Αιώνιοι χώροι μιας διαρκούς αναζήτησης, μιας ψυχής που ξέρει να
δημιουργεί χώρο, δομή και ρευστότητα, αποδόμηση, αφαίρεση και
απλότητα.
‘Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;’-Μπέρλοτ Μπρεχτ
Αντικαθιστώντας την λέξη βίαια με την λέξη έντονα θα έλεγα ότι αυτός ο στίχος του Μπρεχτ ταιριάζει πολύ στην δουλειά της Μαρίας
Παπαδοπούλου αλλά και στην ιδιοσυγκρασία της, όπως την ξέρω από
το λίγο που έχουμε αλληλεπιδράσει. Είναι μια καλλιτέχνης, μεταξύ
άλλων ιδιοτήτων, η οποία έχει κατακτήσει για τον εαυτό της να είναι και η ορμή και το όριο.
Έργα που αποτελούν ενεργειακές πύλες, χώροι επιβλητικοί και
μεταφυσικοί ταυτόχρονα καλούν τον θεατή σε άνοιγμα της όρασης, της συνείδησης και δημιουργούν ένα πέρασμα για να μεταβούμε στο μετα- χώρο όλων χώρων και της προσωπικής γεωγραφίας που έχει
δημιουργήσει με το δικό της ξεχωριστό δαχτυλικό αποτύπωμα, η Μαρία Παπαδοπούλου.
Έντονη παλέτα, θερμές ζωτικές χρωματικές επιστρώσεις γεμισμένες
ένταση και συναίσθημα, παντρεύονται με πιο ψυχρές λογικές χωρικές
δομές και ρευστές επικαλύψεις. Όλα συνθέτουν έργα μέσα στα οποία
πάλλεται η ζωή, η σιωπή ,η απουσία της ανθρώπινης μορφής, η
αναζήτηση ενός άλλου χώρου, η επινόηση ενός περάσματος, η
διερώτηση για τον μετά χώρο και χρόνο, το επέκεινα του τοπίου και της συνείδησης, αυτό το οποίο ακόμη δεν μας έχει αποκαλυφθεί και συνεχώς μας έλκει.
Οι δρόμοι που θα ακολουθήσει, οι χώροι που θα την εμπεριέξουν, οι
χώροι που η ίδια αναγνωρίζει και ανακαλύπτει ξανά, η δημιουργία νέων, οι χώροι που θα αποφασίσει να μείνουν άδειοι και οι χώροι που
οραματίζεται να δει τον εαυτό της, η συνεχής περιέργεια για την
διαδρομή, η απόλαυση αυτής χωρίς προσδοκία για προορισμό, η δύναμη του ενδιάμεσου χώρου, η ‘αλλοτρίωση’ που συντελείται κυρίως ως δυναμική μεταμόρφωση, η μετάβαση της σε άλλες φάσεις ζωής και δημιουργίας, ο ερωτικός τρόπος που όλα της τα έργα έχουν τόση σάρκα, τόση έκρηξη, τόση ενότητα , συνέπεια και ελευθερία στην αποτύπωση τους στον καμβά.
Μέσα στα ανεικονικά έργα της συγκεκριμένης έκθεσης υπάρχουν δύο
προσωπογραφίες ζωγραφισμένες με τον χαρακτηριστικό αφαιρετικό,
εξπρεσσιονιστικό τρόπο της δημιουργού.
Η «Ψυχή» το μοναδικό έργο της έκθεσης που έχει τίτλο, στέκει εκεί
ακέραιο, η απαρχή, ο παρατηρητής και το εσωτερικό παιδί μιας
συνείδησης που θέλει, βλέπει, αναζητά και επιμένει. Και ένα δεύτερο
πρόσωπο, σε άλλο έργο. με όλη την θρησκευτικότητα και την
πνευματικότητα θα έλεγα, μιας εικόνας που βρίσκεται μέσα και έξω από την έντονη ψυχική αρχιτεκτονική τοπιογραφία της έκθεσης.
Η Μ. Παπαδοπούλου, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, έχει μέσα της
την στόφα και του αρχιτέκτονα και του ποιητή- καλλιτέχνη. Ξέρει να
δομεί και ξέρει να αποδομεί αλλά και να ονειρεύεται, ξέρει τι και μέχρι
πού και πώς θα ελέγξει τον χώρο της και έπειτα αφήνεται στην ροή και στο ξεπέρασμα των ορίων, αφήνεται η ίδια στον μετά- χώρο της, στο άχρονο της δημιουργίας, στους αιώνιους χώρους που μας κοινωνεί.
Η έκθεση Spazi Eterni αποτελεί -μαζί με την προσθήκη νέας δουλείας-
σύνθεση έργων από δύο παλαιότερες ατομικές εκθέσεις της δημιουργού, οι οποίες είχαν τους τίτλους ‘Αλλοτρίωση¨ και ‘Μεταχώρος’ και είχαν πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα.
GEORGIA TROULI
Psychologist-Visual Artist-Curator
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
