To Nησί των Ονείρων
Πιστεύω στους μαγνήτες. Και στη δύναμή τους. Υπάρχουν τόποι μαγνήτες και άνθρωποι μαγνήτες. Mας ελκύουν χωρίς ποτέ να είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε γιατί και πως. Το γοητευτικό του πράγματος είναι πως δεν έχει καμία σημασία να το εξηγήσουμε. Είναι από αυτά που απλώς συμβαίνουν. Είναι η ροή. Δεν μπορούμε να του αλλάξουμε ρυθμό, ένταση, διάρκεια. Δεν αποφασίζουμε εμείς. Εμείς μπορούμε ή δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τη ροή. Να αναγνωρίσουμε τα σημάδια. Να αφουγκραστούμε αυτό που τελείται μέσα μας. Να το αποδεχθούμε. Να το πλησιάσουμε. Υπάρχει μία εσωτερική πυξίδα που μας κατευθύνει για να βρεθούμε εκεί που αληθινά επιθυμούμε. Εκεί που ίσως σε κάποιο όνειρό μας να έχουμε υπάρξει ήδη. Είναι στους νόμους της ζωής και της φύσης που πάντα γνωρίζουν καλύτερα από εμάς για εμάς.
Οι τόποι είναι όπως οι άνθρωποι και οι άνθρωποι γίνονται τόποι, κάποτε. Έχουν τη δική τους μορφή και δομή, τα δικά τους αναλλοίωτα χαρακτηριστικά που παραμένουν και αντιστέκονται στη βίαιη αλλαγή που φέρνει μαζί του ο χρόνος, τη δική τους ξεχωριστή μυρωδιά, τον δικό τους ασυνήθιστο τρόπο να επικοινωνούν και να σιωπούν, τις δικές τους κρυφές διαδρομές. Οι τόποι και οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να ξεχνούν ή να συγκρατούν στη μνήμη τους επισκέπτες που για κάποιες στιγμές μέσα στο χρόνο υπήρξαν εκεί παρόντες με σώμα, ψυχή και πνεύμα. Και όταν η ενέργεια του τόπου ή του ανθρώπου αυτού αναγνωρίζει τη δική μας προσωπική ενέργεια και συνεργάζεται μαζί της, κεντάνε με κόκκινες κλωστές στιγμές μαγικές, στιγμές ιερές, στιγμές καθοριστικές. Στιγμές που αναπνέουν στο πρόσωπό μας και μας υπενθυμίζουν επιθυμίες που έχουμε θάψει μέσα σε κρύους Χειμώνες.
Κάποτε ταξίδεψα μέχρι την Φολέγανδρο. Εάν έχεις μάθει να ταξιδεύεις με τον εαυτό σου και μέσα στον εαυτό σου για χρόνια, δε σε τρομάζουν οι μοναχικές διακοπές. Δεν ξέρω αν το νησί το διάλεξα εγώ ή με διάλεξε εκείνο. Μπορεί να ήταν διαίσθηση, μπορεί να ήταν επικοινωνία με το Σύμπαν. Ήταν σαν να άκουγα μια μουσική από μακριά και περπατούσα μέχρι να βρω από που έρχεται. Δεν είχα άλλες επιλογές. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Είναι λάθος να θεωρούμε πως πάντα μπορούμε να κάνουμε μια επιλογή στη θέση μιας άλλης και να έχουμε ένα ίδιο αποτέλεσμα. Η επιλογή είναι μια. Ένα είναι και το ζητούμενο. Πάντα είναι εκείνο το ένα μέρος, όπως λέμε, είναι εκείνος ο ένας άνθρωπος. Σε ολόκληρο χάρτη αναγνώριζουμε μόνο μία μικρή κουκίδα. Όπως και ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους αναγνωρίζουμε μόνο έναν.
Το νησί έχει ένα δικό του κομμάτι από Ήλιο και Φεγγάρι στον Ουρανό. Έχει μουσικές και σιωπές… Στην Φολέγανδρο αισθάνεσαι πως έχεις μια μαγική ικανότητα να ονειρεύεσαι πριν κοιμηθείς έναν ήρεμο ύπνο, να βλέπεις στα αμέτρητα αστέρια που φωτίζουν τον ουρανό της ένα σχέδιο για τη ζωή σου, να ξεπλένεις στα νερά της κάθε σου φόβο και να τον βαφτίζεις πάθος… Είναι ένα μικρό νησάκι που όμως δεν σου αρκεί ένα Καλοκαίρι για να το μάθεις. Συμβαίνει με κάποιους ανθρώπους αλλά και με κάποιους τόπους. Δεν σου αρκεί να τους αντικρίσεις μια φορά. Έχουν υλικό για μια ζωή που δίνοντας το σε σωστές δόσεις και σε σωστό χρόνο, διατηρούν πάντα το μυστήριο που θα θέλεις να το ανακαλύψεις από την αρχή. Μπορούν κάθε φορά να σε εκπλήσσουν, να σε ξανακερδίζουν και να σε ενθουσιάζουν από την αρχή.
