Βάσω Κωνσταντινίδου
Γεννήθηκε και ζει στη Δράμα. Στην Κομοτηνή, σπούδασε Νομική. Ανάμεσα στις πολλές ώρες στα πολλά βιβλία και σημειώσεις για τη σχολή, έβρισκε χρόνο για να διαβάζει και τα άλλα, τα λογοτεχνικά. Αν ρωτήσει κανείς έναν φίλο της, θα την χαρακτηρίσει με δυο λέξεις: βιβλία και καφές.
Στο «Ολόγραμμα» παρουσιάζει - προτείνει βιβλία –όλων των ειδών- που αγαπά και θεωρεί άξια προσοχής.
Τον Χάρο ας γυρέψουμε, Τζόν Μίλτον
Τον Χάρο ας γυρέψουμε, κι αν δεν τον βρούμε
Με τα ίδια μας τα χέρια τον καρπό του ας γευτούμε
Γιατί άλλο καιρό τρεμάμενοι να υπομένουμε...
Στην ξενιτιά της γλώσσας, Παντελής Μπουκάλας
Τυχαία ώρα. Τυχαία πλατεία. Τυχαία Ελλάδα. Πάντως Κυριακή, τότε που δέεσαι το χρόνο να ειρηνέψει. Στα παγκάκια, μισοί να κάθονται, μισοί ανεβασμένοι. Αλβανοί. Τώρα...
«Απόγευμα σε πόλη γαλλική-2», Κώστας Μαυρουδής
Στο πάρκο με συνάντησε το συννεφάκι τού Γκολουάζ. Αιωρούνταν πάνω απ’ την υγρασία των θάμνων. Πού πας, του λέω, και συνέχισα το βροχερό περίπατο....
«Η τελευταία συγγνώμη», Μιχάλης Σπέγγος
Ο Νίκος Καζαντζής, ο Κάρστεν φον Έρεν, η Ρεβέκκα, ο Αζέρ, έχουν ένα κοινό: το χάος που δημιούργησε στις ζωές των ανθρώπων το όραμα...
Προσμένω πάλι, Ναπολέων Λαπαθιώτης
Θυμᾶμαι, νύχτα ἦταν βαθειά,
μὰ ἡ μέρα κόντευε νὰ φτάσει,
καθὼς κινήσαμε μαζί,
γιὰ νὰ χαθοῦμε μὲς στὴν πλάση...
Και σ᾿ ὅσα πέσαμε κακά,
παγίδες, λάθη, πλάνες, πάθη,
κανένας μας...
Κονιάκ Μηδέν Αστέρων, Κική Δημουλά
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ...
Εγκαταλείπω την ποίηση, Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν...
Χωρισμός, Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ
Χωρίζω, αφού είναι ένα ψέμα πια στη ζωή μου
η ύπαρξη του μέλλοντος.
Από το μέλλον χωρίζω.
Ξέρω τα πάντα κάτω απ’ την τεράστια σκιά του θα...
«Ένα ποτήρι ακόμη, Τσάρλς» |Αντώνης Τσόκος
«Η υφή των μεθυσμένων. Ανάθεμά την.»
Η σάρκα εκείνων που πληγιάζουν τα γόνατά τους δίπλα στη θάλασσα.
Εκείνοι που μυρίζουν την Άνοιξη στους φωταγωγούς.
Εκείνοι που ζουν...
Δε σ’αγαπώ, Pablo Neruda
Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την...