Άννα Μπουρμά
Η Άννα Μπουρμά ζει στην ουσία της ζωής και χαράζει τον δικό της δρόμο στη μουσική. Έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο σπάνιο συνδυάζοντας όραμα και αφοσίωση, ευαισθησία και δυναμική, ταλέντο και εργατικότητα. Εφευρετική σαν να μην γίνεται αλλιώς…γιατί το έτσι της εποχής δεν την χωρά. Τη συνάντησα και κάναμε μια υπέροχη κουβέντα με αυθόρμητα χαμόγελα, συγκίνηση και βλέμματα κατανόησης.
“Η Τέχνη μου δίνει την μοναδική ευκαιρία να μπορώ να βλέπω τον κόσμο από μέσα προς τα έξω!”
Συνέντευξη στην Αλεξία Κατσαβού.
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική και ποια εφόδια σου έδωσαν οι σπουδές σου στην Κλασσική μουσική;
Μεγάλωσα σε ένα μουσικό σπίτι, αυτό είχε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, από πολύ μικρή ηλικία άκουγα μουσικές μέσα έχοντας κοντά μου έναν πατέρα δημιουργό όπου δίπλα του βίωνα όλη τη σειρά της δημιουργίας της μουσικής, του στίχου και όλο αυτό που εμπεριέχει αυτός ο τομέας. Επηρεασμένη λοιπόν από όλη αυτή την μαγική κατάσταση, πήγαινα και έπαιζα στο πιάνο ό, τι άκουγα στην τηλεόραση. Βλέποντας οι γονείς μου αυτή την κλίση μου γύρω στα έξι με πήγαν σε ωδείο έτσι ώστε να μάθω κλασσικό πιάνο. Το πρώτο και το βασικότερο που μου έδωσε η κλασσική παιδεία είναι η πειθαρχία. Όταν είσαι πειθαρχημένος, είσαι ελεύθερος, άρα λοιπόν όταν βάζω κάτι στόχο ή έχω κάποιο όραμα, μπορώ να το πετύχω με την πειθαρχία και με το πρόγραμμα που σε εκπαιδεύει η κλασσική παιδεία να έχεις. Οι μουσικές γνώσεις βοηθούν στην τεχνική, στην αυτοσυγκέντρωση και στην κατάκτηση του οργάνου που μελετάς, αν όμως αυτά δεν τα φιλτράρεις και δεν τα περάσεις στο δικό σου έργο πιθανότατα να μείνεις απλώς εκεί σαν ένας καλός εκτελεστής κλασσικών έργων, κάτι που καθόλου άσχημο ή υποτιμητικό δεν είναι, αλλά δεν ήταν αυτό που εγώ επιθυμούσα.
Ποια ήταν τα μουσικά σου ακούσματα και πως επηρέασαν την καλλιτεχνική σου ταυτότητα; Υπήρξε καθοριστικό το γεγονός πως ο πατέρας σου είναι καλλιτέχνης;
Το καλό ήταν πως μέσα στο σπίτι ακούγαμε πάντα μουσικές από όλο τον κόσμο. Ο πατέρας μου αγαπούσε και θαύμαζε καλλιτέχνες ιδιαίτερους από το εξωτερικό αλλά και από την Ελλάδα. Είχα την τύχη για παράδειγμα στην ηλικία των εφτά ετών να ακούσω για πρώτη φορά το Μυστήριο των Βουλγάρικων φωνών (ένα πολυφωνικό σχήμα χωρίς όργανα) όπου είχε βραβευτεί το 1988 με Grammy. Επίσης είχα την τύχη να ακούσω σε μικρή ηλικία τον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων (Ζεστά Ποτά) και του Δημήτρη Λάγιου (Ερωτική Πρόβα). Μεγάλωσα με Pink Floyd, U2, Sting, Peter Gabriel, Pat Metheny καθώς και με ινδική μουσική, για τον λόγο αυτό είμαι εξοικειωμένη με τις γλώσσες και μπορώ να ακούσω οποιασδήποτε εθνικότητας τραγούδι. Τέλος ένα από τα μεγαλύτερα δώρα είναι ότι με πήγαιναν από πολύ μικρή σε συναυλίες ξένων καλλιτεχνών πράγμα που μου άνοιξε τους ορίζοντες.
