Tα λιγότερο γνωστά έργα του συμβολιστή καλλιτέχνη.
Ο Αυστριακός ζωγράφος Gustav Klimt (1862-1918) είναι ευρέως γνωστός για τα πλούσια σε διάκοσμο έργα του, για τα σύμβολα που ο ίδιος χρησιμοποιούσε, για τις επιρροές του από την Αρ Νουβό. Καλλιτεχνικό κέντρο του Klimt αναμφίβολα υπήρξε ο άνθρωπος και πιο συγκεκριμένα η γυναίκα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως ο ίδιος δεν ασχολήθηκε και με την τοπιογραφία. Πάνω από σαράντα είναι τα έργα του καλλιτέχνη τα οποία είναι αφιερωμένα στη φύση. Αυτό που μαρτυρούν οι πίνακες είναι η ιδιαίτερη ευαισθησία του δημιουργού για την παραμικρή, ελάχιστη λεπτομέρεια της φύσης, ένας κόσμος όμορφος ποιητικά. Έτσι τα έργα με μια πρώτη ματιά μπορεί να μοιάζουν κλασικά, παρόλα αυτά μια προσεκτικότερη ματιά στις λεπτομέρειες των έργων βεβαιώνει τον θεατή πως στον Klimt τίποτε δεν είναι «κλασικό» και τετριμμένο, ακόμη κι αν η θεματική είναι κλασική η απόδοση είναι αντιπροσωπευτική του δημιουργού της.
Gustav Klimt, Οπωρώνας (“Obstgarten”), (περ. 1898), Ιδιωτική συλλογή, Βιέννη.
Ο Οπωρώνας (“Obstgarten”) (περ. 1898) κατατάσσεται στα πρώιμα τοπία που φιλοτέχνησε ο Klimt. Αυτό που κάνει ιδιαίτερο το συγκεκριμένο έργο είναι το τόσο έντονο ανοιχτό πράσινο χρώμα το οποίο δεν είναι απόλυτο αλλά περιέχει και ίχνη καφέ χρώματος. Σε αυτόν τον πίνακα έμφαση δίνεται στο χρώμα κι όχι τόσο στα δέντρα και στη λεπτομερή αποτύπωσή τους. Οι αποχρώσεις του πράσινου τραβούν το βλέμμα του θεατή καθιστώντας τον μέρος της σύνθεσης, ο θεατής απολαμβάνει την ενατένιση του χρωματικού με αντιθέσεις τοπίου.
Gustav Klimt, Ένα πρωινό από τη λίμνη, (“Ein Morgen am Teiche”), (1899)
Στο πρωινό από τη λίμνη (“Ein Morgen am Teiche”) (1899) εντύπωση προκαλεί η τόσο πιστή απόδοση του νερού, ο αντικατοπτρισμός των δέντρων στα νερά της λίμνης, η φωτογραφική απεικόνιση του τοπίου. Τα χρώματα που χρησιμοποίησε ο Gustav Klimt είναι γήινα και οι χρωματισμοί που εισχωρούν ο ένας στον άλλο επιτυγχάνουν το αποτέλεσμα της κίνησης του υγρού στοιχείου. Τα χρώματα εναρμονίζονται σωστά στο σκηνικό, δεν υπάρχει τίποτε που να χαλάει την ηρεμία και αρμονία του τοπίου.
Gustav Klimt, Στη λίμνη Attersee, (“Insel im Attersee”), (1900), Μουσείο Leopold, Βιέννη.
Σε αυτόν τον πίνακα το υγρό στοιχείο της λίμνης Attersee μοιάζει ατέρμονο. Οι σμαραγδί κοφτές πινελιές αποδίδουν το ρυτίδιασμα του γλυκού νερού. Μπλε, σιέλ, μαύρο, άσπρο, εναλλαγές χρωμάτων που επιβεβαιώνουν για ακόμη μια φορά την χρωματική και καλλιτεχνική επιδεξιότητα του καλλιτέχνη. Παρατηρείται κορεσμός χρώματος, είναι το χρωματικό μοτίβο του καλλιτέχνη αυτή τη φορά κι όχι το σχεδιαστικό που αργότερα καλλιέργησε στην τέχνη του.
Gustav Klimt, Δάσος με σημύδες, (“Birkenwald”), (1903), Ιδιωτική συλλογή.
Στο Δάσος με σημύδες (“Birkenwald”) (1903) φανερή είναι η έμφαση στα χρώματα αλλά και στα μοτίβα πλέον. Διακριτά και παράλληλα διακριτικά είναι τα γεωμετρικά σχέδια που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης σε ένα έργο που διαφοροποιείται από τα προηγούμενα που παρατέθηκαν παραπάνω. Τα σχέδια είναι πιο περίπλοκα και οι χρωματικές αντιθέσεις εντονότερες. Σε αυτό το έργο ο θεατής της σύνθεσης δεν νιώθει ίσως ό,τι μπορεί να ένιωθε στους προηγούμενους πίνακες. Δεν ατενίζει ως παρατηρητής και μέρος του έργου αλλά αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μπροστά από ένα έργο τέχνης, δεν πρόκειται λοιπόν τόσο για πιστή αποτύπωση της φύσης αλλά για καλλιτεχνική αναφορά σε αυτήν. Δεν αλλάζει το θέμα αλλά η προοπτική που δίνεται σε αυτό.
Η δημιουργία των έργων αυτών από τον Gustav Klimt ξεκίνησε αφότου ιδρύθηκε η Απόσχιση της Βιέννης (1897), μια ομάδα καλλιτεχνών, της οποίας ο ίδιος υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος, που εναντιώθηκε στον ακαδημαϊσμό και συντηρητισμό της τέχνης καθώς και στα εμπορικά συμφέροντά της. Αυτό που προτείνει ο Klimt με την τοπιογραφία του είναι η αποδέσμευση από τη συντηρητική πιστή απόδοση του τοπίου, οι νέες προοπτικές των χρωμάτων και των σχεδίων ελευθερώνουν τον θεατή από τον αυστηρό του ρόλο και του δίνουν τη δυνατότητα να ατενίσει το τοπίο, να χαθεί στο χρώμα και να θαυμάσει το διαφορετικό.
*(Φωτογραφία εξωφύλλου via-Moritz-Nähr).
Γράφει η Βασιλική Ρούσκα.
Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Θεολογία στο Τμήμα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο τμήμα με ειδίκευση στην Οικουμενική Θεολογία και σήμερα συνεχίζει με διδακτορικές σπουδές στη Δογματική και πιο ειδικά στην Αισθητική Θεολογία. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της έγραφε πολλά και διάφορα και έλεγε πως θα γίνει συγγραφέας. Ποιήματά της έχουν διακριθεί και δημοσιευθεί σε συλλογικούς ποιητικούς τόμους. Γράφει στα ηλεκτρονικά περιοδικά «Πεμπτουσία» και «City Culture» και οι δημοσιεύσεις της έχουν ξεπεράσει τις εκατό σε αριθμό. Έχει παρακολουθήσει πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια τέχνης αφού τα κείμενα και οι σπουδές της ασχολούνται κυρίως με την τέχνη και τον πολιτισμό. Έχει δουλέψει με ΑμεΑ και σε εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά. Αγαπημένος της προορισμός η Μήλος!
