Το σώμα μου κι εγώ
Καμμιά προσπάθεια δε θ’ αντιταχθεί ποτές στη μυστηριώδη ορμή, που δεν είναι η ορμή προς τη ζωή, αλλά το θαυμαστό της αντίθετο, η ορμή προς το θάνατο.
Αν προσπαθώ να τρώγω τον καιρό μου, αφιερώνοντας τον εαυτό μου στις σχετικές αλήθειες και στις τιποτένιες τους προφάσεις, στα εξωτερικά φαινόμενα, γρήγορα πρέπει ν’ αναγνωρίσω ότι φεύγοντας την ιδέα του θανάτου δε δέχτηκα ούτε την ιδέα της ζωής, και ότι όλες μας οι πράξεις υπήρξαν μικρές στιγμιαίες αυτοκτονίες που μου λιγόστεψαν χωρίς να μ’ απομακρύνουν τον πόνο. Δε θέλησα να αισθανθώ τον εαυτό μου να ζει. Κατέβηκα το σκαλί που οδηγούσε στο υπόγειο και φωτεινό μπαρ. Ήπια, χόρεψα. Η σάρκα μου γινότανε αναίσθητη. Φίλησα όλα τα στόματα για να ‘μαι σίγουρος ότι δεν είχα πια ούτε πόθο ούτε αηδία. Ανάμεσα σε δυο πιοτά κατέστρωσα επιχειρήσεις, άρθρα για την αύριο. Σχεδίασα μια περιπέτεια. Και στίβιασα σχέδια επί σχεδίων. Κέντησα το δέρμα μου που είχε γίνει αδιάφορο. Δάγκασα το χέρι μου και δεν αναγνώρισα την ανθρώπινη γεύση.
Και να που η αυγή με προφταίνει ξένο στα πράματα και τα όντα. Αμάρτησα λοιπόν που βλέπω τον εαυτό μου, και υποφέρω από μια τέτοια αηδία κοιτάζοντας τον εαυτό μου: «Είναι ένα αμάρτημα να γνωρίζεις πολύ τον εαυτό σου, ένα αμάρτημα εναντίον σου», μου λέγει ο σύντροφος που κλαίει μα κοιμάται καλά. Και επιστρέφω μόνος από δρόμους που έχουν χρώμα τύψεων.
Τα δάκρυά μου δεν τρέχουν, μα δεν μπορώ να ξεκουραστώ.
*Μετάφραση: Ορέστης Κανέλλης
(Αναδημοσίευση: Aνθολογία της Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής ποιήσεως – εκδ. Παρουσία, 1999)
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
