Βάσω Κωνσταντινίδου
Γεννήθηκε και ζει στη Δράμα. Στην Κομοτηνή, σπούδασε Νομική. Ανάμεσα στις πολλές ώρες στα πολλά βιβλία και σημειώσεις για τη σχολή, έβρισκε χρόνο για να διαβάζει και τα άλλα, τα λογοτεχνικά. Αν ρωτήσει κανείς έναν φίλο της, θα την χαρακτηρίσει με δυο λέξεις: βιβλία και καφές.
Στο «Ολόγραμμα» παρουσιάζει - προτείνει βιβλία –όλων των ειδών- που αγαπά και θεωρεί άξια προσοχής.
Φυγείν Αδύνατον, Νίκος Σκούτας
Ήταν αλλεργική
στη γύρη,
όπως μου είπε.
Φταρνίστηκε απανωτά
επτά φορές λουλούδια.
Σταγονίδια
με έραναν
παρά την προσπάθεια
να τα συγκρατήσει
με την παλάμη της.
Ποιος τώρα να πιστέψει
ότι με αυτό τον τρόπο
κόλλησα έρωτα.
Άκρη II, Σίλβια Πλάθ
Η γυναίκα τελειοποιήθηκε.
Το νεκρό της
Σώμα φοράει το χαμόγελο του επιτεύγματος,
Η παραίσθηση μιας ελληνικής αναγκαιότητας
Κυλάει στις πτυχές της τηβένου της,
Τα γυμνά της
Πόδια μοιάζουν να λένε:
Ήρθαμε...
Στο καφέ της χαμένης νιότης, Patrick Modiano
Πώς πέφτει το χιόνι από τα παράθυρα; Και οι νιφάδες του, επηρεάζουν έστω και ελάχιστα την πορεία των ανθρώπων και των κόσμων τους;
Το πέρασμα...
Άκρη, Σύλβια Πλάθ
Η γυναίκα είναι πλέον καθ’ όλα τέλεια.
Το νεκρό της
Σώμα φοράει το χαμόγελο της εκπλήρωσης,
Η αυταπάτη κάποιου αρχαίου αναπόδραστου
Κυλά στις έλικες της ρωμαϊκής της εσθήτας,
Τα...
Είμαστε και εμείς, Ανδρέας Ζαρμπαλάς
Είμαστε κι εμείς,
μια σπιθαμή τόπος και μια χούφτα άνθρωποi
έξω από τη μνήμη του κόσμου.
Η ιστορία πέρασε κι απ’ εδώ.
Σαν τεράστιο ζώο πέρασε η ιστορία...
Καθρέφτης, Σύλβια Πλάθ
Είμαι ασημένιος και ακριβής. Δεν έχω προκαταλήψεις. Ό,τι κι αν δεις, το καταπίνω αμέσως, Ακριβώς όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απέχθεια. Δεν είμαι...
Birds in the night, Σταμάτης Πολενάκης
Αυτό το ποίημα είναι για όλα εκείνα τα μελαγχολικά
κορίτσια της οδού Ο` Κόνελ στο Δουβλίνο που τα θυμάμαι
να περνούν σκορπώντας στο γρήγορο διάβα τους
ολόλευκα...
Απόγευμα σε πόλη γαλλική-2, Κώστας Μαυρουδής
Στο πάρκο με συνάντησε το συννεφάκι τού Γκολουάζ. Αιωρούνταν πάνω απ’ την υγρασία των θάμνων. Πού πας, του λέω, και συνέχισα το βροχερό περίπατο....
Όταν σε δαγκώνω, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Όταν σε δαγκώνω, το αίμα σου έρχεται στο στόμα μου·
κι έπειτα εξανεμίζεται στις γαλάζιες σου φλέβες.
Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή, Ναπολέων Λαπαθιώτης
Κι έτσι, είναι κάπου μια ψυχή κι ανίδεη και καλή,
που την ποθώ και με ποθεί, και πού με περιμένει,
—μα πέφτει η νύχτα τι νωρίς,...