Χρωματοψία, Σοφία Σταθάκη

Η έμπνευση είναι δύναμη επικύνδινη,
επινοεί ανθρώπους και αντικείμενα
κι έτσι κι εγώ, θα χρειαστεί να σε αποδομήσω,
αφού δεν σκέφτηκα εξ’ αρχής, πριν σε δημιουργήσω,
να σου προσάπτω όσα μονάχα σου αναλογούν.
Κι άμα αντί για μάτια είχες δύο τρύπες,
(ή έστω αν ήταν περισσότερο σκουρόχρωμα)
ίσως να ήμουνα πιο δίκαιη μαζί σου.
Μα εγώ στα ανοιχτόχρωμα μπερδεύτηκα,
νόμισα θα μ’ αφήσουνε πιο μέσα να εισχωρήσω,
καλύτερα σκουρόχρωμα να ήτανε, να μην μπορώ,
πίσω απ’ αυτά να δω και να σ’ επινοήσω.
Και στ’ όνομα της πένας μου, έσπασα την καρδιά μου,
χαλάλησα τις μέρες μου και μες στις προσευχές μου,
έβαλα κόσμο, δάκρυα, κεριά κι ανησυχία,
κάποιες φορές προσπάθησα να φύγω ή να σε σβήσω,
μα απ’ την αρχή είχα δύναμη, να σε δημιουργήσω.
Να βρω έναν άλλον ψάχνοντας, ν’ αλλάξω παραστάσεις,
μέσα σε περιστάσεις άμυνας, ντροπής κι ανησυχίας,
τα δάκρυα της Μαρίας, του Γιάννη οι συμβουλές, κι εσύ
μη μου μιλάς σαν να με ξέρεις κι απο χθες -ακόμα κι αν το νιώθω,
γιατί τα λόγια είναι βροχή, στο πρόσωπό μου ποταμοί, κι εγώ
ξέρω καλά να κολυμπώ, μα το ξεχνάω σαν θα δω,
τις θάλασσες που αγαπώ, τις νότιες παραλίες,
που προσπαθώ αδιάκοπα όλα τα καλοκαίρια,
να φτάσω μέχρι τον βυθό, να κλέψω την καρδιά του,
που δίπλα απ’ τ’ όνομά του μου ταιριάζει ένα “μωρό μου” κι ένα ” αγάπη μου”,
κι έκλεψα τα κοχύλια του, τα φόρεσα στην πλάτη μου,
μακάρι να το πίστευα νωρίτερα, πως όσα ειπωθούν,
πιο δύσκολα θα διορθωθούν, απ’ όσα έχουν γίνει.