Βάσω Κωνσταντινίδου
Γεννήθηκε και ζει στη Δράμα. Στην Κομοτηνή, σπούδασε Νομική. Ανάμεσα στις πολλές ώρες στα πολλά βιβλία και σημειώσεις για τη σχολή, έβρισκε χρόνο για να διαβάζει και τα άλλα, τα λογοτεχνικά. Αν ρωτήσει κανείς έναν φίλο της, θα την χαρακτηρίσει με δυο λέξεις: βιβλία και καφές.
Στο «Ολόγραμμα» παρουσιάζει - προτείνει βιβλία –όλων των ειδών- που αγαπά και θεωρεί άξια προσοχής.
Μια πίκρα, Κωστής Παλαμάς
Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.
Καὶ κάθε φορὰ...
Δε θα το πούν, Μαρία Πολυδούρη
Δε θα το πούν, ο πόνος μου πώς άνθισε
παρά τα λυπημένα μου τραγούδια.
Σαν πεταλούδες οι χαρές με σίμωναν
γιατί ήμουν δροσερή σαν τα λουλούδια.
Δε θα...
Το άστρο, Mίλτος Σαχτούρης
Το ξανθό κεφάλι της
τα ξεβαμμένα χείλια της
η σιωπή της
και λίγο σάλιο που έτρεχε
από το άστρο
το σφύριγμα
το άγριο άστρο που ανοιγόκλεινε
το μάτι του
κι έβλεπε τον...
Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο, Ισίδωρος Ζουργός
Το φάσμα της προσωπικότητας του Ματίας Αλμοσίνο θα μπορούσε ίσως να τοποθετηθεί σε έναν παράταιρο κι ασυνήθιστο πορτολάνο: τα σύνορα είναι δυσδιάκριτα, οι χώρες...
Δεν βαριέσαι, Κική Δημουλά
Γιὰ νὰ ξημερώσει σ᾿ ἕνα δάσος
πρέπει πρῶτα νὰ βγεῖ στὸν ἄμβωνα τοῦ κόσμου
ἕνα πουλὶ
καὶ νὰ ζητήσει τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον,
δῆθεν πὼς κελαϊδάει.
Νὰ τρέξει ἕνα ἀμὴν ἀπὸ...
Το πρώτο σκαλί, Κ. Π. Καβάφης
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης· «Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα. Το μόνον άρτιόν...
Το αίνιγμα, Νάνος Βαλαωρίτης
Η ρίζα ενός δέντρου μου τρώει το σχήμα ...
Στις Άνδεις, Pablo Neruda
Κορδιλιέρες
χιονισμένες,
Άνδεις
λευκές,
τοίχοι
της πατρίδας μου,
πόση
σιωπή,
τυλίγει
τη βούληση, τους αγώνες
του λαού μου.
Ψηλά τ’αργυρόχρωμα
βουνά,
χαμηλά το πράσινο αστραπόβροντο
του ωκεανού.
Ωστόσο
ο λαός αυτός
τρυπάει τις αγκαθερές
ερημιές,
πλέει
στα κάθετα κύματα
και το απόγευμα
παίρνει
την κιθάρα του,
και τραγουδάει...
Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί, Κώστας Καρυωτάκης
Φύγε κι άσε με μονάχο, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια...
Birds in the night, Σταμάτης Πολενάκης
Αυτό το ποίημα είναι για όλα εκείνα τα μελαγχολικά
κορίτσια της οδού Ο` Κόνελ στο Δουβλίνο που τα θυμάμαι
να περνούν σκορπώντας στο γρήγορο διάβα τους
ολόλευκα...