(ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΤΣΕ)
Άνθρωπε πρόσεχε, δεν χρειάζεται να κοιμάσαι σε όλη σου τη ζωή.
Ξύπνα τα βαθιά μεσάνυχτα και πάρε τους δρόμους.
Δεν βαρέθηκες να κλωθογυρνάς γύρω από τα ίδια και τα ίδια;
Ξενυχτάς βαριεστημένος δίπλα σε δουλόφρονες που έχουν για αφεντικά κρετίνους και προφήτες (μεγάλων μυστηρίων).
Έναν εσμό μικροκαρδιναλίων αντιπροσωπεύουν και το πλήθος τούς κοιτά σαν να ‘ναι οι λαμπαδηφόροι μεγάλων θαυμάτων.
Άφησε πίσω τα γλυκερά αισθήματα και τις λογικές που καταπίνουν το αίμα σου και ανέβα στις κορφές να καθαρίσεις την ψυχή σου απ’ τ’ απορρίμματα.
Εγκατάλειψε τους ακίνδυνους συλλογισμούς στο άνευρο κρεβάτι σου και άγγιξε τον ουρανό. Μάζεψε τ’ αστέρια και τις ακτίνες απ’ το στερέωμα.
Κλείσε τ’ αφτιά σου στους νοσταλγούς της πτώσης.
Δεν ωφελούν οι οιμωγές στο νεκροκρέβατο, σήκω απ’ αυτό.
Εσύ αγαπάς τη μουσική και τον χορό κι αυτοί σε θέλουν δεμένο στους στύλους (της ακινησίας).
Εσύ γεννήθηκες μέσα σε πυρφόρους ποταμούς και όχι στα ησυχαστήρια των ανθρωπάκων. Εκεί όλες τις ώρες, φτιάχνουν καλούπια για ζωές ευτυχισμένες.
Μην αργήσεις ν’ ανέβεις στον Όλυμπο και μη δειλιάσεις καθώς προχωρείς προς τις σπηλιές του.
Μείνε μονάχα ένας τρελός, ένας ποιητής μονάχα.
Δεν έχεις ανάγκη τις πλαστικές τροφές και τα όνειρά τους, ούτε τις κολακείες και γαλιφιές του όχλου.
Σου τάζουν κοινοτοπίες και εσύ μοχθείς για την οδύνη της δημιουργίας. Αυτήν που φέρνει τη χαρά.
Σε θέλουν έναν απλό αριθμό, έναν τυφλοπόντικα που μετράει απολαβές, μικροκέρδη και ζημιές. Έναν νάνο με μεγάλα αφτιά για ν’ ακούς τις απειλές και τα κρωξίματα που βγάζουν απ΄τα στόματά τους.
Σου λένε για επαναστάσεις και σε θέλουν δεμένο στα βράχια των συμβιβασμών. Εκλιπαρείς για καθαρό αέρα και σου κρύβουν τον ουρανό.
Εσύ στήριξες τη ζωή σου στο πνεύμα (των προγόνων) και στη δύναμη του νου και αυτοί σου λένε πως είσαι ένας αριθμός σε έγγραφα, ένα όνομα σε πλαστικές ταυτότητες.
Σε κερνούν τη λήθη, μα εσύ διψάς για τον πόνο της χαράς.
Σε ταΐζουν σκύβαλα, μα εσύ αποζητάς τις πηγές και τους καρπούς της γνώσης.
Όλοι αυτοί οι καμποτίνοι μπροστά στους αρχηγούς τους ζητωκραυγάζουν, σέρνοντας μολυβένια άρματα θανάτου. Ούτε να τους πολεμήσεις δεν αξίζουν.
Εσύ είσαι ο υμνητής της χαράς, ούτε το όμορφο και το συγκινητικό σού ταίριαξαν ποτέ.
Αγκάλιασε τις αλαργινές θάλασσες και τα ψηλά βουνά.
Χτύπα τους εραστές της επαιτείας.
Είναι πολλοί οι «τίμιοι» που στοιβάζονται στα κλουβιά των παραδείσων. Περπατούν σαν τα σκυλιά των φυλακών, παρακαλώντας για δημοσιότητα κι αξία.
Μην περιμένεις θαύματα, γίνε η ουσία, γίνε η γραφή, το χρυσάφι (της ζωής).
Θέλουν να μάθουν την ουσία σου για να σε υποτάξουν, αλλά εσύ είσαι ο Προμηθέας που χλευάζει τους Ερμήδες του εμπορίου, τους μεσίτες της ηδονής.
Οι κρετίνοι λυπούνται τον εαυτούλη τους, γιατί δεν μπορούν να σε μισήσουν.
Φθονούν την πληθωρικότητά σου, γιατί είναι άδειοι, δεν γεννούν, δεν είναι δημιουργοί. Θέλουν να ντρέπεσαι, όπως οι ίδιοι ντρέπονται για τη στειρότητά τους.
Είναι διψασμένοι για αρετή, αλλά οι ιεροεξεταστές τούς αφήνουν λίγες απολαύσεις (προς τέρψη και συμμόρφωση), τυλιγμένες με παιχνιδάκια και θεάματα. Έτσι μένουν πάντα διψασμένοι, αναζητώντας τις οάσεις στα έρημα πρόσωπά τους.
Χαριεντίζονται στις τηλεοπτικές αλέες και στις πλατείες της συνήθειας, προσπαθώντας να σε πείσουν πως το παρόν μόνο έχει αξία και πως το παρελθόν είναι νεκρό.
Μην προσπαθείς λέει ο νόμος των πλουσίων και μην επαναστατείς ο νόμος των φτωχών.
Φωτιά στην ανομία της τάξης τους. Βάλε μια άβυσσο ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτούς.
Δυνατός είσαι και ποιητής που γράφεις με αίμα, γιατί το αίμα είναι πνεύμα.
Το αίμα είναι η ίδια η ψυχή.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
