Με το άκουσμα και μόνο του ονόματος του Βιζυηνού, ο ενθουσιασμός μου ήταν διάχυτος. Ειδικά, όταν αποφασίσαμε να διαβάσουμε το βιβλίο «Ποιος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου». Έργο το οποίο αποτελεί κατά, την άποψη του γράφοντος, ένα κλασικό έργο αστυνομικού διηγήματος. Όντας ο Γεώργιος Βιζυηνός (πραγματικό όνομα Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης) γνώστης των επιστημών της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας, ήταν επόμενο και οι ήρωές του να διέπονται από τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Έτσι, το πρώτο το οποίο με εντυπωσίασε ήταν αυτή η άρτια ψυχογράφηση των ηρώων, οι τόσο άρτια δομημένοι και ψυχογραφημένοι άνθρωποι, οι οποίοι κάλλιστα θα μπορούσαν να εντοπιστούν και στον κοινωνικό μας περίγυρο. Λόγος αξίζει να γίνει περαιτέρω για το έντονα διακριτό κινηματογραφικό του ύφος, το οποίο κρατά τον αναγνώστη με κομμένη την ανάσα μέχρι και την τελευταία σελίδα του. Η ανυπομονησία μου μέχρι να εμφανιστεί ο αριθμός 68 στη σελίδα ήταν τεράστια, αλλά παράλληλα έντονο και το συναίσθημα του «μακάρι να μην τελειώσει ποτέ το βιβλίο».
Το δίλημμα του συγγραφέα στο τέλος είναι και αυτό που δικαιολογεί τον τίτλο, αφού τελικά στη συνείδησή του, άρα και κατ’επέκτασιν στην αντίστοιχη του αναγνώστη, τίθεται το ερώτημα του ηθικού αυτουργού της ενέργειας αυτής του Κιαμήλ. Αυτό που θα ήθελα, επιπλέον, να επισημάνω είναι ότι ο συγγραφέας δε διακατέχεται επ’ουδενί από ρατσιστικές αντιλήψεις και στερεότυπα, καθώς βλέπουμε μια ελληνίδα μάνα να φροντίζει έναν Τούρκο. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τα ήθη και τις αντιλήψεις της εποχής, αποτελεί αν μη τι άλλο κάποιου είδους υπέρβαση.
Φυσικά, τελειώνοντας δεν θα μπορούσα να παραλείψω το σημαίνοντα ρόλο της μάνας. Μιας μάνας που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά της, με χαρακτηριστικά που πολλές φορές θα μπορούσαν να θυμίζουν τις δικές μας μανάδες. Παράλληλα, η τραγικότητα του χαρακτήρα αυτού γίνεται ακόμα πιο εύκολα διακριτή, αφού κατά τη γνώμη μου συνδέεται άρρηκτα με χαρακτηριστικά ηρώων αρχαίας τραγωδίας, μιας και η μητέρα αγνοεί το φονιά του γιου της και ο Κιαμήλ αρχικά αγνοεί ποιος ήταν το πραγματικό θύμα του.
Γράφει ο Λάμπρος Καπαραλιώτης.
