Γιάννης Λαδάκης
Μέρος Εικοστό
Επιτέλους, δεν χρειάζεται να μιλήσουν για το χθες. Το χθες πέρασε, ήταν σκληρό, ήταν απάνθρωπο, ήταν αδυσώπητο. Όμως τώρα, στο σήμερα, ανοίγονται άλλες προοπτικές...
Μέρος Δέκατο ένατο
Είχα ξυπνήσει, πράγματι είχα ξυπνήσει, σε έναν καινούριο κόσμο, απαστράπτον, καθαρό, με διαγραμμένους ορίζοντες, με απλανή επίπεδα, με τα χρώματα να καταβροχθίζουν το σκοτάδι...
Μέρος Δέκατο όγδοο
Κι άξαφνα – για δες! – ξύπνησε, φασκιωμένη σε ένα μίγμα ονείρου καθάριου και πραγματικότητας θολής, να αναζητά δειλά δειλά ψήγματα του υπαρκτού, του...
Μέρος Δέκατο έβδομο
Ξεκινώ να πω για τα πολλά και τα μεγάλα
Κι όμως, στις παγίδες τους σκοντάφτω
Ή στην προφάνεια της περιττότητας τους.
Άρα, τι μένει;
Να μιλήσω γι’ αγάπη,...
Μέρος Δέκατο έκτο
Τηρώ ίσες αποστάσεις.
Τηρώ ίσες αποστάσεις επειδή με βολεύει
Τηρώ ίσες αποστάσεις επειδή με βολεύει να βλέπω τα πράγματα.
Τηρώ ίσες αποστάσεις επειδή με βολεύει να βλέπω...
Μέρος Δέκατο πέμπτο
«Λέγε»
«Να, κάποιες φορές δυσκολεύομαι»
«Τι σε δυσκολεύει;»
«Αυτό το φως, ας πούμε»
«Άστο αυτό, τι άλλο»
«Να, ο ίδιος ο κόσμος. Είναι λίγο παράλογος, δεν είναι; Για παράδειγμα,...
Μέρος Δέκατο τέταρτο
(ιντερμέδιο)
Είναι μέρα. Έχει περάσει χρόνος. Έχεις διαβεί σαν χρόνος, με μια ροή αέρινη και σαρωτική. Το προσωπικό παρελθόν κοστίζει περισσότερο από το συλλογικό και...
Μέρος Δέκατο τρίτο
Ο ύπνος που μετά από πολύ καιρό αϋπνίας κοιμήθηκε ήταν αλλόκοτα ήρεμος, χωρίς όνειρα, βαθύς, με κάποιες διακοπές από σκληρές ανάσες που τάραζαν το...
Μέρος Δωδέκατο
«… Η πρώτη υποψία χαράς ήταν κυριολεκτικός κεραυνός εν αιθρία, βροντή κάπου μακριά σε μια ανύποπτη στιγμή, ο ουρανός έχασκε καταγάλανος, δεν ήταν αυτός...
Μέρος Ενδέκατο
«… Η πρώτη υποψία ανακούφισης εμφανίστηκε όταν, εντελώς ανέλπιστα, εν τω μέσω μιας φορτισμένης μέρας γεμάτης βροντών τεχνητών και άοκνων πυρών που απειλούσαν ενεργά...