Ένα αφιέρωμα στον Πολιτιστικό χώρο Τέχνης «Αλεξάνδρεια»
και στον ηθοποιό Βασίλη Βλάχο.
Σε 4 μέρη
Γράφει η Μαρία Πανούτσου.
Β’ μέρος
Φώτο.
Στρατή Καρρά
Το ζουμπούλι
Βασίλης Βλάχος – Μαρία Πανούτσου
Από το ‘Πεντάπτυχο’
Β’ μέρος
Σήμερα παρουσιάζοντας μια άλλη θεατρική παραγωγή του Πολυχώρου Τέχνης Αλεξάνδρεια, συγχρόνως συνεχίζω το ανασκάλεμα της μνήμης.
Η Πρώτη μου θεατρική πρόταση με την νεοσύστατη τότε θεατρική εταιρεία Τομή -το 1980- ήταν το ‘Πεντάπτυχο’. Οργανώνοντας την παραγωγή, διάλεξα ηθοποιούς που γνώριζα την δουλειά τους και το ήθος τους. Ήθελα με την παράσταση αυτή, να δώσω το στίγμα μου και να τιμήσω το χώρο του θεάτρου γι’αυτό ήμουν ιδιαίτερα προσεχτική.
Ο Βασίλης ήταν μαζί μου σε αυτήν την ιστορική για μένα θεατρική δουλειά. Από τότε που τελειώσαμε την σχολή, κάναμε διάφορα στο θέατρο, ο καθένας ξεχωριστά, όμως αυτή η κοινή μας συνεργασία, ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Η παράσταση αυτή ήταν 5 μονόπρακτα Νεοελλήνων συγγραφέων και ετοιμάστηκε για να λάβει μέρος στο Φεστιβάλ Ιθάκης που όποιος γνωρίζει τα θεατρικά πράγματα, γνωρίζει ότι το σημαντικό αυτό Νεανικό Φεστιβάλ, έλκυε όλους τους νέους ηθοποιούς σκηνοθέτες, σκηνογράφους, μουσικούς και τις νέες θεατρικές προτάσεις. Έλαβε μέρος το ‘Πεντάπτυχο’ στο Φεστιβάλ και απέσπασε 6 βραβεία. Περάσαμε πολύ έντονα και δημιουργικά κατά την διάρκεια της προετοιμασίας και πολύ όμορφα με την συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ και αργότερα με την βράβευσή μας.
Ο Βασίλης ήταν κοντά και στα γεγονότα της ιδιωτικής μου ζωής, στις αλλαγές που συνέβαιναν σε μένα. Εκείνος είναι πολύ κοινωνικός και έχει πολλούς φίλους. Εγώ όμως το αντίθετο, γι’ αυτό και μέτραγε η φιλία του. Όμως όταν κάνω φιλίες τις κρατώ για μια ολόκληρη ζωή. Και ο Βασίλης έμεινε φίλος μου γιατί ήταν πάνω από όλα ένας ζεστός και ειλικρινής άνθρωπος μα όχι μόνο, είναι ένας χαρισματικός ηθοποιός, και συγχρόνως ένας αποτελεσματικός επαγγελματίας με ό, τι καταπιάνεται και καταπιανόταν.
Όλα αυτά δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα σύνθεση ανθρώπου. Ο χώρος Αλεξάνδρεια είναι η απόδειξη για όσα λέω. Δεν είναι μόνο οι παραστάσεις και οι εκδηλώσεις, καλλιτεχνικές και εκπαιδευτικές, αλλά ο ίδιος ο Βασίλης είναι η έλξη, ένας οικοδεσπότης του χώρου ζεστός και εκφραστικός.
Καθένας που συχνάζει στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια γνωρίζει, ότι τον περιμένει εκεί, όχι μόνο μια καλοδουλεμένη πρόταση αλλά και ένας φίλος. Κάτι πολύ σημαντικό και ξεχωριστό πιστεύω, η προσωπική σφραγίδα ενός ανθρώπου.
