Η έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “Generations” άνοιξε επίσημα για το κοινό στις 20 & 21 Δεκεμβρίου 2019, στη Δημοτική Πινακοθήκη Μαλεβιζίου και στο εκθεσιακό χώρο του Οινοποιείου Διγενάκη στα Πεζά Ηρακλείου.
Έργα γνωστών εικαστικών συνεκτίθενται με τη δουλειά ανερχόμενων καλλιτεχνών της νέας γενιάς, των οποίων το έργο έχει κριθεί ως αξιόλογο από την πορεία τους στο χώρο.
Σκοπός είναι να προαχθεί μια γόνιμη συνομιλία μέσω της οποίας θα αναπτυχθούν συσχετισμοί μεταξύ των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών της εποχής κατά την οποία διαμορφώθηκε το κάθε έργο.
Οι νέοι δημιουργοί διαπραγματεύονται καθιερωμένες αλλά και νέες μορφές έκφρασης, προβάλλοντας έργα εικαστικά, γλυπτικά, εγκαταστάσεις βίντεο, performances, χωρίς κανένα περιορισμό στο εκφραστικό τους μέσο.
Την έκθεση οργάνωσε και επιμελήθηκε ο εικαστικός Δημήτρης Λάμπρου (Εικαστική Ομάδα “ΔΙΠΟΛΑ”), σε συνεργασία με τον Ευθύμη Λαζόγκα, διδάσκοντα Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και τον εικαστικό Δημήτρη Καρατζά, ο οποίος επιμελήθηκε τα δύο θεωρητικά κείμενα της έκθεσης.
Συνεπιμέλεια: Χρύσα Βαθιανάκη, Διευθύντρια Δημοτικής Πινακοθήκης Μαλεβιζίου.
Έργα συνεργατών καλλιτεχνών παραχωρεί η γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη.
Τιμητική συμμετοχή: έργα των Νίκου Κεσσανλή και Παύλου (Διονυσόπουλου), παραχώρηση της Roma Gallery, Αθήνα.
Συμμετέχουν οι εικαστικοί:
Γιώργος Λάππας / Γιώργος Λαζόγκας / Άγγελος Σκούρτης / Πάνος Χαραλάμπους / Θάλεια Χιώτη / Γιώργος Τσακίρης / Γιώργος Χαρβαλιάς / Αλέξανδρος Βούτσας / Beskida Kraja / Χάρης Κοντοσφύρης / Παναγιώτης Σιάγκρης / Αφροδίτη Λίτη / Νίκος Κρυωνίδης / Χρήστος Κάλφας / Ελευθερία Στόικου / Πέγκυ Κλιάφα / Στέλλα Κουκουλάκη / Ljiljana Jaric / Δημήτρης Εφέογλου / Δημήτρης Αμελαδιώτης / Σοφία Καραλέκα / Θάλεια Γκατζούλη / Αγγελική Παπαγεωργίου / Κωστής Δαμουλάκης / Σύλβια Πετσούρα / Μαρίνα Προβατίδου / Δημοσθένης Μπογιατζής / Σταμάτης Λάσκος / Μαριτάσα Τσιμπλάκη / Δημήτρης Παλάντζας / Βασίλης Αλεξάνδρου / Γιώργος Πανταζής / Φώτιος Μπάλας / Βασιλική Κοσκινιώτου / Μαργαρίτα Πέτροβα / Τάνια Καραμάνου / Δημήτρης Καρατζάς / Ελεάννα Μαρτίνου / Λαμπρινή Μάρκου / Κωνσταντίνος Κολέτσος / Έφη Μπερδούση / Γωγώ Ιερομονάχου / Albert Shena / Νίνα Παναγοπούλου / Νικολέτα Στεργίου / Μαρία Καλογνώμου / Άντα Πετρανάκη / Σοφία Δατσέρη / Μαρία Μηλιώτη / Μπέσσυ Ράλλη / Σοφία Μπακιρτζή / Κρίστη Γρηγορίου / Γιάννης Μπρούζος / Λίνα Χριστίνα / Αγγελική Τριαντοπούλου / Χαρούλα Νικολαΐδου / Χριστίνα Παπαϊωάννου / Γιώργος Ανδρούτσος / Στάθης Μαυρίδης / Λουίζα Μίσσιου / Χριστίνα Αδάμ / Δήμητρα Τριανταφυλλοπούλου / Άρτεμις Κατσαμπάνη / Ειρήνη Ζήνωνος / Μιχάλης Παρλαμάς / Θωμάς Μακινατζής / Λευκή Χαρίτου / Όλγα Σουλαχάκη / Κατερίνα Καλατζίδου / Ουρανία Φθενάκη / Μαρία Δημητροπούλου / Μαρία Παπαντωνίου / Σωτηρία Καλλία / Βίκυ Μπέτσου / Γεωργία Τρούλη / Κατερίνα Ανδρουλάκη / Μανώλης Καλουδάς / Κανέλα Στασινοπούλου / Έφη Βαρδακά / Κωνσταντίνα Παρασκευόπουλου / Σταυρούλα Μιχαλακοπούλου / Γιάννης Πολιτόπουλος / Έφη Βασιλούδη / Ευαγγελία Κοντογεώργου / Χρύσα Σκεπετζή / Δομινίκη Σωτηριάδου / Μιχαήλ Φαλκώνης
