Δεν μπορούσε να υπαναχωρήσει. Η λογική του τού έλεγε ότι η ύλη ήταν κούφια και με μικρή πυκνότητα, όπως ο ουρανός με τα αστέρια’ μικροσκοπικοί κόκκοι που κρέμονται στο κενό, και στηρίζονται στο μίσος και την αγάπη. Γι αυτό τον είχαν χτίσει ζωντανό: μέχρι να τον κάνει να αλλάξει γνώμη η αμείλικτη και αδιαπέραστη σκληράδα της πέτρας’ ο Μέμνονε όμως ήξερε ότι η πέτρα έλεγε ψέματα, και ήξερε ότι αυτή ήταν η ουσία της τέχνης, να διαψεύδεις το ψεύδος.
[…]
Αγκάλιασε τη γυναίκα, χαρούμενος με εκείνο το επανακερδισμένο σφρίγος: ήταν μια αναπάντεχη αίσθηση, μια δευτερεύουσα αλλά ευτυχής συνέπεια της αδυναμίας του’ ή ίσως ό,τι είχε απομείνει από τη σκληράδα της πέτρας, σκληρά άτομα της πέτρας που αναμείχθηκαν με τα άτομα της σάρκας του και του ανυπότακτου πνεύματός του.
Παρασυρμένος από τον πόθο, ξέχασε τη νέα του κατάσταση. Αγκάλιασε σφικτά τη γυναίκα, και ένιωσε τα όριά του να χάνονται στα δικά της, τα δύο κορμιά να ενώνονται και να λιώνουν. Για ένα λεπτό ή για πάντα; Στο λυκόφως της συνείδησής του προσπάθησε να αποκολληθεί και να απομακρυνθεί αλλά τα χέρια της Εκάτης, πολύ πιο δυνατά από τα δικά του, τον έκλεισαν μέσα τους. Ένιωσε πάλι τον ίλιγγο που είχε ζήσει όταν περνούσε μέσα από την πέτρα: τώρα δεν ήταν ενοχλητικός, αλλά ευχάριστος και θανατηφόρος. Παρέσυρε τη γυναίκα μαζί του στην ατέλειωτη νύχτα του ακατόρθωτου.
*Mετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης
*εκδόσεις Καστανιώτη, 2005
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
