσταση έχει υψηλή αισθητική, ένα δυνατό κείμενο γεμάτο αλήθειες για τις ερωτικές σχέσεις από ένα συγγραφέα ανατόμο της ανθρώπινης ψυχολογίας, συνεργάτη του Φρόϋντ, εξαιρετική σκηνοθεσία και φυσικά τρεις ηθοποιούς που τα δίνουν όλα σε μια παράσταση για όλο τον κόσμο.

Σε κάθε νέο σας ρόλο, ψάχνετε μέσα του κι έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ήταν εσείς;

Πάντοτε το δέλεαρ σε ένα ρόλο είναι να ανακαλύψεις πτυχές της δικής σου προσωπικότητας, το μαγικό “Εάν” του Στανισλάβσκι – δηλαδή εάν ήμουν εγώ ο ήρωας –  έχει γαλουχήσει γενεές ολόκληρες ηθοποιών. Σε μένα χάνονται πλέον τα όρια έχοντας ερμηνεύσει μια πλειάδα ρόλων και στη συνάντησή μου με έναν ήρωα αναπτύσσεται ένας διάλογος “επί ίσοις όροις” όπου ο ένας επηρεάζει τον άλλο, το αποτέλεσμα είναι συνήθως θετικό, γιατί σέβομαι τη σύμβαση ότι η αποστολή μου είναι να ερμηνεύσω τον ήρωα κι όχι απαραίτητα τον εαυτό μου.

Ποια θεωρείτε την σημαντικότερη καλλιτεχνική στιγμή στην μέχρι τώρα καριέρα σας;

Αναμφισβήτητα σημαντικότερη στιγμή της καριέρας μου θεωρώ την παράσταση – θρύλο του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος “Χάρολντ και Μώντ” δίπλα στην μεγάλη ηθοποιό Δέσπω Διαμαντίδου σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά.

Ποια αρετή πρέπει να διακρίνει έναν ηθοποιό;

Ταπεινότητα – αφοσίωση – διάβασμα και διαρκής αναζήτηση – άσκηση γύρω από την τέχνη του ηθοποιού.

Τι είναι αυτό που σας δυσκόλεψε πιο έντονα στην πορεία σας;

Να προσλαμβάνω κατά καιρούς τον εαυτό μου να συμμετέχει σε παραστάσεις για βιοποριστικούς και μόνο λόγους.

Ποιο είναι το κέρδος περπατώντας στο μονοπάτι της Τέχνης; Τι σας έχει προσφέρει η άμεση επαφή σας με το Θέατρο;

Με κίνδυνο να γίνω για μια ακόμη φορά μελοδραματικός επαναλαμβάνω τη φράση ό, τι “Η Τέχνη είναι το μοναδικό καταφύγιο για ρημαγμένες ζωές και συναισθήματα”. Όσον αφορά το Θέατρο, ζώντας μέσα σε αυτό μαθαίνεις ότι κάτω από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που σε έχουν ρίξει “στα σκοινιά” σηκώνεσαι και προχωράς. Το Θέατρο όπως λέγαν οι παλιοί είναι σκληρό πράγμα κι αυτό είναι που σε φτιάχνει. Βέβαια, σήμερα βλέπουμε διαρκώς να ευτελίζεται από διάφορους σαλταδόρους που αναζητούν εύκολο κέρδος, επιβεβαίωση και πρόσκαιρη δημοσιότητα, ωστόσο η εποχή εκδικείται γιατί όλα διαρκούν όσο ένα τσιγάρο και μετά χάνονται στη λήθη.

Για εσάς το Θέατρο τι είναι με μία λέξη;

Αφοσίωση.

Ποια είναι για εσάς τα σπουδαία πράγματα σε αυτή τη ζωή;

Η βαθιά πίστη, η αλληλεγγύη, ο έρωτας, το θέατρο κι η καθολική επιφύλαξη στο χρώμα του χρήματος.

*Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Πέρης Μιχαηλίδης, Τζούλη Σούμα, Βαγγέλης Παπαδάκης

*H παράσταση «ΑΝΑΤΟΛ ή η μάχη των φύλων» στο Θέατρο Άλμα κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη από 15 Οκτωβρίου.

*Credits photo: Αγγελική Κοκκοβέ