Ο πόνος σε αλλάζει — μα δεν έρχεται για να σε μικρύνει. Έρχεται για να σε συναντήσει. Κι εσύ, μπροστά στην έντασή του, φυσικά και μαζεύεσαι, όχι από αδυναμία, αλλά από ανάγκη να προστατευτείς. Κλείνεσαι προς τα μέσα, κρατάς την ανάσα σου, περιορίζεις το βλέμμα σου — σαν να χρειάζεται μια στιγμή σιωπής πριν ξαναδείς τον ορίζοντα. Νομίζεις ότι τα φτερά σου κόβονται την ώρα που πας να πετάξεις, μα στην πραγματικότητα είναι εκεί, περιμένουν να τα ξανανοιώσεις, να τα απλώσεις, να αφήσεις ξανά τον αέρα να περάσει ανάμεσά τους.
Προσπαθείς να τον διώξεις, να τον σβήσεις, να τον παραπέμψεις στη λήθη. Μα εκείνος μένει — σιωπηλός, αμετακίνητος. Όχι γιατί θέλει να σε περιορίσει, αλλά γιατί ζητά να ακουστεί. Ζητά να τον δεις, να τον ακούσεις, να τον νιώσεις χωρίς να τον πολεμήσεις. Ζητά τη φροντίδα σου, την παρουσία σου, την προσοχή σου.
Κανείς δεν μπορεί να πάρει τον πόνο σου μακριά. Μπορεί μόνο να σταθεί δίπλα σου — κι αυτό, πολλές φορές, είναι αρκετό. Η πραγματική αλλαγή δεν έρχεται από έξω. Έρχεται από μέσα, από τη στιγμή που σταματάς να τον φοβάσαι, που τον κρατάς από το χέρι και του ψιθυρίζεις: «Δεν είσαι μόνος. Είμαι μαζί σου.»
Να του δώσεις χώρο, να τον αγκαλιάσεις, να μείνεις δίπλα του ώσπου να καταλαγιάσει. Κι εκεί, ανάμεσα στη σιωπή και την αποδοχή, ανακαλύπτεις την αλήθεια: δεν ήταν ποτέ ο πόνος που σε κρατούσε περιορισμένο. Ήσουν εσύ που τον φοβόσουν. Όταν τον αφήνεις να υπάρξει, χωρίς μάχη, η ζωή ξανανοίγει. Ο ορίζοντας απλώνεται, η ανάσα επιστρέφει, τα φτερά σου ξαναζωντανεύουν.
Και τότε βλέπεις κάτι ακόμα: ο πόνος δεν ήταν μόνο ένα εμπόδιο, ήταν και δάσκαλος. Σου έμαθε την αντοχή σου, την ικανότητά σου να μείνεις παρών, τη δύναμη να αγαπάς βαθιά. Κάθε πληγή, κάθε δάκρυ, κάθε στιγμή αμηχανίας και φόβου — όλα είναι σπόροι μιας ζωής πιο πλήρους, πιο ανοιχτής, πιο ζωντανής.
Γιατί ο πόνος, όσο κι αν μας πονά, είναι κι αυτός μια μορφή ζωής. Ένας σιωπηλός δάσκαλος που μας θυμίζει πόσο βαθιά μπορούμε να νιώσουμε — και πόσο απέραντα μπορούμε, τελικά, να αγαπήσουμε. Και μέσα από αυτό, μαθαίνουμε να ανασαίνουμε ελεύθερα.
Αγγελική Μπολουδάκη
Ειδικός ψυχικής υγείας
Ψυχοθεραπεία – Συμβουλευτική
www.boloudaki.gr
Facebook: www.facebook.com/profile
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
