DUETS «Φυσάει ο αέρας.
Αλλά για να έχει νόημα πρέπει να υπάρχουν δέντρα …»
γράφει η Μαρία Πανούτσου
06/02/2020
Θά ‘λεγε κανείς, πως και οι δυο τους (Παναγιώτης και Μαρία), αγάπησαν πολύ το θαύμα της ζωής.
Το πρωί είναι πικρό και δε μ’ αρέσει.
Ο καφές είναι πικρός και μ’ αρέσει.
Μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει,
πίνω τον καφέ στα γρήγορα
κι αμολιέμαι στους δρόμους…
Γαλανόπουλος, Παναγιώτης
Συμφωνώ με τις αρκούδες
στο κρεβάτι μου λοιπόν
όταν κάνει κρύο
όταν δεν έχω σοκολάτα
όταν δεν περιμένω το τίποτα
όταν έξω έχει ψιλόβροχο
τον ύπνο του δικαίου
Mαρία Πανούτσου
Duets
Στον Ζυγό και οι δύο ή ένα παιχνίδι για δύο
Η συνύπαρξη δυο ανθρώπων είναι δύσκολη. Ίσως η συνύπαρξη στο παιχνίδι, να γίνεται ευκολότερη. Η ιδέα των Duets ‘Στον Ζυγό και οι δύο ή ένα παιχνίδι για δύο’ μου γεννήθηκε όταν μια μέρα, σε ένα σχέδιο φίλου, θέλησα να ‘απαντήσω’ με ένα ποίημα και έτσι άρχισα να βλέπω σχέδια, φωτογραφίες, και μικρά κείμενα ως αφορμή, ως μια ηχώ, μιας σκέψη, μιας αίσθηση, του ‘άλλου’ ένα παιχνίδι σχέσης, με όσο γίνεται περισσότερη αθωότητα.
Μια αθωότητα που κουβαλά την πονηριά του παιχνιδιού. Επιθυμητή συνύπαρξη στα Duets με υλικό που δημιουργείται ακριβώς για την συνεργασία αυτή.
Τα κείμενα που θα παρουσιάζονται και το υλικό, επιδιώκουμε το μεγαλύτερο μέρος να είναι πρωτοεμφανιζόμενο, μια και το παιχνίδι ζητά ακριβώς, μια άμεση και στο παρόν δημιουργία και συνεργασία, δύο ανθρώπων. Ευχαριστώ όλες τις συμμετοχές που ήδη έχουν παρουσιαστεί και όσες θα παρουσιαστούν στα Duets.
Σήμερα ένα διαφορετικό Duets
με τον
Γαλανόπουλο Παναγιώτη
ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
Σμίλη 2016
ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
Στην άκρη στο μπαλκόνι
Στο κάγκελο ακουμπισμένο
Στέκεται ένα πιτσιρίκι.
Κοιτάζει κάτω στο δρόμο
Και μοιάζει λυπημένο.
Σκέφτεται τι ωραία θα ήταν
Να μπορούσε να κατέβαινε
Να παίξει στο δρόμο
Αλλά δεν το αφήνουν
Το έχουν κλειδωμένο.
Κι έτσι κάθεται και κοιτάζει
Πάνω στο κάγκελο ακουμπισμένο
Κάτω στο δρόμο
Λυπημένο.
Στην άκρη στο μπαλκόνι
Στο κάγκελο ακουμπισμένη
Στέκεται μία κοπέλα.
Κοιτάζει κάτω στο δρόμο
Τον κοιτά που περνάει αγέρωχος
Καβάλα στη μηχανή του.
Σκέφτεται τι ωραία θα ήταν
Να έτρεχε κάτω γρήγορα
Να καβάλαγε κι αυτή τη μηχανή
Και να χανόταν σαν τον άνεμο μαζί του.
Αλλά δεν προλαβαίνει
Και μένει εκεί
Πάνω στο κάγκελο ακουμπισμένη
Να κοιτάζει κάτω στο δρόμο
Λυπημένη.
Στην άκρη στο μπαλκόνι
Πάνω στο κάγκελο σκυμμένη
Στέκεται μία γριά.
Χαζεύει κάτω στο δρόμο
Και μοιάζει συλλογισμένη.