Το ταξίδι για την δημιουργία ενός τραγουδιού περνά πάντα από δρόμους, πια, γνωστούς για εσένα ή κάθε φορά η διαδρομή είναι καινούργια;
Είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που ποτέ δεν είναι μονόπλευρη γι’ αυτό δεν είναι και τα τραγούδια όλα ίδια και δεν περνάνε και το ίδιο μήνυμα. Προσωπικά, το βιώνω σαν ένα σύνολο συναισθημάτων για ένα συγκεκριμένο θέμα που θέλω να αναπτύξω. Για παράδειγμα την περίοδο αυτή που ασχολούμαι με το κοινωνικό τραγούδι αισθάνθηκα την ανάγκη να περάσω ωμά κάποια μηνύματα έτσι ώστε να υπάρξει η συνειδητοποίηση, θεωρώ πως όταν δεις κάτι στα μάτια μπορείς να το λύσεις. Τα τραγούδια μου έχουν κοινό όραμα και ομογένεια αλλά το κάθε ένα έχει άλλη πτυχή, άλλη λεπτομέρεια και γι’ αυτό έχει και ενδιαφέρον όλο αυτό το δημιουργικό ταξίδι.
Θυμάσαι τις σκέψεις σου όταν εμφανίστηκες πρώτη φορά στη σκηνή;
Πολύ άγχος! Η πρώτη φορά ήταν σε μια μικρή μουσική σκηνή πριν χρόνια που παίζαμε με φίλους. Από εκεί και έπειτα υπήρξε μια απότομη μετάβαση, σε μια από αυτές τις εμφανίσεις με είδε ο Γιώργος Νταλάρας και μου πρότεινε να πάω μαζί του στο τότε σχήμα του στον Ζυγό που ονομαζόταν «Από καρδιάς» , έτσι από εκεί που ήμουν σε μια μικρή σκηνή με λίγα άτομα, βρέθηκα δίπλα στον Γ. Νταλάρα με χίλια άτομα από κάτω. Αυτό ήταν ένα σοκ για εμένα και παρότι δεν υπήρξε δίλημμα στο να το δεχτώ στην συνέχεια με έκανε να νιώθω αυτή η επιλογή εκτός των νερών μου, το αποτέλεσμα ήταν ότι αφού ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις είπα ότι όλο αυτό δεν με εκφράζει και δεν θέλω να κάνω αυτή την δουλειά, δεν μου άρεσε να ανεβαίνω απλώς στη σκηνή και να ερμηνεύω ένα τραγούδι, ένιωθα με κάποιον τρόπο εγκλωβισμένη και περιορισμένη χωρίς να ξέρω τι ακριβώς ήταν αυτό που μου δημιουργούσε αυτή την αίσθηση. Στην αρχή θεώρησα ότι ίσως δεν είχα μεγάλη θέληση και αγάπη για το τραγούδι, με τον καιρό όμως ανακάλυψα ότι ήταν η πολύπλευρη ιδιότητα μου. Αυτό αμέσως μετά με οδήγησε στην αρχιτεκτονική όπου ήταν κάτι που με έκανε το ίδιο ευτυχισμένη. Συγκεντρώνοντας λοιπόν την γνώση και την θέληση μου, άρχισα να σκηνοθετώ, να χορογραφώ και να δημιουργώ μια παράσταση από την αρχή μέχρι το τέλος με ότι περιλαμβάνει αυτό. Το τεράστιο κέρδος ήταν ότι επιτέλους μπόρεσα να δω το έργο μου σφαιρικά και να απαλλαγώ από την αίσθηση του εγκλωβισμού.
Τι σημαίνει για εσένα η έκφραση μέσω της Τέχνης;
Είναι η ζωή μου, κάθε στιγμή της μέρας για μένα είναι μια δημιουργία. Η τέχνη μου δίνει αυτή την μοναδική ευκαιρία να μπορώ να βλέπω τον κόσμο από μέσα προς τα έξω!
