Πρόσφατα, διάβασα το βιβλίο του βραβευμένου ηθοποιού Νιλ Πάτρικ Χάρρις, με τίτλο «Η Συμμορία των Μάγων». Και όταν λέω πρόσφατα, εννοώ προχθές, διότι το τελείωσα σε μια μόνο μέρα.
«Η Συμμορία των Μάγων» είναι το πρώτο από τα τέσσερα βιβλία της ομώνυμης σειράς, και απευθύνεται, κανονικά, σε παιδιά. Όμως διαβάζοντάς το με τη ματιά ενός ενήλικα, είδα πράγματα τα οποία είναι λίγο περισσότερο δυσνόητα για τα παιδιά. Πράγματα τα οποία με συγκίνησαν και με έβαλαν σε σκέψεις.
Συστήνω το βιβλίο σε άτομα κάθε ηλικίας, θεωρώ ότι μπορεί να τους διασκεδάσει όλους, με την παιχνιδιάρικη μα σοβαρή όταν πρέπει γραφή, τους διάφορους χαρακτήρες και την θετική διάθεσή του. Επίσης, περιέχει μικρά κεφάλαια με μαγικά τρικς, κάτι που προσωπικά βρήκα πολύ χαριτωμένο.
Η πλοκή
Η ιστορία ξεκινά με τον Κάρτερ, ένα δεκατετράχρονο αγόρι να τρέχει σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Ο Κάρτερ έχασε τους γονείς του μυστηριωδώς, όταν ήταν ακόμη πολύ μικρός και κατέληξε στη φροντίδα ενός μακρινού θείου του, από τον οποίο προσπαθεί να ξεφύγει. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες μαθαίνουμε πως ο θείος του ήταν για χρόνια κακοποιητικός απέναντι στο αγόρι. Όπως οι γονείς του, ο θείος του είναι μάγος, κατά μια έννοια. Χρησιμοποιεί τα κόλπα του για να ληστεύει ανθρώπους. Ο Κάρτερ αρνείται να κλέψει, ακόμη κι αν κατά μια έννοια βοηθά τον θείο του, που τον αναγκάζει να κάνει τα μαγικά του κόλπα που παραπλανούν τους ανθρώπους, ενώ ο ίδιος ληστεύει τους θεατές. Ο Κάρτερ, όμως, ονειρεύεται αληθινή μαγεία, εκείνη που κάνει τη καρδιά σου κα σκιρτήσει και το μυαλό σου να τρέχει.
Μετά από ένα τρελό κυνηγητό, ο Κάρτερ καταφέρνει να ανέβει σε ένα τραίνο. Την αυγή φτάνει στην πόλη Μίνεραλ Γουέλς, χωρίς χρήματα, τρόφιμα ή στέγη. Εκεί περιπλανιέται στο προαύλιο ενός τσίρκου, ψάχνοντας κάποιο τρόπο να βρει κάτι να φάει χωρίς να κλέψει. Εκεί, γνωρίζει κακόβουλες φιγούρες, μα και έναν άνδρα, ο οποίος του φέρεται με ευγένεια, τον κ. Βέρνον. Μέσω αυτού, θα γνωρίσει τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας και μαζί θα καταφέρουν να «νικήσουν» τον σατανικό Μπόσο, έναν ακόμη μάγο του οποίου η συμπεριφορά και η απληστία, θυμίζουν τον θείο του Κάρτερ.
Χαρακτήρες και διαφορετικότητα:
Οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν όλοι εύκολοι στην ανάγνωση αν και μερικές φορές κάποιοι έμοιαζαν σχετικά επίπεδοι. Αυτό δεν θα το επεκτείνω όμως, καθώς η σειρά έχει ακόμη τρία βιβλία και, θα ήταν νωρίς να το κρίνω χωρίς να έχω διαβάσει τα υπόλοιπα. Το κουαρτέτο των παιδιών, που αργότερα γίνεται εξάδα, αποτελείται από παιδιά που κανονικά δεν θα γνωρίζονταν μεταξύ τους, αν δεν τους ένωνε ένα κοινό πάθος: η μαγεία.