Συνεχίζεται
———
“ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ”
ΠΑΖΑΡΙ” ΤΟΥ ΝΤΑΒΙΝΤ ΠΛΑΝΕΛ
Γράφει Η Μαρία Πανούτσου –
Εν κατακλείδι μια παράσταση ενδιαφέρουσα
Νοέμβριος του 2016
Την Δευτέρα 30/1 στον Πολυχώρο Τέχνης «Αλεξάνδρεια» παρουσιάστηκε n πολιτική κοινωνική κωμωδίας Το παζάρι του διακεκριμένου Ισπανού σεναριογράφου, κινηματογραφιστή και θεατρικού συγγραφέα Νταβίντ Πλανέλ.
Ένα έργο αν και γραμμένο πριν 20 χρόνια* δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να παιχτεί στο παρόν. Και βέβαια, τα μεγάλα έργα, γίνονται κλασσικά με τον χρόνο. Τα έργα που είναι γραμμένα με πιο επίκαιρο πλησίασμα, έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι κλασικά. Το ‘ΠΑΖΆΡΙ‘ (1996) του ΝΤΑΒΙΝΤ ΠΛΑΝΕΛ*, παίζει ανάμεσα στο επίκαιρο και στο κλασσικό. Ίσως η ερμηνεία του έργου και η σκηνοθετική του προσέγγιση από τον ‘Πολυχώρο Αλεξάνδρεια’, θα του έδινε μια κατεύθυνση πιο ξεκάθαρη με μια διαφορετική διδασκαλία. Το έργο έχει πολιτική χροιά και στο σημείο αυτό, η παράσταση πέτυχε τον στόχο της. Ο άκρος νατουραλίστικος τρόπος του ανεβάσματος όμως, μας έδωσε μια παράσταση εύπεπτη και συμπαθητική αλλά με πολλές ελλείψεις όπως θα αναφέρω* παρακάτω και με την απουσία μιας βαθύτερης ερμηνείας και κατανόησης του κειμένου.
‘Το Παζάρι’ θίγει σύνθετα θέματα δεν είναι απλά μια πολιτική φάρσα. Όλοι γνωρίζουμε ότι τι θεατρικό κείμενο καλείται θεατρικό, ακριβώς επειδή χρειάζεται την σκηνική προσέγγιση, για να ολοκληρωθεί. Δεν αγοράζει ο κόσμος θεατρικά έργα για να τα διαβάσει, αλλά πηγαίνει στο θέατρο να τα δει και να επικοινωνήσει μαζί τους. Το θεατρικό κείμενο αφήνει δηλαδή μεγάλο εύρος στους συντελεστείς, να δημιουργήσουν, μένοντας πιστοί στο κείμενο και το μήνυμα του συγγραφέα, γι’ αυτό και έχουμε πλήθος διαφορετικών παραστάσεων με το ίδιο κείμενο.
Το “ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ” σκύβει με τρυφερότητα πάνω στους τρεις ήρωες του, τον θείο και τον ανιψιό από το Μαρόκο και έναν Ισπανό που έχει και αυτός την ίδια περίπου μοίρα με τους μετανάστες. Ο συγγραφέας δημιουργεί χαρακτήρες και όχι σύμβολα. Οι ήρωες μέσα στον θεατρικό χρόνο, ωριμάζουν και βρίσκουν τον λόγο ύπαρξης τους, ξεκαθαρίσουν τα αισθήματα τους και γίνονται πιο συνειδητά ο εαυτός τους, αφήνοντας ελευθέρα να εκφραστούν οι ρίζες και οι ανάγκες τους. Σε μια χώρα με πολιτισμό και ιστορία αιώνων, την Ισπανία και σμίξιμο πολιτισμών, το έργο μας παρασύρει στο σήμερα, ένα σήμερα φαινομενικά ρηχό, χωρίς προοπτική και οράματα, με ανθρώπους να βρίσκονται μεταξύ νόμου και παρανομίας, μεταξύ ζωής και θανάτου, όπου η αξιοπρέπεια είναι ένα στοίχημα χαμένο. Άνθρωποι που προσπαθούν να κρατηθούν από τον αέρα (όπως λέμε εμείς χαρακτηριστικά, ‘από τα μαλλιά τους’). Μία κατάσταση όχι τόσο περιθωριακή αλλά μια κατάσταση αναγνωρίσιμη πια για τον πολύ κόσμο.
