Δεν σε ξεχνώ και μη φοβάσαι. Είμαι επίμονος με τις αγάπες μου, πεισματικός. Θα έρθω αλλά πρώτα χρειάζομαι χρόνο να ξαναπιάσω το σχοινί που έσπασε, ν’ ανοίξω το δρόμο, να μου επιστρέψει το βουνό το βράχο μου, το ρέμα το μερίδιο μου. Το δίκιο μου. Όλον αυτόν τον καιρό που απουσιάζω από κοντά σου δεν πέρασε ούτε μια νύχτα που να μη σε ονειρεύτηκα. Αν ζούσα τις μέρες μου φορώντας τα όνειρα της νύχτας, δεν θα με αναγνώριζε κανείς και στον πρώτο τυχαίο έλεγχο της αστυνομίας θα με είχαν συλλάβει για πλαστογράφο. Κάθε πρωί βγάζω το πρόσωπό μου σαν μάσκα και το αφήνω πάνω στην καρέκλα του γραφείου μου, ξέρω πολύ καλά πως δεν θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το πρόσωπο, δεν θα τολμούσα να βγω στην αγορά, θα έσπαγα, θα γινόμουν χίλια κομμάτια, έφτιαξα ένα άλλο πρόσωπο.
Αγόρασα, έγινα μια μηχανή και τρέχω όλη την ημέρα στους δρόμους, κάνω τις εξωτερικές δουλειές του ανθρώπου που σε ονειρεύεται, τρέχω πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, μετράω νεραντζιές, γωνίες, φανάρια, περπατώ τους δρόμους που περπατούσατε μαζί, πίνω καφέδες στα καφενεία που συχνάζατε, κάθομαι στα παγκάκια που καθόσασταν, σκοντάφτω, πέφτω στα χαντάκια σας, στα μεγάλα τα λάθη, πληρώνω χρέη και αμαρτίες, δικάζομαι και απολογούμαι, γελάω και κλαίω τα γέλια, τα δάκρυά σας, με διατάζει τα πιο απίθανα πράγματα, όλες τις δικές σου επιθυμίες, όλα όσα σου χρωστά και σου οφείλει, μπαίνω σε καταστήματα και παραγγέλνω φορέματα στο νούμερό σου και στο γούστο σου, βρίσκω κοπέλες στον τύπο, στο ύψος σου και τις παρακαλώ να τα δοκιμάσουν, αγοράζω τα βιβλία που χρειάζεσαι, το δαχτυλίδι που σου έταξε, τα παίρνω και τα φέρνω στο σπίτι, όλη τη νύχτα σου τραγουδά, σε ντύνει, σου περνά το δαχτυλίδι στο δάχτυλο και σε φωνάζει με το όνομά σου.
Απάντησε του σε παρακαλώ, κουράστηκα να τριγυρνώ μέσα στους δρόμους και να ψάχνω τ’ όνειρό του.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
