Άλκης Κανίδης
«Η δημιουργικότητα είναι μια πνευματική κατάσταση ίδια σε ό, τι κι αν κάνεις»
Ο Άλκης Κανίδης είναι η φωνή, ο κιθαρίστας και ο στιχουργός των ΕΚΜΕΚ και είναι από εκείνους τους ανθρώπους που έχουν κάτι να σου πουν. Κοιτάζει και βλέπει, στοχάζεται και αναλύει, αισθάνεται και βιώνει τα πράγματα με έναν δικό του εσωτερικό και αληθινό τρόπο και αυτό κανείς το αντιλαμβάνεται συζητώντας μαζί του αλλά και ακούγοντας τους στίχους του. Την κουβέντα μας συνόδευσε η βραδινή κίνηση της πόλης και κάποιες μικρές γουλιές από ρούμι.
Είμαι βέβαιη πως η έμπνευση θα του δείχνει πάντα τον τρόπο να βάζει λέξεις και μελωδίες στη σωστή σειρά κάθε φορά δημιουργώντας τον δικό του μουσικό κόσμο, δίνοντας μας την ευκαιρία να βουτήξουμε κι εμείς μαζί του.
Συνέντευξη στην Αλεξία Κατσαβού.
Άλκη, πες μου πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική;
Στο σπίτι που μεγάλωσα υπήρχε ένα πιάνο το οποίο στην αρχή έβλεπα ως αυτοκίνητο, ως ένα μέσο δηλαδή για να ταξιδεύω, χρησιμοποιώντας τα πετάλια στη βάση του ως φρένο-γκάζι. Αργότερα έκανα μαζί του κι άλλα ταξίδια, μουσικά πια… Καθώς το περιβάλλον ήταν εύφορο για τέτοιου είδους δραστηριότητες και η μουσική ήταν κάτι που είχα ήδη αναγνωρίσει πως μου αρέσει, ξεκίνησα μαθήματα. Πολύ γρήγορα κατάλαβα πως αυτό είναι που θέλω να κάνω, πως μου ταιριάζει, και το ακολούθησα.
Τι είναι αυτό που κρατά την επιθυμία σου ζεστή για να συνεχίζεις;
Τι είναι αυτό που κρατά την φλόγα ακόμη ζωντανή δεν γνωρίζω να σου πω… Ξέρω ότι έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Έχω ανακαλύψει πως τελικά αυτό που έχει σημασία δεν είναι αναγκαστικά το συγκεκριμένο πεδίο αλλά η δημιουργικότητα γενικώς. Σαφώς, ο στίχος και η μουσική είναι κάτι στο οποίο έχω αφιερώσει πολύ χρόνο στη ζωή μου αλλά με τον καιρό ανακαλύπτω πως με κάνει ευτυχισμένο ο, τιδήποτε δημιουργικό. Η δημιουργικότητα είναι μια πνευματική κατάσταση ίδια σε ό, τι κι αν κάνεις.
Ποιά ήταν τα ακούσματα που είχες και πόσο πιστεύεις έχουν επηρεάσει την καλλιτεχνική σου ταυτότητα;
Πέρασα από πολλά στάδια ξεκινώντας από το ροκ και φτάνοντας έως τον Παπάζογλου, από το παραδοσιακό και λαϊκό τραγούδι έως τους Bjork, Placebo, Μassive Attack, David Bowie. Κάποια στιγμή, καταστάλαξα για μεγάλο διάστημα στο έντεχνο κυρίως λόγω του στίχου γιατί κατάλαβα πως είμαι περισσότερο στιχουργός παρά μουσικός. Αν και οι σπουδές και η επίσημη ιδιότητά μου ήταν η μουσική, με ενδιέφερε πρωτίστως ο Λόγος και δευτερευόντως η μουσική. Τελικά, είμαι βέβαιος πως όλα αυτά που άκουσα υπογείως κάπου βγαίνουν και εκφράζονται. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, αισθάνομαι πως ό, τι με σημάδεψε, κάπου βγαίνει…
Το ταξίδι για την δημιουργία ενός τραγουδιού περνά πάντα από τον ίδιο δρόμο ή κάθε φορά ακολουθείς μια καινούργια διαδρομή;
Μου αρέσει η έννοια του εργάτη, οποιουδήποτε κάνει κάτι δημιουργικό και το κάνει κάθε μέρα. Προσωπικά τις περιόδους που γράφω, δουλεύω κάθε μέρα για ώρες… Η φαντασία είναι ένας μυς που όσο τον ασκείς τόσο σου δίνει, οπότε υπάρχουν κάποιες σταθερές. Εάν θεωρείται δρόμος αυτή η φιλοσοφία και αυτός ο τρόπος, ναι έχω βρει αυτό που μου αρέσει και το ακολουθώ.
Πως προέκυψε η δημιουργία των ΕΚΜΕΚ;
Οι ΕΚΜΕΚ ξεκίνησαν όταν τελείωσε μια προηγούμενη καλλιτεχνική απόπειρα με τους ίδιους περίπου ανθρώπους και οι συγκυρίες ήρθαν έτσι ώστε να λήξει κάτι που έπρεπε να λήξει και να ξεκινήσει κάτι άλλο. Κάτι το οποίο τότε το ψηλαφίζαμε καθώς δεν γνωρίζαμε τι θα είναι και πήρε κάποιο χρόνο να βρει την ταυτότητά του. Ήρθε γιατί η ανάγκη παρέμενε αλλά το συγκεκριμένο όχημα έπρεπε να αλλάξει ή για να το πω αλλιώς σαν ένα άλλο κοστούμι στον ίδιο άνθρωπο.
