Ένα κλασικό βιβλίο, το οποίο κάποιος βιβλιόφιλος είναι σχεδόν απίθανο να μη γνωρίζει. Επηρεασμένος από την καταπληκτική ταινία με πρωταγωνιστή τον Τζιμ Καβίζελ, είπα να ρίξω τον τίτλο στο τραπέζι των διαπραγματευθέντων βιβλίων και με χαρά διαπίστωσα ότι ο ενθουσιασμός ήταν ομόφωνος. Βέβαια, για μένα το δικό μου χαρμόσυνο συναίσθημα άρχισε σιγά σιγά να μετατρέπεται σταδιακά σε λύπη, όταν διαπίστωσα τη μεγάλη διαφορά βιβλίου και ταινίας. Όταν έχεις δει ήδη ένα έργο είναι λογικό το μυαλό να αρχίσει τις συγκρίσεις του και όσον αφορά εμένα οι συγκρίσεις αυτές ήταν υπέρ της τηλεοπτικής μεταφοράς. Στο βιβλίο θεωρώ ότι υπήρχαν πολλές εγκιβωτισμένες αφηγήσεις (παρένθετες ιστορίες), οι οποίες με κούρασαν.
Ωστόσο η θεματική του είναι υπέρ του δέοντος ενδιαφέρουσα. Μια ιστορία εκδίκησης. Μια ιστορία ενός ανθρώπου, που του πήραν τα πάντα και εκείνος επέστρεψε αποφασισμένος να διεκδικήσει τον κόσμο του (εδώ έκανα τον παραλληλισμό με τον Οδυσσέα, τον ομηρικό ήρωα). Ουσιαστικά, όμως, εδώ ο Δουμάς θέλει να αναδείξει τη ματαιότητα της εκδικητικής πράξης. Μιας πράξης ανούσιας, καθώς η υποτιθέμενη δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνεται εν τέλει.
Ομολογουμένως, το ιστορικό πλαίσιο της ιστορίας προσέδιδε ένα διαφορετικό τόνο στη δυναμική του μυθιστορήματος, ενώ ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν αριστουργηματικά σχεδιασμένος και πολλές φορές ταυτίστηκα μαζί του. Αυτός ήταν και ο σημαντικότερο λόγος, για τον οποίο συνέχισα την ανάγνωση του βιβλίου. Άλλωστε, είναι πολλές οι φορές κατά τις οποίες ένας ήρωας λειτουργεί ως ο καθρέφτης μας…
*Γράφει ο Λάμπρος Καπαραλιώτης.