Κοιτάζει εκείνο το αυτοκίνητο
Που προχώρησε λίγο
Σταμάτησε
Κι ύστερα έκανε πίσω.
Της περνάει για μια στιγμή από το νου
Ότι το ίδιο θα μπορούσε κάποτε
Να έκανε κι ο χρόνος.
Αλλά δεν το πολυπιστεύει
Και μένει εκεί
Πάνω στο κάγκελο σκυμμένη
Να κοιτάζει κάτω στο δρόμο
Λυπημένη.
Στην άκρη στο μπαλκόνι
Στο κάγκελο ακουμπισμένος
Στέκεται και ένας νέος.
Κοιτάζει κάτω στο δρόμο
Τους ανθρώπους που περνάνε
Τα ψώνια που κουβαλάνε
Τα αυτοκίνητα που τους κουβαλάνε·
Και μοιάζει να αναρωτιέται λυπημένος:
Τα ψώνια τα κουβαλάνε
Ή τους κουβαλάνε;
Τα αυτοκίνητα τους κουβαλάνε
Ή τα κουβαλάνε;
Τα καβαλάνε ή τους καβαλάνε;
Κοιτάζει ολόγυρα στα μπαλκόνια
Βλέπει το λυπημένο πιτσιρίκι
Τη λυπημένη κοπέλα
Τη λυπημένη γριά.
Μοιάζει σαν κάτι να ψάχνει
Κάτι καινούργιο που αξίζει να ακολουθήσει
Κάτι να του αφεθεί ακόμα μια φορά
Να τον κουβαλήσει.
Αλλά δε φαίνεται να το βρίσκει.
Ίσως σκέφτεται ότι το μόνο που του απομένει
Είναι να κάνει μια έτσι
Να καβαλήσει το κάγκελο
Και να πηδήξει.
Θα πηδήξει άραγε ή δε θα πηδήξει;
Και πού θέλετε ρε να ξέρει το ποίημα;
Φυσάει ο αέρας.
Φυσάει ο αέρας.
Αλλά για να έχει νόημα πρέπει να υπάρχουν δέντρα
Δέντρα να γέρνουν ελαφρά
Κλαδιά να λυγίζουν.
Φυσάει ο αέρας
Και υπό την προϋπόθεση ότι είναι απομεσήμερο
Θα του πετάξω λέξεις
Μπας και τις πάρει
Να πετάξουν σαν πουλιά.
Άμα πετάξουν σαν πουλιά
Μπορεί να πάρουν και μένα μαζί τους
Αφού όλοι το ξέρουν ότι αλλιώς
Δεν μπορώ να πετάξω
Και πάντως όχι μακριά.
ΤΟ ΦΙΔΙ (Απόσπασμα)
Κουκούτσι 2015
ούτε και υπάρχει άλλος κόσμος κάπου εκεί ψηλά
όπου είναι θεμελιωμένες οι ουσίες
τα σημαινόμενα η λογική
κι η γλώσσα
(για να χρειάζεται νʼ ανέβει ο προφήτης στο βουνό
να του τα δώσει ο θεός χαραγμένα στη πέτρα)
γιατί οι ουσίες είναι σημαδεμένες από τις λεπτομέρειες
που βρίσκονται σʼ αυτόν τον κόσμο κάτω εδώ
όπου πριν απο-φασισθεί τα πράγματα τι είναι
κάπου κάποτε και κάπως ήδη είναι
και αν πρέπει σώνει και καλά να ειπωθεί
ποια είναι και πού βρίσκονται τα θεμέλια
τότε αρκεί να ειπωθεί ότι βρίσκονται
στους τάφους της σιωπής
εκεί που είναι θαμμένες ζωντανές οι λεπτομέρειες
αλλά και στους τάφους
όπου είναι θαμμένοι ζωντανοί οι νεκροί
γιατί οι νεκροί είναι πάντα ζωντανοί θαμμένοι
πράγμα που γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι πολιτισμοί
γι αυτό κι επιβάλλουν την ταφή
και το σφράγισμα του τάφου
με βαριά και πολύτιμη πέτρα
μπας και ξεγελαστούμε
ότι έτσι θα τους εμποδίσουμε να βγουν
ή θα τους καλοπιάσουμε
να μείνουν για πάντα κλεισμένοι μέσα
παρότι
ή μάλλον ακριβώς διότι
