Εμπιστεύομαι.
Από πριν –εμπιστεύομαι.
Όχι μετά, όπως όλοι, όπως θεωρείται λογικό.
Πάντα εμπιστευόμουν το άγνωστο.
Ως γνωστό.
Μετά ερχόταν και με επαλήθευε.
Μερικές φορές όχι.
Παρέμενε άγνωστο, ξένο. Συχνά και εχθρικό.
Αλλά με μια διαφορά: με εμπιστευόταν
Εκείνο μετά.
Ως το πιο κοντινό του.
Εμπιστεύομαι. Ακόμα.
Δεν έχω άλλο τρόπο να ελπίζω.
*Τσιμάρας Τζανάτος
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