Το έργο μιλάει για το σήμερα που συνεχώς αλλάζει κάτω από τα πόδια των ανθρώπων που σαν κινούμενη άμμος τους αφήνει, έκθετους. Τα ήθη και τα έθιμα των λαών και ειδικά, του μη δυτικού κόσμου, είναι πολύ δύσκολο να τροποποιηθούν και να προσαρμοστούν και τότε μιλάμε για ξερίζωμα των λαών και όχι μια ισότιμη παγκοσμιοποίηση, που σέβεται τις ιδιαιτερότητες των πολιτισμών. Ο άνθρωπος της Δύσης πάλι βιώνει την δική του τραγωδία να είναι και αυτός με ένα διαφορικό τρόπο, ξένος ‘έκπτωτος’ στον ίδιο του τον τόπο. Το τοπίο του έργου είναι τραγικό και μόνο η υπερβολή της τραγικότητας το κάνει κωμικό έως τα όρια του γελοίου.
Ένα έργο με πολλές δυνατότητες και εδώ πρέπει να πω ότι καταλαβαίνω και επικροτώ τον Βασίλη Βλάχο και την μεταφράστρια Μαρία Χατζηεμμανουήλ για την επιλογή τους.
Το έργο θίγει πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου και μιας εποχής που στο μέλλον ιστορικά, θα κριθεί ποικιλότροπος, έργο λοιπόν που δίνει δυνατότητες στους ηθοποιούς να πλάσουν ρόλους και να ευχαριστηθούν τις ερμηνείες τους. Συχνά βλέπουμε μέτριες παραστάσεις για έργα που δεν είναι μέτρια. Καιρός είναι να δώσουμε περισσότερο χρόνο στην διδασκαλία των ηθοποιών και την κατανόηση του έργου. Σε ένα σκηνικό πολύ εικαστικό, ευχάριστο της Λέας Καούση και λειτουργικό θα έλεγα πετυχημένο, που όμως δεν χρησιμοποιήθηκε ευρηματικά από την σκηνοθεσία. Ο μικρός χώρος που αφήνει η σκηνική κατασκευή, θα μπορούσε να είναι το κλειδί μιας απολαυστικής κινησιολογικής και δραματολογικής κατάστασης. Ο Σάκης Σιούτης κατορθώνει να είναι συμπαθής στο έργο, ηθοποιός με πολλές δυνατότητες αλλά έμεινε αβοήθητος από τον σκηνοθέτη και παρουσίασε ένα μονοσήμαντο ηρώα με την απουσία απρόοπτου στην ερμηνεία του, μία κάποια διαφοροποίηση, μέχρι και το τέλος της παράστασης. Δεν υπήρχε στο ρόλο του το μυαλό και τα συναισθήματα του χαρακτήρα. Ο Αντώνης Γουγής, διαφορετικός χαρακτήρας, σε όλο το πρώτο μέρος υπήρξε υποτονικός λόγω αδυναμίας να κτίσει μια πιο πολυεπίπεδη σύνθεση και να δείξει σκηνικά την εσωτερική μάχη με τον εαυτόν του. Και οι δυο ήρωες άνθρωποι με σάρκα και οστά, έμειναν σε μια φαινομενική σχεδίαση των ρόλων τους. Ο Βασίλης Βλάχος ως θείος του νεαρού Μαροκινού, με την εμπειρία που έχει ως ηθοποιός, με την έφεση στο ρεαλιστικό θέατρο, με το χάρισμα της φυσικής του αμεσότητας και τις κωμικοτραγικές διακυμάνσεις που ίδιος τόσο καλά καλλιεργεί, μπόρεσε και έδωσε με την εμφάνιση του στην σκηνή, ζεστασιά και λόγω ύπαρξης στην παράσταση και αλλά και συγκίνηση. Η μεταστροφή του στο τέλος του έργου ήταν μια ανάσα για τον θεατή. Πολύ ενδιαφέρον έχει η ερμηνεία του Βασίλη Βλάχου καθώς ισορροπεί μεταξύ τραγικού και κωμικού, αποσταθεροποιώντας τον εαυτόν του από τον χαρακτήρα και κρατώντας μια συνέχεια μεταξύ σκηνής και αίθουσας- είναι παρόν και απών συγχρόνως. Μάστορας της επικοινωνίας με Μπρεχτικές πινελιές σώζει την παράσταση.