όλοι το ξέρουν ότι όσο είναι ζωντανοί
κουβαλάνε και τους νεκρούς ζωντανούς μαζί τους
έτσι όπως κουβαλάνε ζωντανές
και τις άχρηστες κι ανούσιες λεπτομέρειες
που όσοι τις θέλουν θαμμένες στη σιωπή
βάζουν και τον διάβολο μπάστακα
πάνω στον τάφο να τις φυλάει
κι από πάνω φορτώνουν ένα κόσμο
που βαρύγδουπα ονομάζουν υπερβατικό
μπας και γίνει πιστευτό το παραμύθι
ότι ζούμε κλεισμένοι σε μια σπηλιά
όπου μπορούμε να δούμε μόνο τις σκιές των ουσιών
να σέρνονται στους τοίχους
σκοτισμένες από τις λεπτομέρειες
ενώ οι αληθινές ουσίες λουσμένες στο θείο φως
σουλατσάρουν αγέρωχες απʼ έξω
σαν τις πουτάνες
έτσι θεμελίωσε ο θείος Πλάτων τις ουσίες
έτσι θεμελιώνονται και οι θεωρίες
ο υπερβατικός κόσμος
η γλώσσα οι ιδεολογίες
με τέτοια ωραία παραμύθια
που όσο είναι αλήθεια ότι φτιάχνονται με τη γλώσσα
άλλο τόσο είναι αλήθεια κι ακόμα πιο πολύ
ότι αυτά είναι που φτιάχνουν τη γλώσσα
που υπάρχει άλλωστε μόνο για να λέει παραμύθια
Μαρία Πανούτσου
——
-Σέρνομαι λιγοστά τα φώτα γύρω
άγριοι ρυθμοί μ ακινητοποιούν
στριγκλίζω μόνη
και αυτός – αυτή στη γωνιά περιμένει δεν θα πάω – ξέρω
τη μοναξιά σήμερα δεν θα ξεγελάσω
λιγοστό το φως από το παράθυρο
βγαίνω να δω καλύτερα
στη γωνία κανείς
επιτέλους
το φως με τυφλώνει
λιγοστά τα φώτα σε λίγο θα κλείσω 24 ώρες δεν αντέχω
άλλο θα βγω λιγοστά τα φώτα ρούχα και φτιασίδια
απαραίτητα.
———-
-λέξεις λέξεις λέξεις
μπηχτές κουτές θολές ξετσίπωτες
έκφραση της μπηχτής θολής ξετσίπωτης μορφής σου
σωριασμένη μπροστά στις αποθήκες βλέπω τον κόσμο
να στοιβάζει τις λέξεις τόσων αιώνων και με μια δυο υπό
μάλης να βγαίνει και να προχωρά σκυφτός.
——-
-θα μείνω και λυπηρά θα καταγράψω σε χαρτί κλινικής
τους λόγους του θανάτου που κτύπησαν τόσο σιωπηλά
το φίλο και αδελφό που έπαιζε φλογέρα στην αυλή μου
τώρα εκείνος δεν υπάρχει πια αν και φλογέρες
στον κόσμο πολλές.
Βιογραφικό
Ο Παναγιώτης Γαλανόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε στο ΕΜΠ και εργάσθηκε ως Πολιτικός Μηχανικός. Έχει εκδώσει τρία βιβλία ποίησης: “Τραίνα στο σκοτάδι κ.α. φωτεινά ποιήματα”, Απόπειρα, 2012, “Στο διάβολο κρύβουνε τις λεπτομέρειες (το φίδι ποίημα)”, Κουκούτσι, 2015 (δεύτερο στην κατηγορία ποίησης των βραβείων Αναγνώστη 2016) και “Στα κάγκελα κ.α. ποιήματα”, Σμίλη, 2016.
https://www.youtube.com/watch?v=ygdUJzAIGfc
Μάνος Χατζιδάκις – Lamento (Θρήνος) Γιώργος Ρωμανός
Στον Ζυγό και οι δύο ή ένα παιχνίδι για δύο: Σύλληψη, έρευνα, οργάνωση και εκτέλεση: Μαρία Πανούτσου.
Επιμέλεια: Αλεξία Κατσαβού.
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
