Φωτογραφία – Ντοκιμαντέρ
Ahl ar Ra’y People Of Opinion
Η σύνδεση φωτογραφία και ντοκιμαντέρ έχει ως απώτερο στόχο την εξερεύνηση. Η γοητεία ενός ντοκιμαντέρ είναι ότι έχει την δυνατότητα να φέρει στο φως νέες πληροφορίες, να μεταφέρει γνώση, να αφυπνίζει συνειδήσεις, να εμβαθύνει. Πολλές φορές καθοριστικό παράγοντα σε ένα ντοκιμαντέρ είναι η φωτογραφία διότι καδράρει τον κόσμο, ενσωματώνει τα στοιχεία με ιδιαίτερο τρόπο.
Ο κινηματογράφος και ειδικά το ντοκιμαντέρ μοιάζει πολύ με τη μαγειρική. Χρειάζονται γνήσιες πρώτες ύλες, μια καλή συνταγή, πατροπαράδοτη ή πρωτότυπη, τέλεια εκτέλεση, όμορφο σερβίρισμα. Ο κινηματογράφος είναι το είδος της πνευματικής τροφής που προτιμά να δέχεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ έλεγε ότι δεν αρκεί το να γνωρίζει κάποιος την αλήθεια ούτε το να έχει τη δύναμη και την θέληση να την διαδώσει. Πρέπει να έχει και την δυνατότητα να την παρουσιάσει κατά τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.[1]
Συνέντευξη με την σκηνοθέτη Βανέσσα Μπρουμμάνα
Β.Δ. Παρουσίασε τον εαυτό σου :1.Ως ντοκιμαντέρ
2. Ως βιβλίο 3.Ως μουσική (ένα τραγούδι)
Β.Μ. 1.Ως ντοκιμαντέρ: I’m not your negro Raoul Peck
2. Ως βιβλίο: Έμμα από Τζέιν Όστεν
3. Ως μουσική (ένα τραγούδι):Don’t stop believin’ Journey
Β.Δ. Βανέσσα με τρεις λέξεις να περιγράψεις τον εαυτό σου.
Β.Μ. Πεισματάρα – Ανιδιοτελής – Δημιουργική
Β.Δ. Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ δημιουργικού ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικού ρεπορτάζ;
Β.Μ. Το δημιουργικό ντοκιμαντέρ βασίζεται σε ένα ντοκουμέντο και ύστερα το αναπτύσσουμε, δεν περιορίζεται σε ταμπού και προκαταλήψεις, είναι ελεύθερο να ασχοληθείς με κοινωνικά θέματα, το τηλεοπτικό ρεπορτάζ είναι μια πτυχή της είδησης που τις περισσότερες φορές εμβαθύνει στη φιλοσοφία της κλειδαρότρυπας.
Β.Δ. Πολλοί θεατές προτιμούν περισσότερο τις ταινίες από τα ντοκιμαντέρ. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ένα ντοκιμαντέρ πιο προσιτό στο κοινό;
Β.Μ. Εξαιτίας των αλλεπάλληλων ερεθισμάτων που δέχεται ο άνθρωπος από την εργασία του και από το κοινωνικό του περίγυρο είναι πολύ πιο εύκολο να παρακολουθήσει μια ταινία διότι αυτή θα τον ξεκουράσει και δε θα της δώσει βάση, σε αντίθεση ένα ντοκιμαντέρ θέλει τον θεατή μπροστά, επειδή το ντοκιμαντέρ περνάει περισσότερα υποσυνείδητα μηνύματα για πολλά ζητήματα που τις περισσότερες φορές έχουν πολύ σοβαρό αντίκτυπο.
Β.Δ. Ποιές είναι οι δυσκολίες και τί απαιτεί ένα ντοκιμαντέρ;
Β.Μ. Ένα ντοκιμαντέρ όπως όλα τα project χρειάζεται μια ομάδα όπου υπάρχει ένας κοινός στόχος, στη περίπτωση του ντοκιμαντέρ να φανεί η αλήθεια, χρειάζεται πολύ έρευνα, ψάξιμο και η μάτια του δημιουργού ώστε να χτιστεί κάτι όμορφο.
Β.Δ. Από πού αντλείς ιδέες για ένα ντοκιμαντέρ; (Από προσωπικό ενδιαφέρον – ιστορικές και πολιτικές συγκυρίες – από ιστορίες τρίτων…..)
Β.Μ. Για να δημιουργήσω ένα ντοκιμαντέρ πρέπει να με ενδιαφέρει πολύ το θέμα που θα δουλέψω διότι χρειάζεται πολύ αναζήτηση και πολύς χρόνος. Μου αρέσει να ασχολούμαι με θέματα που ξεφεύγουν από ταμπού και έχουν ένα είδος προκατάληψης από το κοινό, μου αρέσει να ασχολούμαι με προσωπικά βιώματα τρίτων γιατί η αλήθεια τους μπορεί να είναι και η αλήθεια ενός θεατή.
Β.Δ. Θα ήθελα να κλείσουμε με μία ευχή σου…
Β.Μ. Κλείνοντας θα ευχηθώ στους ανθρώπους της τέχνης και κυρίως του κινηματογράφου να καταφέρουν να πουν την ιστορία τους και ο κόσμος να είναι σε θέση να τους ακούσει.
Ευχαριστώ πολύ την Βανέσσα Μπρουμμάνα που μου παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη!
[1] Το Ντοκιμαντέρ – Δημήτρης Γκουζιώτης
Είμαι η Βιβή Δασκαλοπούλου και ζω στην Αθήνα. Το ταξίδι μου στον κόσμο της φωτογραφίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς, έκτοτε φωτογραφίζω συστηματικά και έχω πολλά να μάθω ακόμα. Άλλωστε το πού μπορεί να φτάσει ο καθένας ο χρόνος μόνο το καθορίζει. Μου αρέσει να δοκιμάζω χωρίς να κατατάσσω τον εαυτό μου σε μία κατηγορία προς το παρόν και χωρίς να βάζω ”ετικέτες”.
Η φωτογραφία είναι δημιουργία, ένωση πολλών στοιχείων, είναι πάθος, είναι ένα απέραντο ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις… Για τον καθέναν από εμάς, η φωτογραφία σημαίνει κάτι το διαφορετικό. Αλληλεπιδρά με τις άλλες τέχνες, επηρεάζεται, μπορεί να συγκινήσει και το βασικότερο να ενεργοποιήσει διάφορα συναισθήματα.
Όσο για μένα η σχέση μου με τη φωτογραφία λειτούργησε σαν προσωπικός τρόπος έκφρασης και διαφυγής από την πραγματικότητα, σαν ξύπνημα των αισθήσεων, των συναισθημάτων, των σκέψεων και σαν δυνατότητα μετάδοσης ιδεών.