Κάρτερ: Ήδη μιλήσαμε λίγο για τον Κάρτερ, αλλά ας δούμε λίγα παραπάνω πράγματα για τον χαρακτήρα του. Ο μεγαλύτερος φόβος του, είναι μάλλον το να μοιάσει στον θείο του. Όταν γνωρίζει τα υπόλοιπα παιδιά, τους λέει ψέματα για το ποιος είναι, με τον φόβο πως αν τον ανακαλύψουν θα τον πουν κλέφτη και θα πάψουν να τον εμπιστεύονται. Στην πραγματικότητα, το μόνο που θέλει ο Κάρτερ, είναι να ανήκει. Έχοντας χάσει την οικογένειά του από μικρός και εφόσον τριγυρνά από πόλη σε πόλη με τον θείο του, δεν είχε ποτέ ένα μέρος που να μπορεί να αποκαλέσει σπίτι, δεν είχε άτομα που να μπορεί να αποκαλεί δικά του. Μόλις βρίσκει τη μικρή του συμμορία, αρχίζει να χαμηλώνει τις άμυνές του και να μαλακώνει τον χαρακτήρα του. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, νιώθει τι σημαίνει να ανήκεις κάπου πραγματικά.
Κ. Βέρνον: Ο κ. Βέρνον είναι ο χαρακτήρας-κλειδί αυτής της ιστορίας. «Σωτήρας» τόσο του Κάρτερ όσο και της Λέιλα, είναι ένας μάγος που φαίνεται να νοιάζεται και να πιστεύει πραγματικά στην τέχνη που εξασκεί. Μαζί με τον σύζυγό του, τον «Άλλο κ. Βέρνον», όπως τον αποκαλούν οι χαρακτήρες του βιβλίου, και την Λέιλα, είναι ο ιδιοκτήτης του μαγικού μαγαζιού της πόλης. Παρότι είναι σε ανιδιοτελή βαθμό ευγενικός και καλόκαρδος, ο κ. Βέρνον φαίνεται να έχει αρκετά μυστικά, τα οποία όμως δεν προλαβαίνουν να ξεδιπλωθούν όλα, στο πρώτο βιβλίο της σειράς. Είναι πάντως, σίγουρα, ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας.
Λέιλα: Η Λέιλα είναι το πρώτο παιδί που γνωρίζει ο Κάρτερ στο Μίνεραλ Γουέλς, η υιοθετημένη κόρη του κ. Βέρνον. Ένα κορίτσι γεμάτο θετική ενέργεια, θάρρος και όρεξη για περιπέτεια. Το δικό της ιδιαίτερο μαγικό στοιχείο, είναι το γεγονός ότι μπορεί να ξεφύγει από οποιαδήποτε παγίδα και οποιοδήποτε δεσμό την κρατάει, με μερικές απλές κινήσεις. Αποφεύγει να μιλά για τον καιρό που πέρασε στο ορφανοτροφείο, όταν ο Κάρτερ την ρωτάει για αυτό. Προτιμά να ζει το «τώρα», με την υπέροχη συντροφιά των δύο μπαμπάδων της, που φροντίζουν να την λούζουν με την αγάπη που της έλειπε στα πρώτα της χρόνια.
Θίο: Το δεύτερο από τα παιδιά με το οποίο συναντιέται -αν και κατά λάθος- ο Κάρτερ. Μπορεί να κάνει πράγματα να αιωρούνται, με τη δύναμη του τόξου του βιολιού του και της μουσικής που παίζει με αυτό. Ο Θίο είναι (για αυτό το βιβλίο, τουλάχιστον), από τους επίπεδους χαρακτήρες. Μεγάλωσε, από όσο ανακαλύπτουμε, σε μια ευκατάστατη, μεγάλη οικογένεια, περιβαλλόμενος από μουσική και ζωή. Είναι ένα αγόρι με τρόπους και ενσυναίσθηση και σίγουρα πολλή ευφυία.
