Βάσω Κωνσταντινίδου
Γεννήθηκε και ζει στη Δράμα. Στην Κομοτηνή, σπούδασε Νομική. Ανάμεσα στις πολλές ώρες στα πολλά βιβλία και σημειώσεις για τη σχολή, έβρισκε χρόνο για να διαβάζει και τα άλλα, τα λογοτεχνικά. Αν ρωτήσει κανείς έναν φίλο της, θα την χαρακτηρίσει με δυο λέξεις: βιβλία και καφές.
Στο «Ολόγραμμα» παρουσιάζει - προτείνει βιβλία –όλων των ειδών- που αγαπά και θεωρεί άξια προσοχής.
ΛΙΘΟΙ ΠΡΟΣ ΧΡΗΣΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΑΝΟΓΛΟΣ
Μια πόλη ζωντανή, τόσο ζωντανή που οριακά δεν αντέχεται. Αυτό είναι το περιεχόμενο του νέου πονήματος του Δημήτρη Τζάνογλου.
Βράδια στην πόλη, στιγμές θολές όπως...
Eπέστρεφε, Κ.Π. Καβάφης
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το...
Ακραία καιρικά φαινόμενα, Δημήτρης Γκιούλος
Δεν ξέρω αν ζούμε ‘’τα καλύτερά μας χρόνια’’, ξέρω πως η Ποίηση είναι εδώ για να μας κάνει να το αναρωτιόμαστε και ίσως να...
Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε, Μιχάλης Γκανάς
Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες
τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ
θροΐζει με πολλά δρεπάνια
αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.
Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται
αόρατο...
Η μικρή λέξη αγάπη, Αύγουστος Κορτώ
Με γλαφυρή και δραματική σε σημεία γραφή, ο Αύγουστος Κορτώ μιλά για τον "ελέφαντα στο δωμάτιο’’ και μάλιστα σε πρώτο ενικό πρόσωπο.
Το πρόσωπο αυτό...
Το σώμα σου κι εγώ, Γιάννης Βαρβέρης
Έχουμε πολύ ταξιδέψει
το σώμα σου κι εγώ
έχουμε φανταστεί
όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
μπορούν να φανταστούν.
Το σώμα μου κι εγώ
έχουμε ονειρευτεί
το σώμα σου σε στάσεις
πού...
Σ’ όσους σπάσανε, Κατερίνα Γώγου
Κουρελιασμένοι απ’τ’αγριεμένα κύματα πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο μυαλό
απ’το ξέφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν...
“Η Ήρα δεν ήταν ζηλιάρα” της Αστερόπης Λαζαρίδου
Καταιγιστική και άκρως ζωντανή σε αυτό της το βιβλίο, η Αστερόπη Λαζαρίδου μιλά χωρίς δισταγμό και φόβο για όσα κάθε γυναίκα έχει ζήσει και...
Βράδυ, Νίκος Καρούζος
Μια γυναίκα κλαίει στον ίσκιο της φωνής –ω χλοερά γόνατα-
και φεύγει.
Το κακό σαν άχρηστο ζώο.
Έβλεπα τα στήθη της
κι ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωισμένο.
Σα μίσχος...
Aναμνήσεις, Ναπολέων Λαπαθιώτης
Τὸ κάθε τι ποὺ πέρασε, γιὰ πάντα μ᾿ ἔχει σκλάβο
κι ὅσο γυρεύεις Σήμερα, τὸ Χτὲς νὰ μ᾿ ἀφανίσεις,
τόσο σὲ ῾κεῖνο θὰ γυρνῶ καὶ τόσο...