Μελπομένη Τ. Λαζαρίδου
Η Μελπομένη είναι νομικός. Αγαπάει το φθινόπωρο, τα βιβλιοπωλεία, την τηλεόραση. Πιστεύει πως οι μέρες πληθαίνουν με την αφή, την πίστη και τον άνθρωπο. Το Ολόγραμμα φιλοξενεί τις συλλογές και τις διαθέσεις της. Γεννήθηκε το ‘94, έμαθε να διαβάζει με λεξικό και να γράφει. Σκέψεις της συνοδεύουν τις φωτογραφίες σας.
Αὐτοβιογραφία, Νικηφόρος Βρεττάκος
Μεταφέρω ἀπὸ τόπο σὲ τόποτὴ λύπη μου, αὐτὸ τὸ καλύβιμὲ τὰ ἐλάχιστα πράγματα:τὰ χαρτιά, τὶς μνῆμες, τὶς πέννες μου.Τὸ πιὸ μεγάλο μου ἀπ᾿ ὅλατὰ...
Αμέτρητοι μέσα μας κατοικούν, Φερνάντο Πεσσόα
Αμέτρητοι μέσα μας κατοικούν.
Αν σκεφτώ ή αισθανθώ κάτι, αγνοώ
Ποιος είναι αυτός που σκέφτεται ή αισθάνεται.
Είμαι ο τόπος μόνο
όπου σκέφτηκε ή αισθάνθηκε.
Ψυχές περισσότερες από μία...
Στο κορμί σου, Διονύσης Καρατζάς
Στο κορμί σου ήπια το νερό
και ζήλεψαν οι κάμποι και βουνά
στο κορμί μου ήρθες ουρανός
και χόρεψαν άγγελοι σπαθιά
Στο κορμί σου γνώρισα το φως
κι ανθίσανε...
Αν με αγαπάς, με αγαπάς ολόκληρα, Ντούλσε Μαρία Λοϊνάς
Αν με αγαπάς, με αγαπάς ολόκληρα
όχι από περιοχές φωτός ή σκιάς...
Αν με αγαπάς, με αγαπάς μαύρα
και άσπρο, και γκρι, πράσινο και ξανθό,
και μελαχρινή...
Αγάπησέ με,
αγάπη...
Το γέλιο σου, Pablo Neruda
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν...
Άτιτλη στιγμή, Κώστας Μόντης
Γιατί τόσα Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη
κι ούτ’ ένα στον Άγνωστο Άνθρωπο;
Εμείς πού θα βάνουμε τα στεφάνια μας;
Μια μυγδαλιά και δίπλα της, Νικηφόρος Βρεττάκος
Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.
Τόση χαρά δε την μπορούν
τα μάτια.
Δος μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες...
Μια σκέψη, Διονύσης Μοναστηριώτης
Κι αφού
όλοι ερχόμαστε
από την ησυχία των αιώνων
Κι όλοι
στην ησυχία των αιώνων
καταλήγουμε
Προς τι
η τόση φασαρία;
Αλήθεια
αξίζει τέτοιος πάταγος
για ένα τόσο δα μικρό διαλειμματάκι;
ΣΟΥ ΣΤΗΝΩ ΜΙΑ ΚΑΛΥΒΑ, Νικηφόρος Βρεττάκος
Σου στήνω μια καλύβα στους αιώνες των αιώνων,
έναν κήπο να περπατάς, ένα ρυάκι να καθρεφτίζεσαι,
μια πλούσια πράσινη φραγή να μη σε βρίσκει ο άνεμος
που...
Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους…, Κώστας Μόντης
Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους,
όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης,
λευκοί και μαύροι και κίτρινοι,
«ανεπτυγμένοι» και «υπανάπτυκτοι»,
πλούσιοι και φτωχοί,
που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι,
που...