Ρίντλεϋ: Το δεύτερο κορίτσι και τρίτο παιδί που γνώρισε ο Κάρτερ, η Ρίντλεϋ δεν έδειξε σημάδια πως τον συμπαθούσε ως αρκετά βαθιά στην ιστορία. Χρησιμοποιεί το πανέξυπνο μυαλό της και οπτικές απάτες για τα μαγικά της. Το κορίτσι στο αναπηρικό καροτσάκι έχει πολύ δυναμικό χαρακτήρα και δεν μοιάζει να εμπιστεύεται τον κόσμο τόσο εύκολα όσο οι υπόλοιποι ήρωες του βιβλίου. Φροντίζει πάντοτε να κρατά στο πίσω μέρος του μυαλό της ένα χειρότερο σενάριο, για να μπορεί να είναι προετοιμασμένη για όλα. Μέχρι το τέλος του βιβλίου, έχει αποδεχτεί και εμπιστευτεί τον Κάρτερ, καλωσορίζοντας τον στην παρέα που είχαν ήδη τα άλλα τρία παιδιά.
Μίλησα για διαφορετικότητα, διότι οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά ποικιλόμορφοι: ο Κάρτερ είναι ένα κατατρεγμένο και, σύμφωνα με τους υπαινιγμούς του βιβλίου, κακοποιημένο παιδί. Ο κ. Βέρνον είναι παντρεμένος με τον σύζυγό του. Η Λέιλα είναι υιοθετημένη. Ο Θίο, όπως και η Λέιλα, είναι έγχρωμος. Η Ρίντλεϋ είναι ανάπηρη.
Όλα αυτά τα στοιχεία είναι σπάνια σε εφηβικά και για ενηλίκους βιβλία και ακόμη σπανιότερα σε συγγράμματα που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά λίγο πιο μικρής ηλικίας. Ο Νιλ Πάτρικ Χάρρις κατάφερε να κάνει κάτι σπουδαίο. Παρουσίασε αυτές τις ιδιαιτερότητες ως κάτι φυσιολογικό, όπως θα έπρεπε να είναι και στη δική μας κοινωνία. Έδειξε πως δεν είναι κάτι απόκοσμο, κάτι λάθος, κάτι κακό. Η παρουσίαση της διαφορετικότητας σε βιβλία, κινηματογράφο, θέατρα κ.ο.κ. είναι κάτι πολύ σημαντικό και φαντάζομαι πως πολλά παιδιά -και όχι μόνο- βρήκαν ταύτιση με τους χαρακτήρες του βιβλίου λόγω των υπέροχων ιδιαιτεροτήτων τους. Είδαν πως μπορούν να «ανήκουν».
Έκλεισα το βιβλίο με χαμόγελο. Είχε ατέλειες, όπως όλα τα βιβλία, αλλά για εμένα, το σημαντικό ήταν το γεγονός πως ο συγγραφέας έκανε κάτι τόσο όμορφο, ώστε να συμπεριλάβει την ομορφιά και την κανονικότητα της διαφορετικότητας.
Γράφει η Αναστασία Σκούλη.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 2000 και εκεί διαμένει και σπουδάζει δημοσιογραφία. Αγαπά την λογοτεχνία, τις ταινίες, τη μουσική κι ό,τι έχει να πει μια ιστορία. Ζούσε σε δικούς της φανταστικούς κόσμους από παιδί, και μεγαλώνοντας ανακάλυψε πως μπορεί να εξωτερικεύσει τα όσα έβλεπε, μέσω της ζωγραφικής και της εξιστόρησης. Εξασκώντας αυτά, έχει εκδώσει ένα βιβλίο και ελπίζει να βγάλει προς τα έξω και άλλα από αυτά που έχει γράψει.