Οι δυο χαρακτήρες του νεαρού Μαροκινού και του Ισπανού, μονοσήμαντοι στο πλησίασμα τους από την σκηνοθέτη Νίκο Γκεσούλη, μας κούρασαν με την μονότονη γκάμα της φωνής τους και κυρίως με την υπερκινητικότητα τις περισσότερες φορές χωρίς λόγω αφού βέβαια έλειπε η εξωτερική προσέγγιση, αφήνοντας το τραγικό μέρος να φανεί μόνο στην αβέβαιη και γεμάτη αμηχανία ερμηνεία, σκηνή του φινάλε. Η σταδιακή κλιμάκωση το έργου ανύπαρκτη. Η μετάφραση του έργου όπως και το ίδιο το έργο φάνηκε να μην υποστηρίζεται από την σκηνοθεσία. Χρειάστηκε μια καλύτερη συνεργασία μεταξύ συντελεστών. Οι συντελεστές έμειναν στη επιφανειακή προσέγγιση, στα εύκολα αστεία και γκαγκ που όμως στην πορεία του έργου αποδυνάμωσαν την ουσία του έργου και την όλη προσπάθεια. Η μουσική του, πρωτότυπη, ήταν ικανοποιητική.
To έργο διαφημίζεται ως «Μαύρη κωμωδία με πολιτικό υπόβαθρο γύρω από την ταυτότητα των μεταναστών στο καπιταλιστικό πλαίσιο του 21ου αιώνα» Πιστεύω ότι το έργο είναι πολύ πέρα από την ανάγνωση αυτή. Αν σκεφτούμε ότι η παγκοσμιοποίηση έχει αρχίσει πολύ πριν τον Μάη του 68’ και ο περιβόητος Μάης ήταν μια αντίδραση στην προσπάθεια του συστημικού (o του συστήματος) *να αδράξει μια ακόμη ευκαιρία για τιθάσευμα του μεγαλυτέρου αριθμού του πληθυσμού της γης, τότε θα δούμε την ιστορία του 20ού και του 21oυ αιώνα με διαφορετικό μάτι αλλά και το ίδιο το έργο ‘το ΠΑΖΆΡΙ’.
Μια παράσταση που θα μπορούσε να γίνει cult έμεινε σε ένα πολύ μέτριο αποτέλεσμα. Κανένα θεατρικό κείμενο δεν είναι ανάξιο ανεβάσματος αλλά οποιαδήποτε παράσταση μπορεί να κριθεί μέτρια με μία επιπόλαιη ματιά. Παρόλα αυτά θα έλεγα ανεπιφύλακτα μια ενδιαφέρουσα παράσταση για τον ίδιο το έργο, την ερμηνεία του Βασίλη Βλάχου, αλλά γνωρίζοντας από μέσα πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του ηθοποιού και πόσο καθημερνό στοίχημα είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες σε μια παράσταση, πιστεύω ότι το ‘Παζάρι της Αλεξάνδρειας’ είναι μια παράσταση για όλους τους λόγους που προανέφερα που μπορεί να ιδωθεί, με ενδιαφέρον.
Τελευταίο σχόλιο, γνωρίζοντάς τις προηγούμενες παραστάσεις του θεάτρου – Πολυχώρου Αλεξάνδρεια, οι απαιτήσεις μας είναι προχωρημένες.
Συντελεστές:
Ηθοποιοί: Βασίλης Βλάχος, Σάκης Σιούτης, Αντώνης Γουγής.
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ.
Σκηνοθεσία: Νίκος Γκεσούλης.
