Λευτέρης Βασιλάκης
Ο Λευτέρης Βασιλάκης πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Ανατόλ” στο Θέατρο Αλκμήνη και μας μιλά για την παράσταση και τον ρόλο του, για την επαφή του με το κοινό και την αγάπη του για την φωτογραφία.
“Το ζητούµενο είναι να συγκινείς, να κινηθείς µαζί µε τον θεατή δηλαδή, προς µία κατεύθυνση…”
Συνέντευξη στην Αλεξία Κατσαβού.
Τι σας κέρδισε στην παράσταση «Ανατόλ» και είπατε Ναι;
Πρωτίστως το έργο. Είναι ένα σχεδόν άγνωστο, στο ελληνικό κοινό, αριστούργηµα του Άρτουρ Σνίτσλερ. Μια ερωτική κωµωδία για την αιώνια µάχη µεταξύ αρσενικού θηλυκού. Έπειτα οι συντελεστές. Είναι ευτυχία να βρίσκοµαι και να συµπράττω µε τους αξιόλογους και αξιαγάπητους συναδέλφους, Τζούλη Σούµα και Πέρη Μιχαϊλίδη, µε τους οποίους έχω συνεργαστεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και η συνεργασία µου για πρώτη φορά µε τον σκηνοθέτη µας Γιάννη Βούρο, αποτέλεσε δέλεαρ καθώς τον εκτιµούσα πολύ ως ηθοποιό-σκηνοθέτη και πλέον και σαν άνθρωπο. Ανατόλ λοιπόν, µα πείτε µου υπάρχει ρόλος µε πιο ευοίωνο όνοµα;
Θα ήθελα να μου μιλήσετε για τον ρόλο σας ως πρωταγωνιστής της παράστασης. Πόσο αυτός ο ρόλος λειτούργησε για εσάς ως τρόπος εξέλιξης;
Επειδή αρκετός κόσµος δεν µε γνωρίζει, ανοίγω παρένθεση για να επισηµάνω πως ο όρος πρωταγωνιστής δεν µου προκαλεί καµία λαγνεία. Ένας δάσκαλος µας έλεγε ότι ο οποιοσδήποτε ρόλος είναι πρωταγωνιστής την στιγµή που µιλάει. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Ο Ανατόλ δεν ζει παρά µόνο για τα µάτια των άλλων, δυστυχεί όταν µένει µόνος και αναζητά πάντα να είναι το επικέντρο και αυτός που καθορίζει τις σχέσεις του. Στο έργο τον βλέπουµε µε επτά διαφορετικές γυναίκες. Είναι ο άνθρωπος που δεν θα προσπεράσει µια όαση χωρίς να πιεί νερό. Η µόνη τέχνη που κατέχω είναι να ρουφάω την ζωή µε το ελάχιστο δυνατό κόστος, λέει ο ίδιος µέσα στο έργο. Τα µάτια του επιπλέουν σε ένα χώρο γεµάτο εγώ.
Ποιες είναι οι απαιτήσεις του ρόλου σας και πως σταθήκατε απέναντί του;
Οι απαιτήσεις τού ρόλου, µε τον τρόπο που εγώ δουλεύω, είναι πάντα πολλές. Στην συγκεκριµένη περίπτωση επειδή ο θεατής παρακολουθεί τον Ανατόλ, σε επτά διαφορετικές στιγµές µε επτά διαφορετικές γυναίκες, χρειάστηκε πέρα από το παρελθόν-βιογραφικό του ρόλου, να δηµιουργήσουµε από κοινού µε τον σκηνοθέτη µας, το παρελθον για επτά διαφορετικές σχέσεις. Χωρίς αυτό δεν θα είχε δύναµη και ενδιαφέρον το παρόν. Αυτό δηλαδή που παρακολουθεί ο θεατής. Στάθηκα απέναντί του ακριβώς όπως αντιµετωπίζει και ο ίδιος τις γυναίκες. Πότε δειλά πότε, άνανδρα και πότε θαρραλέα. Ο δειλός φοβάται πρίν, ο άνανδρος κατά την διάρκεια και ο θαρραλέος µετά.
