Ο Αγιότατος Έρως «περπατώντας πάνω στο νερό»

5/10/2019

Γράφει η Μαρία Πανούτσου
Art work by George Bouzianis

 

Glory is just a name

Birth is not

Death is not

Maria Panoutsou- English verses

 

Ήθελα από καιρό να κάνω μια ενότητα με ποιητές που αγαπώ και που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, έως και άγνωστοι. Μια μικρή ανθολογία. Ο Αγιότατος έρως, ανταποκρίνεται στο  ερωτικό πάθος από όπου και αν προέρχεται. Έρως δεν είναι μόνο η έλξη -άνδρα προς γυναίκα- αλλά κυρίως η λαχτάρα για ζωή, για δημιουργία, για έρευνα, για προσφορά. O έρως είναι μια επαναστατική πράξη και οι αρχές που τον διέπουν ομοιάζουν με τις αρχές του σύμπαντος. Συνθέτει – ολοκληρώνει- καταστρέφει.

Σήμερα στον ανθολόγιο ο ποιητής Θεοδόσης Θ. Ισαακίδης. Η ποιητική συλλογή  ‘Περπατώντας πάνω στο νερό’ και που την ονομάζει ο ίδιος, ποιητική σύνθεση, εκδόθηκε στην Αθήνα το 1986. Η επιλογή των αποσπασμάτων δική μου .

Έργα του επίσης: Μονόλογος για Δύο, Διόσκουροι, Μινώταυρος μνήμη, Μνημοσύνη.

Mαρία Πανούτσου

 

 

Θεοδόσης Θ. Ισαακίδης
Επιλογές από την ποιητική συλλογή «Περπατώντας πάνω στο νερό»

 

—-

 

Μεσάνυχτα, αιωρούμενος

άϋλος, άγνωμος, παντογνώστης

με πρώτο προδότη το μυαλό μου

τη μάχη αρχινάω

 

—-

 

Κράτα ολόρθο τον φαλλό που ολάνθιστος

κισσός τον τυλίγει.

Ιδέ την παλίρροια της θάλασσας

εισχώρησε στ΄απόκρυφα της γύμνιας μυστικά,

αποκάλυψε,

Γυμνός λευκός, ως νά’ ρθει το λευκό

του λευκού, τους έρωτές σας να καρπίσει.

 

—-

 

Την ώρα που της πέρναγαν

Την αγχόνη στο λαιμό, ούρλιαξε

-έχω στα σπλάχνα μου βλαστό-

Για λίγο μετέωρη σπαρτάρησε,

κι ύστερα, ο αέρας, την μοιρολόγησε.

 

—-

 

Έι,  νύχτα…νύχτα. Η αυτογέννεση πάλι εδώ.

Δεν ανταμώσαμε κάπου αλλού,

όπως τόσο συχνά έλεγες! Είμαστε ριζωμένοι εδώ,

Στον ίδιο τόπο που εισπνεύσαμε,

στον ίδιο εκπνεύσαμε…

Αλήθεια, τι οφείλουμε και υπήρξαμε;

Γιατί υπήρξαμε; τι δικαιώσαμε;

Τι επιτελέσαμε, τι σκοπό εκπληρώσαμε;

Αλληλοκοροϊδευτήκαμε;…

Η πρώτη μας βραδιά, Υβίσκων, Ήλιων

κοσμογονία.

Γιατί δεν αιχμαλωτίσαμε αυτή την βραδιά;

Το πρώτο κούρνιαγμά μας στην άμμο,

ερμαφρόδιτο πρωτόπλασμα των πρωτοπλάστων,

τα μουγκρητά της λεχώνας θάλασσας,

η έκσταση τα άστρα η αποκάλυψη,

Η αφή, η ανατριχίλα στα κόμματα των

ερώτων, οι γλάροι.

Ώ, αγάπη, γιατί δεν

φυλακιστήκαμε σε αυτή την στιγμή;

Είναι άραγε όλα σωστά καμωμένα;

Αλήθεια πες μου,

Εσύ εσκεμμένα έπεφτες

από εκεί που εγώ σε είχα τοποθετήσει;

ή εγώ σε κατρακύλησα; με ανάγκασες;

να σε προδώσω ή εγώ προδόθηκα;

Ποιός πρόδωσε ποιόν; Και ο διαμελισμός.

Η τελευταία μας συνάντηση τι οδύνη,

Τι οδυρμός το στερνό φιλί,

Το λατρευτό σου πρόσωπο

Το χνούδι σου….

Σ’ αγαπώ όχι όχι δεν

σε πρόδωσα, το φυλακτό σου που μου χάρισες

κρέμεται ακόμη στο λαιμό μου

Αλήθεια ήμουν ο Αγαπημένος σου

μαθητής Αλήθεια έφερα εις πέρας

τη δυσκολότερη αποστολή σου;

Ώ, συνεχιζόμενη νύχτα λευτέρωσε

έναν κεραυνό!

Ώ συνεχιζόμενη νύχτα,

ανάκοψε τις αναμνήσεις…

«ο αγιότατος έρως και άλλα τινά»

Ρapaver rhoeas*

 

Δυο λόγια

Η ερωτική ποίηση που πραγματεύεται την φυσική κατάσταση που προκύπτει αθέλητα στους ανθρώπους και τους βγάζει για λίγο ή για πολύ, από τον δρόμο που έχουν χαράξει, είναι μια πράξη που έχει όλα τα στοιχεία μιας επανάστασης, μιας προσωπικής επανάστασης, που είναι και η πιο ουσιαστική. Ο έρωτας αφορμή για αλλαγή και αμφισβήτηση συθέμελα του εαυτού μας και των αρχών μας, έρχεται ολόδροσος να μας οδηγήσει σε όχι και τόσο δροσερές και ευχάριστες ψυχικές καταστάσεις. Η ποίηση κατ΄εξοχήν ερωτική, ακόμη και όταν δεν φαίνεται στο πρώτο πλάνο της γραφής, μας ανοίγει ορίζοντες για να έρθουμε πιο κοντά στο  ‘πρόσωπο’ του ανθρώπου που δεν είναι εύκολο να προσεγγίσουμε με άλλο τρόπο.

Η επιλογή μου να αναρτώ και να σας παρουσιάζω δική μου αλλά κι άλλων ποιητών που αγαπώ, ερωτική ποίηση, έχει αυτόν το σκοπό, μια βαθύτερη γνωριμία με τον εαυτό μας και με τον συνάνθρωπο μας. Με το πρώτο τίτλο «ο αγιότατος έρως και άλλα τινά» και με τον δεύτερο τίτλο Papaver rhoeas*.

*(Μήκων η ροιάς Η ΡΟΔΙΑΚΗ)

https://el.wikipedia.org/wiki/Γιώργος_Μπουζιάνης

[Copyright©ΜαρίαΣκουλαρίκου-Πανούτσου]
Επιμέλεια: Αλεξία Κατσαβού

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους της αναρτήσεως είτε ολόκληρης, με οποιαδήποτε μεταβολή του ανωτέρω κειμένου και χωρίς την παράθεση του απευθείας συνδέσμου στην ανάρτηση αυτή που είναι: www.ologramma.art

Οι απόψεις των συντακτών είναι προσωπικές και το ologramma.art δεν φέρει καμία ευθύνη.

Το ologramma.art επιφυλάσσεται για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων του.
Προηγούμενο άρθροLagrima / Amalia Rodrigues
Επόμενο άρθροΜισή ώρα, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού. Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Σπούδασε στο Open University of London Humanities - Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London. Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ». Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London. Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.