Σκηνικά –Κοστούμια: Λέα Καούση
Μουσική: Γιάννης Ψειμάδας
Χώρος Τέχνης Αλεξάνδρεια > Πλ. Αμερικής – Πλ. Κολιάτσου
Διεύθυνση: Σπάρτης 14 Τηλέφωνο: 2108673655
Σημειώσεις -Πληροφορίες
1* «To 2016 συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τότε που έγραψα το «Παζάρι», σημειώνει ο Πλανέλ για το έργο του. «Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του έργου στάθηκε μια συνομιλία που άκουσα σε ένα μπαρ της συνοικίας Λαβαπιές στη Μαδρίτη ανάμεσα σε έναν νεαρό Μαροκινό και έναν Ισπανό τυχοδιώκτη. Η συνομιλία αφορούσε στη μαγνητοσκόπηση μιας πτώσης από ποδήλατο για τη συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό με θέμα τις “καλύτερες πτώσεις” στην τηλεόραση. Με όργανο το μαύρο χιούμορ, το έργο μιλάει για την ταυτότητα των μεταναστών στο καπιταλιστικό πλαίσιο του 21ου αιώνα. Τώρα πια πέρασαν 20 χρόνια και όλα έχουν αλλάξει πολύ: Οι διαγωνισμοί για τις πτώσεις δεν γίνονται πια στην τηλεόραση, αλλά στο ιντερνέτ• οι πρώτοι Άραβες μετανάστες στην Ισπανία έχουν γίνει Ισπανοί πολίτες με πλήρη πολιτικά δικαιώματα• η Ισπανία είναι πλέον μια χώρα απόλυτα ενταγμένη στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Ωστόσο, κατά βάθος, όλα σχεδόν παραμένουν ίδια».
2* Βιογραφικό του Νταβίντ Πλανέλ Ο Νταβίντ Πλανέλ γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1967. Είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης κινηματογράφου και θεατρικός συγγραφέας. Εργάστηκε ως σεναριογράφος σε πολλές ταινίες μεγάλου μήκους και σε τηλεοπτικές σειρές. Ως σκηνοθέτης κινηματογράφου, εκτός από πολλές ταινίες μικρού μήκους (οι περισσότερες βραβευμένες) σκηνοθέτησε και την ταινία μεγάλου μήκους «Η ντροπή», που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας και το δεύτερο βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μάλαγας το 2000. Στο θέατρο έγραψε και σκηνοθέτησε το 1996 την κοινωνική κωμωδία «Bazar». Η δεύτερή του δουλειά ως σκηνοθέτη και διασκευαστή είχε τίτλο «Τη μέρα που ο Τσέχωφ χόρεψε με τον Έλβις». Τον Αύγουστο του 2016 έγραψε και σκηνοθέτησε το τρίτο έργο του «Η τελευταία νύχτα μου με τη Σάρα», ένα αφιέρωμα στη Σάρα Μοντιέλ, που θα κάνει πρεμιέρα το φθινόπωρο του 2016 στην Gran Vía της Μαδρίτης. Αυτή την εποχή ετοιμάζει την παραγωγή του επόμενου έργου του, «Η ποιήτρια. Έγκλημα στο υποσέλιδο», ένα θρίλερ με θέμα τον φθόνο και τη δουλειά του λογοτέχνη.
3* Μια πολύ προσωπική ματιά στην παράσταση.
4* Η συστημική θεωρία δεν είναι εγγενής του γνωστικού πεδίου της αρχαιολογίας. Προέκυψε από το έργο του βιολόγου Λούντβιχ βον Μπερτάλανφι (Ludwig von Bertalanffy), το 1940, όταν προσπάθησε να διαμορφώσει μια θεωρία ικανή να ερμηνεύσει τις αλληλεπιδράσεις διαφορετικών μεταβλητών σε μια ποικιλία συστημάτων, χωρίς να έχει σημασία τι ακριβώς αντιπροσώπευαν αυτές οι μεταβλητές, (Bertallanfy 1969). Βάσει της λογικής του οποιοδήποτε σύστημα είναι δυνατόν να ιδωθεί ως σύνολο αλληλεπιδρώντων τμημάτων. Οι σχετικές επιδράσεις των τμημάτων ακολουθούν κανόνες που αν διατυπωθούν άπαξ, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για την περιγραφή του συστήματος ανεξαρτήτως της φύσης των περιεχομένων του, (Trigger, 2005:312). Πρωτοπόροι Ο Λιούις Μπίνφορντ (Lewis Binford).
© Μαρία Πανούτσου
ΑΘΉΝΑ 2020
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
