Αρχική Δημιουργοί Δημοσιεύσεις από Γιάννης Λαδάκης

Γιάννης Λαδάκης

20 ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ 0 ΣΧΟΛΙΑ
Γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνεχίζει τις σπουδές του ως υποψήφιος διδάκτορας Ιατρικής στο ερευνητικό πεδίο της Ιατρικής Πληροφορικής. Γράφει ενεργά τα τελευταία 12 χρόνια ως αποτέλεσμα της συνεχούς ενασχόλησης του με τη λογοτεχνία, την ποίηση και την φιλοσοφία. Αγαπάει ό,τι έχει να κάνει με τέχνη και κυρίως με τον γραπτό λόγο. Αντιπαθεί τη μετριότητα και το ίδιο. Αγαπάει τον «Άλλο» κι ό, τι συνεπάγεται η παρουσία του. Αγαπάει τον κόσμο και τη δυναμική του να πλάθει νησίδες ομορφιάς. Ενθουσιάζεται με την παραδοξότητα της ύπαρξης και τη μεταβολική της ροή. Χαρακτηριστικό της γραφής του είναι το ποιητικό στοιχείο, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της μορφικής πληρότητας του πεζού από τη μία και νοηματικής πληρότητας της ποίησης από την άλλη. Επίσης, τα κείμενα του είναι εμποτισμένα με προβληματισμούς πολιτικής και υπαρξιακής φύσης, ενώ χαρακτηριστική είναι η σχεδόν μόνιμη επιλογή του να απουσιάζουν ονόματα και εξαντλητικές περιγραφές χωροχρονικών πλαισίων (το αντίθετο μάλλον ισχύει). Ο σκοπός της δραστηριότητας του έχει παραμείνει ίδιος με το πέρασμα του χρόνου: να συμβάλλει με κάποιον τρόπο στην τέχνη του λόγου και της ποίησης, αλλά και στην κοινωνική ζύμωση με την αποτύπωση προβληματισμών και ζητημάτων που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και με τον επιτονισμό της αναγκαιότητας για ανεύρεση νέων κινήτρων ενατένισης του μέλλοντος και επανεπινόησης του δημόσιου χώρου.

Μέρος Εικοστό

Επιτέλους, δεν χρειάζεται να μιλήσουν για το χθες. Το χθες πέρασε, ήταν σκληρό, ήταν απάνθρωπο, ήταν αδυσώπητο. Όμως τώρα, στο σήμερα, ανοίγονται άλλες προοπτικές...

Μέρος Δέκατο ένατο

Είχα ξυπνήσει, πράγματι είχα ξυπνήσει, σε έναν καινούριο κόσμο, απαστράπτον, καθαρό, με διαγραμμένους ορίζοντες, με απλανή επίπεδα, με τα χρώματα να καταβροχθίζουν το σκοτάδι...

Μέρος Δέκατο όγδοο

Κι άξαφνα – για δες! – ξύπνησε, φασκιωμένη σε ένα μίγμα ονείρου καθάριου και πραγματικότητας θολής, να αναζητά δειλά δειλά ψήγματα του υπαρκτού, του...

Μέρος Δέκατο έβδομο

Ξεκινώ να πω για τα πολλά και τα μεγάλα Κι όμως, στις παγίδες τους σκοντάφτω Ή στην προφάνεια της περιττότητας τους.   Άρα, τι μένει; Να μιλήσω γι’ αγάπη,...

Μέρος Δέκατο έκτο

Τηρώ ίσες αποστάσεις. Τηρώ ίσες αποστάσεις επειδή με βολεύει Τηρώ ίσες αποστάσεις επειδή με βολεύει να βλέπω τα πράγματα. Τηρώ ίσες αποστάσεις επειδή με βολεύει να βλέπω...

Μέρος Δέκατο πέμπτο

«Λέγε» «Να, κάποιες φορές δυσκολεύομαι» «Τι σε δυσκολεύει;» «Αυτό το φως, ας πούμε» «Άστο αυτό, τι άλλο» «Να, ο ίδιος ο κόσμος. Είναι λίγο παράλογος, δεν είναι; Για παράδειγμα,...

Μέρος Δέκατο τέταρτο

(ιντερμέδιο) Είναι μέρα. Έχει περάσει χρόνος. Έχεις διαβεί σαν χρόνος, με μια ροή αέρινη και σαρωτική. Το προσωπικό παρελθόν κοστίζει περισσότερο από το συλλογικό και...

Μέρος Δέκατο τρίτο

Ο ύπνος που μετά από πολύ καιρό αϋπνίας κοιμήθηκε ήταν αλλόκοτα ήρεμος, χωρίς όνειρα, βαθύς, με κάποιες διακοπές από σκληρές ανάσες που τάραζαν το...

Μέρος Δωδέκατο

«… Η πρώτη υποψία χαράς ήταν κυριολεκτικός κεραυνός εν αιθρία, βροντή κάπου μακριά σε μια ανύποπτη στιγμή, ο ουρανός έχασκε καταγάλανος, δεν ήταν αυτός...

Μέρος Ενδέκατο

«… Η πρώτη υποψία ανακούφισης εμφανίστηκε όταν, εντελώς ανέλπιστα, εν τω μέσω μιας φορτισμένης μέρας γεμάτης βροντών τεχνητών και άοκνων πυρών που απειλούσαν ενεργά...