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες σε αυτόν τον χώρο;
Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να βρεις την θέση σου, κάτι που έχει να κάνει με εσένα. Όχι με το είδος σου, -το είδος το ήξερα από την αρχή και ήμουν τυχερή καθώς ερμήνευσα τραγούδια που αγαπούσα και αγαπώ ακόμη-. Οπότε η πρώτη δυσκολία ήταν η ψυχική θέση, επειδή περιτριγυρίζεσαι από πολλούς ανθρώπους που ο καθένας έχει άλλο κίνητρο, εσύ πρέπει να είσαι αλώβητος και συγκεντρωμένος στην πορεία σου, καθώς όπως έχω πει ξανά, οι κακές παρέες και οι ανούσιες σε αποπροσανατολίζουν από τον στόχο και το όραμά σου.
Ποια είναι για εσένα τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή;
Μου αρέσει να ξυπνάω χαρούμενη, να μπορώ να σκέφτομαι αισιόδοξα και να έχω όραμα. Εάν δεν έχω κάτι να βλέπω μπροστά, δεν μπορώ. Αυτό είναι εξάλλου και η ζωή, όταν έχεις ένα όραμα θα ανοίξεις νέους δρόμους, θα μάθεις νέα πράγματα. Θέλω να είμαι μαθήτρια για όσο ζήσω, να μαθαίνω συνεχώς… Έπειτα έρχεται η αγάπη, είναι ευλογία να μπορείς να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν για αυτό που πραγματικά είσαι και να μπορείς και εσύ να τους αγαπάς με τον ίδιο τρόπο.
Με ποιά υλικά, πιστεύεις, πως είναι φτιαγμένη η Άννα;
Σίγουρα είμαι γεμάτη νερό, ρέω, γίνομαι ορμητική όταν χρειαστεί και χειμαρρώδεις επίσης όταν χρειαστεί, βέβαια δεν λιμνάζω. Επίσης έχω τη φλόγα, απότομο άναμμα αλλά πολλές φορές και απότομο σβήσιμο κάτι που το κάνει το νερό… Συναισθηματικά είμαι φτιαγμένη από ευαισθησία, πίστη και επιμονή.
Πως σε βρίσκει καλλιτεχνικά αυτή η στιγμή; Τι να περιμένουμε από εσένα;
Έχει ήδη κυκλοφορήσει και οπτικοποιηθεί το νέο τραγούδι από τον δίσκο «Η Τέταρτη εποχή» από την Heaven Music με τίτλο «Νομίζεις πως μιλάς», ένα τραγούδι που μιλά για την σχέση μας με το διαδίκτυο. Παράλληλα, ετοιμάζουμε την οπτικοποίηση για το δεύτερο τραγούδι, όπου θα δώσει στον ακροατή μια ακόμα πιο στοχευόμενη ιδέα στο πως θα είναι υφολογικά αυτή η δουλειά. Όλος ο δίσκος θίγει αυτή την εποχή όπου έχει κυριαρχήσει η ύλη και έχει αρχίσει να χάνεται ό, τι ανθρώπινο, ζούμε σε μια εικονική εποχή όπου όλα αποδεικνύονται μέσα από αριθμούς, αλλά και ξεγελούν με τους αριθμούς… Όλο αυτό το θίγω από διαφορετικές οπτικές γωνίες έτσι ώστε να αγγίξω όσες περισσότερες πτυχές μου μπορώ. Θεωρώ ότι όταν δούμε την ωμή πραγματικότητα τότε μπορούμε να την βελτιώσουμε ή απλά να την αλλάξουμε. Σχετικά με το βίντεο έχουμε κινηθεί σκηνοθετικά με τον συνεργάτη μου Θοδωρή Ποπέσκου σε μια προσομοίωση της καταστροφής του κόσμου όπου συμμετέχουν σαράντα ηθοποιοί, όλα τα γυρίσματα που έχουμε κάνει θα συνδυαστούν παράλληλα με 3D Animation καθώς και με Digital After Effects. Σύγχρονες τεχνικές χρησιμοποιούνται και στον ήχο του δίσκου όπου συνδυάζονται τα πιο κλασσικά φυσικά όργανα όπως το πιάνο και το βιολί, με παραδοσιακά όπως η γκάϊντα, το καβάλι και το duduk και δένουν με την αυστηρή ψυχρή αίσθηση του computer programming. Η φωνή εκτός από τον ερμηνευτικό ρόλο φέρει και άλλον ένα μέσα σε αυτό το δίσκο που θα το κρατήσω για έκπληξη. Κάθε βήμα μου από την πρώτη στιγμή, ακόμη και η παρουσίαση του δεύτερου δίσκου μου που έγινε σε θέατρο, ήταν γιατί ήθελα να προετοιμάσω τον κόσμο ότι από εδώ και πέρα ο τρόπος που θα παρουσιάζονται οι παραστάσεις μας θα είναι αυτός. Άρα, το τελείωμα των 5 στοιχείων είναι το ξεκίνημα της επόμενης παράστασης και το τελείωμα της επόμενης θα είναι το ξεκίνημα της μεθεπόμενης μέχρι να κλείσει η τριλογία.
