Μαρία Πανούτσου
ΚΕΊΜΕΝΑ ΑΝΗΣΥΧΊΑΣ
Ένα Θέμα με δυο τίτλους
Α.
Ύφασμα και λόγος
Στην θεατρική πράξη ενσαρκώνεται ο λόγος μέσα από το αντικείμενο που το σώμα το ενσωματώνει στην κάθε εκπνοή. Γυμνό το σώμα αδέξιο τρέμοντας με τις παλάμες να με τρώνε από αδημονία και την επιθυμία να αγγίξουν την ουσία. Τα τιθασεύω δίνοντάς στους ένα αντικείμενο. Μια διαδικασία αντικειμενικότητας. Άλλοτε είναι ένα πανί, ένα γράμμα, μια καρέκλα, ένα ποτήρι, ένα τσιγάρο, ένα μολύβι, μια κούκλα, ένα φλιτζάνι, ένα βιβλίο, μια φωτογραφία, ένα ξύλο, ένα μαξιλάρι, ανάλογα με το τι με απασχολεί κάποια στιγμή. Θα βρουν τα χέρια μου αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη. Και από εκεί ξεκινά το ταξείδι. Αργότερα ένας ζωντανός οργανισμός θα τεθεί θυσία στην αναζήτηση των χεριών μου. Ένας άνθρωπος ,ο λιγότερο χαρισματικός. Στο σημείο αυτό, χρειάζεται μεγάλη αυτοπειθαρχία και αντικειμενικότητα. Ο κίνδυνος να ταυτιστώ με ό, τι κάνω καραδοκεί.
Είμαι και δεν είμαι αλλά ναι είμαι εκείνη που ήμουν για μια στιγμή, την στιγμή του θαύματος ή την στιγμή της απόλυτης αποχής από την ζωή.
Η εικόνα ξεπηδά από τους μύθους όλου του κόσμου από τις μνήμες του ανθρώπου πάνω στην γη αιώνες τώρα αφού είναι καταγεγραμμένες στο φτιάξιμό μου την ώρα της σύλληψης. Είμαι ένα μυστήριο όπως είμαστε όλοι μην περιορίζεται τον εαυτόν σας και εγώ αυτό θα κάνω θα αφήσω τα αντικείμενα να μιλήσουν για μένα και εγώ-ή ίδια μου η ύπαρξη- προστατευμένη από όλα και όλους θα αναδυθώ σαν το άλογο που τρέχει στο απέραντο τοπίο ελευθερίας. Το επόμενο βήμα ο αυτοσχεδιασμός σε ένα επίπεδο της φωτιάς που καίει στο κορμί μας με αυτή να τροφοδοτεί κάθε λέξη που μάθαμε κάθε τι που έχει δεχτεί το σόμα μας και όλα μαζί τα ονομάζω το σύμπαν μου. Στο μυαλό μου κολλημένες εικόνες ανθρώπων που αγάπησα για ένα λεπτό.
Β.
Αυτοσχεδιασμός
Το σχέδιο και το εγώ
Το πρώτο σημείο σε ένα λευκό άγραφο χαρτί ή η πρώτη βελονιά στο πλέξιμο ή ύφανση στον αργαλειό.
Αυτοσχεδιασμός είναι το πώς ζούμε, το πώς βλέπουμε τον κόσμο.
Αυτοσχεδιασμός είναι, το να είναι κανείς, απελευθερωμένος από φόρμες.
Αυτοσχεδιασμός είναι, η προσωπική κληρονομιά του καθενός.
Η τέχνη είναι μια βαρετή υπόθεση αν δεν… Θέλει πολύ δουλειά δεν έχει ωράρια, χρειάζεται πολύ μελέτη που δεν σταματά ποτέ, θέλει επαναλήψεις και επαναλήψεις. Ο αυτοσχεδιασμός τροφοδοτεί τον καλλιτέχνη με νέο αίμα, τον αναζωογονεί, τον κρατάει μακριά από την συνήθεια, την φυσική και πνευματική κούραση.
Συνήθως μας ελέγχουν τα πράγματα που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αντί να τα ελέγχουμε εμείς. Ο αυτοσχεδιασμός δείχνει τα όρια μας, τα μειονεκτήματα μας και τα προτερήματα μας.
Ο αυτοσχεδιασμός ζητά την πλευρά του εαυτού μας που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, που υπάρχει, αλλά χρειάζεται κάποιες προϋποθέσεις για να φανεί, για να αρχίζει να μας επηρεάζει.
Με τον αυτοσχεδιασμό ερχόμαστε σε μια ευφορία και τότε συνειδητοποιούμε τις αδυναμίες μας, όταν ξαφνικά θέλουμε να κάνουμε κάτι με το σώμα, με την φωνή και διαπιστώνουμε την αδυναμία μας και τότε με περισσότερη εμπιστοσύνη, ξαναγυρνάμε στη αδιάλειπτη διαδικασία της εκπαίδευσης.