Η Φολέγανδρος θα σε καλοδεχτεί. Οι άνθρωποι εκεί θα σου χαμογελάσουν αλλά θα πρέπει πρώτα να έχεις χαμογελάσει και εσύ στον καθρέφτη σου. Το νησί σου προσφέρει διαδρομές που βγάζουν σε απόκοσμες παραλίες που θα σε μαγέψουν. Στην Φολέγανδρο θα ανακαλύψεις ή θα θυμηθείς ξανά πως είναι να ενεργοποιούνται όλες σου οι αισθήσεις. Θα νιώσεις ευγνωμοσύνη που υπάρχεις, που μπορείς να ζεις την κάθε σου μέρα με ανοιχτή καρδιά. Δε θα σου δώσω πληροφορίες που θα μπορείς να διαβάσεις και αλλού για το νησί. Που να μείνεις, που να φας το καλύτερο παραδοσιακό φαγητό του νησιού, που να πιεις το ποτό σου, ποια παραλία είναι η καλύτερη και γιατί. Είναι πιο ενδιαφέρον να τα ανακαλύψεις μόνος/η σου. Θα σου πω όμως πως αν θέλεις να πας μόνος/η σε ένα νησί, η Φολέγανδρος είναι μια επιλογή που θα σε δικαιώσει.
Την στιγμή που θα ετοιμάζεις τη βαλίτσα για το ταξίδι, να θυμάσαι πως δεν χρειάζεσαι πολλά μαζί σου. Χρειάζεσαι τον εαυτό σου. Τον χρειάζεσαι ανοιχτό στην εμπειρία. Χρειάζεσαι τα μάτια σου ανοιχτά για να αντικρίζεις τις νέες εικόνες της ζωή σου. Χρειάζεσαι τα αυτιά σου ανοιχτά για να ακούς τη φύση που σου μιλάει. Χρειάζεσαι ένα καλό βιβλίο, αγαπημένα τραγούδια που η μελωδία τους σε βοηθά να φαντάζεσαι το παραπέρα. Και ίσως σε κάποια κουβέντα με κάποιον άγνωστο να καταλάβεις πως το αγαπημένο σου βιβλίο που επέλεξες να ξαναδιαβάσεις στις μοναχικές διακοπές σου, θέλεις να του το χαρίσεις. Και ίσως το αγαπημένο τραγούδι σου που βάζεις να παίζει στο κινητό όσο παρατηρείς τον Ήλιο να σβήνει, να είναι και δικό του αγαπημένο. Ίσως το Σύμπαν να σου μιλάει.
Μετράω τις πέτρες από το νησί και τις βάζω στο κουτί των αναμνήσεων. Ανοίγω το τετράδιο και χαμογελώ με τον λεκέ από το ροδάκινο που έσταξε πάνω του εκείνο το καυτό απόγευμα στον Γαλίφο… Απελευθερώνω τις σφιχτοδεμένες μου μπούκλες να μυρίσω για λίγο το αλάτι που συγκρατούν ακόμη μέσα τους… Παίρνω τώρα μια βαθιά αναπνοή για να βάλω σε Tahoma 12άρι τις λέξεις μου και ακούω ξανά εκείνη τη μουσική. Τελικά ναι, η μαγεία είναι μέσα μας και ξαφνικά νιώθω να ξημερώνει Αύγουστος και ακούω το ίδιο εκείνο τραγούδι ξανά…
Κάθε Καλοκαίρι ζητάει μια θέση στη μνήμη μας. Εκείνο μπορεί φεύγει μα αφήνει εμπειρίες και στιγμές που αξίζει να τις βιώνουμε όλοι μας. Αρκεί να τις διεκδικήσουμε. Έτσι είναι τα Καλοκαίρια… Αφήνουν γλυκές ιστορίες πίσω τους και νοσταλγία… Μέχρι το επόμενο Καλοκαίρι. Μέχρι την επόμενη φορά…
Γράφει η Αλεξία Κατσαβού.
*Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο ανήκουν στην ιδία.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