Μέσα σε ποιους ρόλους νιώθετε πιο οικεία; Στους κωµικούς ή στους δραµατικούς;
Νιώθω οικεία πάνω στο σανίδι, µέσα στην θεατρική πράξη ανεξαρτήτως ρόλου. Το κωµικό και το δραµατικό εξάλλου συνυπάρχουν µέσα µου στον κάθε ρόλο σε µια λεπτή ισορροπία. Σαν το γιν και το γιανγκ που καθορίζουν ένα υγιές σύνολο. Το τι προβάλλεται περισσότερο προσδιορίζεται από το έργο και την ανάγκη των θεατών. Το ζητούµενο είναι να συγκινείς (συν + κινώ), να κινηθείς µαζί µε τον θεατή δηλαδή προς µία κατεύθυνση. Αν είναι προς την κωµωδία ή προς το δράµα είναι ελάσσονος σηµασίας.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που επιθυµείτε να διαθέτουν οι συνεργάτες σας;
Ευγένεια, καλοσύνη, πειθαρχία, ταπεινότητα, γενναιοδωρία, σεβασµό, λεπτότητα και χιούµορ. Δεν πιστεύω να σας φαίνοµαι δύσκολος άνθρωπος(!)
Πως βιώνετε την επαφή σας με το κοινό;
Οφείλουµε την ύπαρξη µας πάνω στην σκηνή, στο κοινό. Το σέβοµαι στο έπακρον και δίνω τον καλύτερο µου εαυτό είτε µε βλέπουν 3 είτε 300 θεατές. Κατά την διάρκεια της παράστασης οι θεατές όπως δέχονται την ενέργεια των ηθοποιών έτσι και αυτοί µας ανταποδίδουν την δική τους και ας µην το ξέρουν αρκετοί. Είναι µια συνουσία µυστική που για να µας µείνει αξέχαστη πρέπει να κοπιάσουµε και οι δύο. Τώρα όσον αφορά στην επαφή µε το κοινό εκτός σκηνής είµαι λίγο ντροπαλός µα πάντα ευγενής και χαµογελαστός. Αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο µε την στάση ζωής που επιλέγω να έχω απέναντι στους άλλους ανεξαρτήτως αν µε αναγνωρίζουν ή όχι.
Γνωρίζω πως ασχολείστε µε την φωτογραφία. Τι αποτελεί για εσάς έµπνευση και τι συναισθήµατα σας χαρίζει η µαγική στιγµή του κλικ;
Η φωτογραφία για εµένα λειτουργεί σαν αντίβαρο στην τέχνη της υποκριτικής. Με γαληνεύει που δεν χρειάζεται να µιλάω, δεν είναι απαραίτητο να έχω µάθει σελίδες από λόγια και να κάνω πρόβες ξανά και ξανά. Είναι µια µοναχική βουβή ενασχόληση. Εµπνέοµαι πάντα απο αυτά που βλέπω, απλώς τα βλέπω µε διαφορετικό τρόπο. Όταν καταφέρω να κάνω µια φωτογραφία που θέλω, είµαι περήφανος σαν κυνηγός που επιστρέφει µε το καλύτερο θύραµα.
Με ποια υλικά, πιστεύετε, πως είστε φτιαγμένος;
Όπως γράφει ο Σαίξπηρ, είµαστε φτιαγµένοι απο την ύλη των ονείρων. Η ερµηνεία που δίνω εγώ είναι πως έχουµε την δύναµη να γίνουµε οτιδήποτε αρκεί να το ονειρευόµαστε και να το ποθούµε. Για όλα είµαστε ικανοί αρκεί να µας δοθεί η ευκαιρία και να είµαστε κατάλληλα προετοιµασµένοι.
Ποια είναι η επιθυμία για την καλλιτεχνική σας συνέχεια;
Επειδή περνάµε δύσκολους καιρούς ως κλάδος και το επάγγελµα του ηθοποιού τείνει να γίνει χόµπι, θέλω και εύχοµαι να µπορώ να συνεχίσω να κάνω θέατρο και να βιοπορίζοµαι απο αυτό. Δεν σας κρύβω πως έχω µια τεράστια επιθυµία να παίξω ξανά στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
Θα ήθελα να μοιραστείτε με τους αναγνώστες μας ένα αγαπημένο σας απόσπασμα από κάποια παράσταση που κρατάτε πάντα στο μυαλό σας…
Είναι από την παράσταση “John Lennon: το σκαθάρι και τα µάτια σας”, στο θέατρο Αγγέλων Βήµα, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου που υποδυόµουν ένα νεαρό πράκτορα του FBI διαφορετικής ιδεολογίας απο τους ανωτέρους του, που παρακολουθούσε στενά το διάσηµο σκαθάρι για µια δεκαετία. Εκεί λοιπόν έλεγα την εξής φράση: Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τον κόσµο όπως είναι και αναρωτιούνται, γιατι; Εγώ βλέπω τον κόσµο όπως θα µπορούσε να είναι και αναρωτιέµαι, γιατί όχι;
*Η παράσταση “Ανατόλ” θα παίζεται από τις 15 Οκτωβρίου 2018 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 στο θέατρο Αλκμήνη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