Τι σε εμπνέει για να γράψεις ένα τραγούδι;
Με εμπνέει η ομορφιά, το κάλλος -όχι μόνο σε αυτό που βλέπω αλλά- σε αυτό που διαβάζω… Όταν διαβάζω κάτι που μου αρέσει πολύ, έναν στίχο από εκείνους που με εκτινάζουν, θέλω εκείνη τη στιγμή να φτιάξω κάτι κι εγώ.
Πως λειτουργεί η δημιουργικότητα και η Τέχνη στη ζωή σου;
Μέσα σε μια δημιουργική ρουτίνα αφήνω τον εαυτό μου να βγάλει ό, τι είναι να βγάλει και να απελευθερώσει πράγματα που ακόμη κι αν κάποιες φορές δεν το καταλαβαίνω ή δεν το νιώθω εκείνη τη στιγμή, όταν τα κοιτώ αργότερα βλέπω ότι όντως κάτι ήθελα να πω. Πολλές φορές έχω γράψει και μου αρέσει να γράφω πράγματα με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ και να αναγνωρίσω τον εαυτό μου, άλλες όμως φορές πρόκειται για ιστορίες ανθρώπων που φαντάστηκα.
Ποιό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην εποχή που ζούμε για έναν καλλιτέχνη;
Θεωρώ πως γενικότερα είναι εξουθενωτικό να επιμένεις σε κάτι το οποίο σου μιλάει αλλά εσύ δεν το ακούς. Να επιμένεις σε πράγματα που δεν βγαίνουν, σε καταστάσεις οι οποίες δεν είναι γραφτό να γίνουν. Δεν είναι πάντα εύκολο να αποδεχθείς ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελες γιατί εκεί μπαίνει ο εγωισμός, η ανάγκη για έλεγχο αλλά αν πας με τη σωστή πυξίδα, όλα αργά ή γρήγορα μπαίνουν στην θέση τους. Αυτήν την στιγμή ως ΕΚΜΕΚ αλλά κι εγώ προσωπικά είμαστε σε μια φάση όπου μετά από έναν τρίτο δίσκο έχει σαφώς κλείσει ένας κύκλος, γι’ αυτό και θα ήταν δύσκολο να συνεχίσουμε όπως πριν. Χρειαζόμαστε χρόνο για σκέψη, για αντανάκλαση, για θέαση της πραγματικότητας και της κατάστασης ώστε να δούμε τι θα προκύψει για το μέλλον.
Ποια είναι για εσένα τα πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή;
Τελικώς μάλλον ήρθα σε αυτή τη ζωή για δύο πράγματα. Ήρθα για αυτό που είναι κοινό σε όλους τους ανθρώπους, δηλαδή να αγαπήσω και να αγαπηθώ αλλά ήρθα και για να καταλάβω, να εξηγήσω…
Με τι υλικά πιστεύεις πως είσαι φτιαγμένος;
Έχω πολλά, διαφορετικά και μεταξύ τους αντικρουόμενα κομμάτια που παλεύουν. Έχω μέσα μου ένα κομμάτι τεχνικό και ένα κομμάτι καλλιτεχνικό. Μου άρεσε και με γοήτευε πάντα η τεχνική αλλά με γοήτευε και το συναίσθημα. Tα τελευταία χρόνια έχω βρει τον τρόπο να τα ενώνω…
Πως σε βρίσκει καλλιτεχνικά αυτή η στιγμή;
Καλλιτεχνικά με βρίσκει στην μέση μιας περιόδου όπου όπως σου είπα πήρα και παίρνω χρόνο και απόσταση, και η αλήθεια είναι πως πολλές στιγμές αισθάνθηκα υπέροχα κάνοντας τίποτα… Είναι πραγματικά εξαιρετικά λυτρωτικό και πολύ δημιουργικό με έναν περίεργο τρόπο επίσης. Στην εποχή μας έχουμε μάθει ότι πάντα πρέπει να κάνουμε κάτι και είναι σφάλμα. Παρά την “αργία” αυτή όμως, φτιάξαμε με το συγκρότημα και ένα βιντεοκλίπ.
Πως γεννήθηκε η ιδέα για το τραγούδι «Εγώ μεγάλωσα σαν λύκος»; Ποιά είναι η ιστορία που υπάρχει μέσα στους στίχους του;
Είναι ένα από τα τραγούδια που γεννήθηκαν ακριβώς μέσα από τον τρόπο που σου είπα. Καθίζοντας δηλαδή τον εαυτό μου σε μια καρέκλα και επιτρέποντάς του να πει ό, τι έχει να πει. Ο χαρακτήρας που μιλάει μέσα από αυτούς τους στίχους είναι ένας άνθρωπος που έχει εν μέρει αναγκαστικά, εν μέρει από επιλογή φύγει από την αγέλη, έχει πάρει απόσταση και βιώνει την μοναξιά. Κατά βάθος όμως θέλει να επιστρέψει στο “μαζί”. Και εδώ όπως και πολλές φορές στην ζωή, αυτό γίνεται απρόσμενα μέσω του έρωτα.
Για το τέλος θα ήθελα να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας κάποιους αγαπημένους σου στίχους…
Με αφορμή το βιντεοκλίπ θα επιλέξω τους στίχους από το «Εγώ μεγάλωσα σαν λύκος»…
Εγώ ταξίδεψα σαν φύλλο
Που ο αέρος το έχει αγαπήσει
Και σε μια αυλή με τα άλλα φύλλα
Ποτέ να πέσει δεν θα αφήσει
*ΕΚΜΕΚ: Άλκης Κανίδης (φωνή, κλασσική κιθάρα), Σάκης Ραπτόπουλος (ακορντεόν), Στέργιος Γιάννος (κοντραμπάσο), Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα).
*Οι φωτογραφίες είναι της Καρολίνας Τσιρογιάννη.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