Γιατί επέλεξες τον τίτλο «Τέταρτη εποχή» για τον δίσκο σου;
Η «Τέταρτη εποχή» είναι επηρεασμένη από την αρχαία ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα από τον Ησίοδος όπου είχε χωρίσει την μυθολογία σε τρεις εποχές. Η πρώτη ήταν των Θεών όπου συμβόλιζε την αφοσίωση στο πνεύμα, η δεύτερη ήταν των ανθρώπων και των θεών όπου το πνεύμα άρχισε να συνδέεται με την ύλη και η τρίτη των ηρώων όπου ήταν καθαρά η διεκδίκηση της ύλης. Η Τέταρτη εποχή είναι μια φανταστική εποχή -κατ’ εμέ- η οποία μιλάει για την ολοκληρωτική παραδώσει στην ύλη και την απότομη εισβολή του επίπλαστου μέσα από την ηλεκτρονική πια εποχή. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούνε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα και αν παρατηρήσουμε την καθημερινότητα μέσα από τα social media αυτό που παρουσιάζει ο μέσος καθημερινός άνθρωπος είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι, άρα ζει παράλληλα δυο ζωές που η μία είναι ανύπαρκτη. Όλο αυτό θίγει η «Τέταρτη εποχή».
Πρόσφατα επίσης, διάβασα πως σύμφωνα με μια Ινδική φιλοσοφία η τέταρτη εποχή είναι υπαρκτή και συμβολίζει την εποχή του σκότους που εν μέρει είναι αυτή η εποχή καθώς όσο χάνεται η ανθρώπινη πλευρά, το πνεύμα και το συναίσθημα αρχίζουν να ενοχοποιούνται, εκεί είναι το απόλυτο σκοτάδι.
Πρόσφατα βραβεύτηκες από την Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης ως Καλλιτέχνης της χρονιάς για την παράστασή σου που τιτλοφορείται “Τα 5 Στοιχεία”. Τι σημαίνει για εσένα προσωπικά αλλά και καλλιτεχνικά αυτή η διάκριση και πως γράφει μέσα σου;
Η κατάκτηση ενός τέτοιου βραβείου με τίτλο καλλιτέχνης της χρονιάς με τιμά και με γεμίζει με ευχάριστες ευθύνες. Είναι πολύ σημαντικό και συγκινητικό να βρίσκομαι βραβευμένη μέσα σε τεράστια ονόματα του θεάτρου αλλά και του θεατρικού τραγουδιού. Αυτό με γέμισε δύναμη, πίστη και ελπίδα, τρία όπλα που μπορούν να με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω το επόμενο σημαντικό βήμα. Τέλος μου επιβεβαιώνει ότι όσο δύσκολος κι αν είναι δρόμος είναι ο σωστός. Θα προσπαθήσω με όλη μου την αγάπη και την αφοσίωση να φανώ αντάξια αυτού του τίτλου.
Θα ήθελα να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας κάποιους αγαπημένους σου στίχους…
Είναι στίχοι από δυο διαφορετικά τραγούδια των Pink Floyd…
Ο ένας είναι το «Is anybody out there», μια συγκλονιστική ερώτηση και προς τον εαυτό σου αλλά και προς το Σύμπαν.
Ο δεύτερος είναι από το τραγούδι «Comfortably numb» όπου λέει «the child is grown the dream is gone», δηλαδή το παιδί μεγαλώνει και το όνειρο χάνεται. Αυτό το παίρνω σαν προειδοποίηση, δεν θέλω να το ζήσω, δεν θέλω να χαθεί το παιδί από μέσα μου και χάσω τα όνειρα μου.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
