Αν εστιάσουμε σε κάποια κατάσταση που μας έχει πληγώσει στο παρελθόν και αφιερώσουμε όλες τις σκέψεις μας στο πως θα πάρουμε εκδίκηση, η εμμονή αυτή δεν βλάπτει το πρόσωπο που μας πλήγωσε, αλλά τον ίδιο τον εαυτό μας. Αν, για παράδειγμα, νιώθετε ότι η μητέρα σας είναι κυρίως υπεύθυνη για το πως είσαστε σήμερα- και προσπαθείτε να την κάνετε να το καταλάβει- δεν θα καταφέρετε να αλλάξετε τίποτα στον χαρακτήρα της μητέρας σας. Το μόνο που θα κατορθώσετε είναι να τις δημιουργήσετε ενοχές, να αποδυναμώσετε την ενέργειά σας και, πιθανότατα, να προκαλέσετε περισσότερα προβλήματα στον εαυτό σας. Αν αντί να βοηθήσετε την μητέρα σας να ελευθερώσει τον εαυτό της από τις τύψεις ότι δεν στάθηκε καλή μάνα την εκδικείστε κατηγορώντας την και προκαλώντας της ενοχές, μην εκπλαγείτε αν καταλήξετε στο τέλος να νιώθετε εσείς οι ίδιοι ενοχές. Αν τελικά η μητέρα σας παραδεχτεί ότι δεν σας πρόσεχε στην παιδική σας ηλικία όσο έπρεπε, αυτό δεν θα σας βοηθήσει καθόλου να βελτιώσετε τον εαυτό σας. Όταν κατηγορούμε τους άλλους το μόνο που καταφέρνουμε είναι να δημιουργόούμε περισσότερες ενοχές, οι οποίες στο επίπεδο της ενέργειας μεταφράζονται σε μπλοκαρίσματα και κατακερματισμό.
Δεν πρόκειται να αποκτήσετε ελευθερία χτυπόντας την πόρτα της αγάπης και περιμένοντας να την ανοίξει κάποιος άλλος. Η ελευθερία εμφανίζεται όταν ανοίξετε εσείς την πόρτα. Στην ουσία, η πόρτα της αγάπης δεν είναι ποτέ κλειδωμένη. Μπορεί εσείς να πιστεύετε ότι η μητέρα σας έκλεισε την πόρτα της αγάπης, ωστόσο, δεν ήταν ικανή να την κλειδώσει και να πετάξει μακριά το κλειδί. Ο τρόπος που σκέφτεστε, καθώς επίσης και το δυναμικό των χαρισμάτων σας, είναι ανεξάρτητα από τις πράξεις των άλλων. Μπορεί στην διάρκεια της ζωής σας να βιώσετε πολλές φορές την εμπειρία του ψυχολογικού πόνου, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να τον ξεπεράσετε. Οι άνθρωποι που έζησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα σας πουν ότι, ο μόνος τρόπος προκειμένου να συνεχίσουν να ζουν δημιουργικά, έπειτα από αυτήν την τόσο τραυματική εμπειρία ήταν μέσα από την πράξη της συγνώμης. Βλέποντας τηνσυγνώμη όπως ακριβώς είναι, δεν της προσδίδουμε καμιά ηθική αξία- επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αντικρύσει τη συγνώμη ως κίνηση με την οποία αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν. Είναι στη φύση του εγκεφάλου μας να ξεχνάει το παρελθόν και να προχωράει μπροστά.
*Τα χαρίσματα θεραπεύουν |Manuel Schoch |Eκδόσεις Ισόρροπον |
Μετάφραση: Χριστίνα Σπηλιώτη
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
