Αγαπώ αυτό το βιβλίο και για αυτήν ακριβώς την αγάπη θα μιλήσω.
Ο Ξενόπουλος μπήκε στη ζωή μου σε ηλικία 13 ετών. Η «Αναδυομένη» δεν είναι το πρώτο έργο του που διάβασα, είναι αυτό που μίλησε στην καρδιά μου και με βοήθησε να βλέπω την ανθρώπινη ανάγκη και αλήθεια ως έννοιες απολύτως ατομικές, προσωπικές και ελεύθερες.
Ένα κορίτσι που αγαπήθηκε από δυο αδέρφια, η Κλαίλια. Η Κλαίλια που μοιράστηκε το όνομά της με τα μπλαβάκια του βουνού αγάπησε τον γιο του κ. Μεμάρη. Διόλου δεν έμοιαζαν οι γιοι του κ. Μεμάρη, τα γούστα τους και όλες τους οι διαθέσεις δεν συναντήθηκαν ποτέ! Μα, η φύση χαρίστηκε με μεγαλοσύνη στην Κλαίλια. Ποιός θα μπορούσε ν’ αντισταθεί;
Σπιρτόζος, έξυπνος και πεζός. Ο Ντένης. Τον καθοδηγούσε ο πόθος για το νεαρό εκείνο κορίτσι που ξυπνούσε όλες του τις αισθήσεις. Είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Κρατούσε την Κλαίλια για τον εαυτό του. Ο Παύλος ήταν ποιητής, σοβαρός και αισθαντικός. Βαθιά παραδομένος στα μάτια της λάτρευε κάθε μικρή της κίνησή, φύλαγε κάθε της λόγο. Είχε κερδίσει τον θαυμασμό της. Κρατούσε την Κλαίλια για τον εαυτό του.
Η φύση, βλέπεις, της χαρίστηκε με μεγαλοσύνη και ποιός θα μπορούσε να αντισταθεί;
Ο Ξενόπουλος με ευθύτητα και ρεαλισμό μιλά για το μεγαλείο της αγάπης και το δικαίωμα της καρδιάς να αγαπά αυτόν που αγαπά! Παρουσιάζει τις σκέψεις των ηρώων με καθαρότητα επιτρέποντας στον αναγνώστη να κατανοήσει πως δεν πρόκειται για άλλη μια ιστορία αγάπης. Η «Αναδυομένη» αποτελεί έργο απολύτως γήινο και πραγματικό καθώς δεν αφορά εκείνον που αγάπησε και εκείνον που αγαπήθηκε, μα σε εκείνον που κατανόησε την ανάγκη του να αγαπηθεί και αποδέχτηκε όλη την ευθύνη αυτού του εγωϊσμού.
Μια ιστορία αγάπης για τρεις ή μήπως τρεις ιστορίες αγάπης για δυο;
[]
«…Εγώ γράφω διηγήματα για τον κόσμο, και θέλω να τα χαίρεται ο κόσμος. Ο κόσμος με νιώθει, ο κόσμος με διαβάζει, ο κόσμος με αγοράζει. Μου αρέσει κάθε μου γραφτό, να είναι στη μορφή του τόσο απλό, ώστε με την ίδια σχεδόν άνεση να μπορεί να το διαβάζει κι ένας μαθητής του Γυμνασίου και ο κύριος Παλαμάς. Δεν αγαπώ τα σύννεφα και τα σκοτάδια∙ με τραβά περισσότερο η ξαστεριά, το φως. Εσπούδασα μαθηματικά στα νιάτα μου, κι εσυνήθισα να λέγω τα πράγματα απλά, καθαρά και ξάστερα.»
Η Μελπομένη είναι νομικός. Αγαπάει το φθινόπωρο, τα βιβλιοπωλεία, την τηλεόραση. Πιστεύει πως οι μέρες πληθαίνουν με την αφή, την πίστη και τον άνθρωπο. Το Ολόγραμμα φιλοξενεί τις συλλογές και τις διαθέσεις της. Γεννήθηκε το ‘94, έμαθε να διαβάζει με λεξικό και να γράφει. Σκέψεις της συνοδεύουν τις φωτογραφίες σας.
