Δανάη Καλογερή
Γεννήθηκε ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2001 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στα Βόρεια Προάστεια απέναντι από ένα αθλητικό κέντρο μαζί με τους γονείς της , τη γιαγιά της και το σκύλο της, Φοίβο. Αποφοίτησε από Καλλιτεχνικό σχολείο και τον προηγούμενο Σεπτέμβριο ξεκίνησε να φοιτά στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Αθήνα. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν φυσική εξέλιξη καθώς από τότε που θυμάται τον εαυτό της υποδυόταν ρόλους που έβλεπε σε ταινίες και σειρές και καθόταν άπειρες ώρες μπροστά από έναν καθρέφτη τραγουδώντας και χορεύοντας.
Φλέρυ Νταντωνάκη: Τραγουδώντας την ποίηση με νότες ονείρου
Αν ήταν μια εποχή του χρόνου, θα ήταν η άνοιξη. Εκεί που ανθίζουν οι αμυγδαλιές, που η πλάση ξυπνά, ο ήλιος λάμπει και ένα...
Μέριλιν Μονρόε: Η ξεχασμένη αθωότητα και η λύτρωση που δεν ήρθε ποτέ
«Είμαι καλή, αλλά δεν είμαι άγγελος. Αμαρταίνω, αλλά δεν είμαι ο διάβολος. Είμαι απλά ένα μικρό κορίτσι σ’ έναν μεγάλο κόσμο, που ψάχνει να...
|Κάρολος Κουν
Η διδασκαλία ενός ηθοποιού δεν τελειώνει σ’ ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Συνεχίζεται.
Ηθοποιός είναι εκείνος που μαθητεύει σ’ όλη του τη ζωή.
Ηθοποιός είναι εκείνος που...
|Φανί Αρντάν
Πρέπει να γράφουμε ερωτικές επιστολές γιατί πρέπει να καίμε τα καράβια μας.
Πρέπει να ομολογούμε.
Για παράδειγμα, ένα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα που υπάρχουν είναι ο...
Ζαν Ζενέ: Σκιαγραφώντας το έγκλημα μέσα από στρεβλούς καθρέπτες
Μέσα σε όνειρα και απατηλούς καθρέπτες, κάπου ανάμεσα στο έγκλημα και την τέχνη, γεννήθηκε μια πένα που έμελλε να χαρίσει κάποια από τα σπουδαιότερα...
Ευτυχισμένες μέρες, Σάμουελ Μπέκετ
Γουίνι: Και αν για κάποιο μυστηριώδη λόγο κάθε προσπάθεια είναι πια αδύνατη, ε, τότε δεν έχεις παρά να κλείσεις τα μάτια –(τα κλείνει)- και...
Όταν η Μαρία δεν άντεξε την Κάλλας
Αρκεί μισή νότα για να την αναγνωρίσεις. Ήταν η Νόρμα, η Κάρμεν, η Μήδεια, η Τόσκα. Ίσως η πιο γνωστή προσωπικότητα του 20ου αιώνα...
Τέσσερις παραστάσεις του χειμώνα: Τόσο για μεγάλα αλλά και μικρά παιδιά
Το πάρτι της ζωής μου
Στην καρδιά της Αθήνας, επί της Ιπποκράτους, η Ελένη Ράντου μας ταξιδεύει, για τρίτη χρονιά, στο πάρτι της ζωής της....
Όντρει Χέπμπορν: Τελικά πού πάνε τ’ αστέρια όταν πεθαίνουν;
Αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα στοπ καρέ και να απαθανατίσουμε τον 20ο αιώνα σε μια φωτογραφία, αυτή θα ήταν σίγουρα η εικόνα της Λούλα...
Γκρέις Κέλι: Ένας κύκνος παγιδευμένος σε χρυσό κλουβί
Αν ήταν άρωμα θα απέπνεε μια μυρωδιά μυστηρίου, θα έμπαινε σε εκείνα τα μπουκάλια με τα χρυσοποίκιλτα καπάκια και θα κοσμούσε τις βιτρίνες των...