Ο αυτοσχεδιασμός είναι ανώτερος όταν δεν υπάρχει δοσμένο θέμα, όρια χρονικά, μήνυμα και υλικό. Ο αυτοσχεδιασμός τότε ανασύρει το υλικό, (χρόνο, μήνυμα, εικόνες, ιδέες) και θέματα που υπάρχουν στο συνειδητό και υποσυνείδητο. Όλα γεννιούνται εκείνη την στιγμή, στην χρονική διάρκεια που δημιουργείται ο αυτοσχεδιασμός.
Συναισθήματα, ψυχολογικές και διανοητικές λειτουργίες, μπαίνουν σε δημιουργική διαδικασία στην διάρκεια του αυτοσχεδιασμού.
Αυτός που οδηγεί έναν αυτοσχεδιασμό καλείται να παρακολουθήσει μια ζωντανή ψυχο-σωματικο-διανοητική ανθρώπινη λειτουργία και πρόταση, πέρα από το κακό και το καλό, το ωραίο και το άσχημο που είθισται, με σχεδόν απόλυτη απουσία της κριτικής διάθεσης, στο μεγαλύτερο μέρος του αυτοσχεδιασμού.
Η περιγραφή του αυτοσχεδιασμού είναι δύσκολη, όσο δύσκολο είναι να περιγράψεις την πολύπλοκη ψυχοσωματική λειτουργία του ανθρώπου.
Αυτοσχεδιασμός είναι η καταμέτρηση, η αναμέτρηση, η κατανόηση του εαυτού μας όχι με λόγια, αλλά πρωτίστως με ενέργεια και με συγκεκριμένες σωματικές δράσεις.
Αυτοσχεδιασμός είναι μια τελική φόρμα σε συνεχή διαμόρφωση, του μη σχεδιασμένου εσωτερικού μας εαυτού.
Σε έναν αυτοσχεδιασμό, υπάρχει: Ρυθμός, επίπεδα, ταχύτητες, κατευθύνσεις, σύνθεση, χώρος, διαμόρφωση χώρου, γραμμές, κίνηση, χορός, τραγούδι, ήχοι, κείμενο, παύσεις, μουσική, σιωπή. Όλα μαζί τα χαρακτηριστικά, μερικά από αυτά, ή τα βασικά από όλα αυτά (ρυθμός, χώρος, κίνηση, παρουσία). Αυτοσχεδιασμός είναι το σχέδιο μέσα σε ένα χώρο από την επέμβαση του ανθρώπινου σώματος και της ανθρώπινης φωνής.
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο και την ποίηση από το 1979. Σπούδασε μουσική, χορό, θέατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλάδα, Αγγλία, Πολωνία. Έχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνή Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία, Γεωργία, Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Ιταλία, Κύπρο. Έζησε στην παιδική της ηλικία στο Ιράκ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού.
Τώρα ζει, εργάζεται και μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου. Είναι απόφοιτος του Έκτου Γυμνασίου Θηλαίων. Διπλωματούχος της Σχολής Κλασσικού χορού Ε. Ζουρούδη. Διπλωματούχος της Επαγγελματικής σχολής Θεάτρου Αθηνών Έχει σπουδάσει στο GROTOWSKI LABORATORIUM στο Βρότσλαβ της Πολωνίας. Τελειόφοιτος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Σπούδασε στο Open University of London Humanities – Ανθρωπιστικές σπουδές, και συμπλήρωσε την μελέτη της για την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία με την παρακολούθηση: Αθηναϊκή Δημοκρατία, 5ος αιώνας, στο Open University of London.
Παράλληλα με το θέατρο και την τέχνη η Μαρία Πανούτσου έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, «ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ», «SALUADER» και «ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ή ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣΑΝΔΡΑ ΑΠΟ ΤΟ CITY» που έχουν εξαντληθεί και ετοιμάζει την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής με τίτλο «Η ΠΟΛΗ».
Μελέτησε Ζωγραφική και Αγιογραφία με τον ζωγράφο Δ. Πάλμα, και Κεραμική με τον γλύπτη Ν. Σκλαβενίτη. Ζωγραφίζει από το 1982 και χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά για τον σκοπό αυτόν. Δουλεύει τον πηλό κατασκευάζοντας έργα αποκλειστικά με το χέρι και όχι με τον τροχό. Με την Φωτογραφία και τις αρχές της κινηματογραφικής τέχνης, ασχολήθηκε την περίοδο 1980-90 όπου έγινε δεκτή και στο International Film school of London.
Επίσης στο θέατρο παρουσιάζει θεατρικές παραγωγές όταν έχει να πει κάτι που την απασχολεί πολύ. Μελετά το ανέβασμα έργου του Σταμάτη Πολενάκη και του κύπριου ποιητή, Ανδρέα Τιμοθέου… Τελευταία θεατρική δουλειά της, 2015 με την παράσταση «Άσπρο Φως Ιστορίες έρωτα και αναρχίας» στο θέατρο Ειλισσός.
