Έρωτας είναι η καρδιά που χάλασε. Ήσυχα ξεκουρντίζεται η καρδιά, ήσυχα χαλάει. Αρκεί να την αφήσεις στα χέρια των ξένων.
Έρωτας είναι το ψέμα, όλα τα ψέματα που είπαμε. Μια πυραμίδα φτιαγμένη από ψέματα. Τη βλέπεις, ανήκει στον κόσμο του αισθητού. Μπορείς να την ανέβεις και να την κατέβεις. Σε κάθε της σκαλί ενταφιασμένη μια αλήθεια.
Έρωτας είναι το πάθος για το ανέφικτο. Αλλά όχι με τον τρόπο του Ελύτη. Δεν ονειρεύεσαι το εφικτό. Δε θες αυτό που, αν το αποκτήσεις, θα σε μεταμορφώσει σε κάτι βάναυσο. Μακριά απ’ τη φύση σου, κοντά στη φύση του θηρίου.
Έρωτας είναι η ευχή που σε καταστρέφει. Ίσως η ίδια η λαγνεία της καταστροφής. Αλίμονο αν δεν την δοκιμάσεις. Κι αν δεν της ξεφύγεις, πάλι αλίμονο.
Έρωτας είναι οχτώ φορές να πέσεις, κι εφτά να σηκωθείς. Οι άλλοι σε βλέπουν στο έδαφος. Δεν ξέρουν πως έχεις στήσει αυτί. Κάπου κοντά κυλάει το ρυάκι της ζωής σου. Το ακούς προτού να το γευτείς.
Έρωτας είναι να φοβάσαι. Να φοβηθείς, αφού έχεις ήδη σπάσει το σχήμα σου. Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις με ποιο σχήμα να επανέλθεις. Βλέπεις τον κόσμο, αλλά όχι εσένα μέσα του.
Έρωτας είναι να μη βλέπεις.
Έρωτας είναι η ενέργεια που χάνεται. Προορισμένη να χαθεί. Αν τη μαζέψεις θα εκραγεί. Καλύτερη η σπατάλη. Καλύτερη η σπαταλημένη ζωή. Αφού δεν γεννήθηκες για να ράβεις λίρες στο στρώμα σου.
Έρωτας είναι το εισιτήριο στην ανυπαρξία. Η λαχτάρα σου να μην υπάρχεις. Εκείνες οι στιγμές, οι λαχτάρες. Να χυθείς μέσα στον Άλλο. Ο Άλλος να σε εμπεριέχει, κι εσύ πουθενά.
Ο έρωτας είναι κάτι απλό. Σου δίνω ένα φυλαχτό. Δώσ’ μου ένα χάδι.
Έρωτας είναι ο συγγραφέας που δεν γράφει. Το πένθος που δεν εξατμίζεται. Από το πένθος κι ο Πενθέας. Η διαμελισμένη αφορμή για τη νέα καρποφορία. Την άνοιξη.
Έρωτας είναι τα “σε θέλω” που είπες και σου τ’ αρνήθηκαν.
Έρωτας είναι τα τραγούδια. Αυτά που μιλάνε για έρωτα. Μιλάνε για σένα. Δεν πειράζει αν δεν έχεις φωνή. Ο βουβός σου έρωτας σου λέει “τραγούδησε”.
Έρωτας είναι το μετά τον έρωτα. Έχει μόλις χαράξει. Κι εσύ, σαν να ’σαι αληθινός, πονάς ακόμα.
Μου λες να γράφω. Να μην ξοδεύομαι σε έρωτες. Σου λέω τη φράση του Πικάσο: πως “κάθε πίνακας είναι ένα άθροισμα από καταστροφές”. Όπως και κάθε ιστορία είναι ένα άθροισμα από έρωτες που δεν πρόλαβαν. Κι από τους πρόωρα χαμένους.
Δεν συνάντησα ευτυχισμένους έρωτες, αλλά συνάντησα ευτυχισμένους τσιγγάνους. Μεθυσμένους από έρωτα. Τον Τόνιο Κρέγκερ. Τον Ζυλιέν Σορέλ. Τον Γιώργο. Τη Μαντάμ Αρνού.
Τους φίλους μου.
ΥΓ. Συνάντησα κι έναν που δεν πίστευε στον έρωτα. Τον πιο ερωτευμένο απ’ όλους.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