Ωράριο λειτουργίας της Δημοτικής Πινακοθήκης
Δευτέρα – Τρίτη κλειστά
Τετάρτη 10:00-14:00 και 17:30-20:00
Πέμπτη 9:00-13:00 και 17:30-20:00
Παρασκευή 10:00-14:00
Σάββατο – Κυριακή 10.00-15.00
Οινοποιείο Διγενάκη
Καθημερινά 9:00 – 21:00, εκτός Κυριακής
Generations
Οι Έλληνες δημιουργοί των δεκαετιών ’60-‘80 επηρέασαν ανεξίτηλα το εικαστικό αποτύπωμα της ελληνικής πραγματικότητας μέχρι και σήμερα. Υπήρξαν κοινωνοί της νεωτερικότητας, των νέων επαναστατικών ρευμάτων στην τέχνη εκείνη την εποχή και παρά το πολιτισμικό σοκ της Χούντας που έθεσε πριν απ’όλα στο γύψο την αισθητική και την επαφή με τα τεκταινόμενα σε Ευρώπη κι Αμερική, ήταν αναμφίβολα οι πρώτοι που τόλμησαν να βάλουν ένα οριστικό τέλος στην εσωστρέφεια και την ψευδεπίγραφη ελληνικότητα που χαρακτήριζε τότε τα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα.
Συμμετείχαν δυναμικά στην διεθνή εικαστική σκηνή, κυρίως την Ευρωπαϊκή, διαμορφώνοντας μια νέα εικαστική ταυτότητα που γεύτηκε τους καρπούς του Γαλλικού Μάη και σαγηνεύτηκε από την γοητεία την αμφισβήτησης, της ρήξης με την εξουσία, την σεξουαλική επανάσταση, την ανατροπή, την Ουτοπία.
Αυτές οι νέες γενιές καλλιτεχνών, που διέθεταν ένα νέο εικαστικό αφήγημα με τολμηρά πολλές φορές ανοίγματα, αφουγκράστηκαν τα διεθνή ρεύματα, πάλεψαν ανάμεσα στην αφαίρεση και το ρεαλισμό, την μορφή και την αποδόμηση της, την δυναμική της γραφής, το δίλλημα της αφήγησης ή την πλήρη άρνηση της, πειραματίστηκαν με την performance, τον χώρο και την εγκατάσταση, μετέτρεψαν κριτικά τον καταναλωτισμό της κοινωνίας σε τέχνη. Ταυτόχρονα εναντιώθηκαν στον εμπορευματικό χαρακτήρα της τέχνης, το κύκλωμα των γκαλερί, τον ακαδημαϊσμό στις σχολές Καλών Τεχνών.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, όταν τα άνθη της Επανάστασης μαράθηκαν, επέστρεψε ο μικροαστισμός, ο συντηρητισμός, η κανονικότητα, ο ατομικισμός, το ιδεώδες της ευδαιμονίας και οι κανόνες της αγοράς επεκράτησαν πάνω στην τέχνη με την γιγάντωση του κύρους των γκαλερί. Τα φαινόμενα αυτά, συνοδευόμενα με έναν διάχυτο λαϊκισμό στην πολιτική, αποζητούν από την τέχνη έναν καθαρά διακοσμητικό ρόλο ενώ η νεωτερικότητα θα εξαντληθεί στην παραγωγή εικαστικών προϊόντων που θα ανταποκρίνεται ευχάριστα στην αισθητική της εποχής. Παράλληλα υπάρχει μια γενικευμένη ανάγκη θεσμοποίησης του ρόλου της τέχνης ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου. Στην ελληνική τέχνη βέβαια το ευτύχημα ήταν ότι τα φαινόμενα αυτά παρατηρήθηκαν με μια σχετική καθυστέρηση ενώ παράλληλα κάποιοι από τους καλλιτέχνες που δραστηριοποιήθηκαν τις δεκαετίες που προηγήθηκαν στελέχωσαν την ΑΣΚΤ και συνέβαλλαν στην άμεση αποσυντηρικοποίηση της.
Οι νέες γενιές εικαστικών από το 90 μέχρι και σήμερα αναμφίβολα βρέθηκαν μπροστά σε πολλαπλά υπαρξιακά διλλήματα καθώς υπήρχε η αίσθηση ότι όλα έχουν ήδη ειπωθεί πιο πριν από μια γενιά καλλιτεχνών όπου υπήρχε η αίσθηση ότι όλα επιτρέπονται. Παράλληλα η κρίση της τελευταίας δεκαετίας έδρασε καταλυτικά καθώς περάσαμε από το καθεστώς της υπερκατανάλωσης στην αναζήτηση των απαραίτητων για την επιβίωση ενώ παράλληλα οι εικαστικοί θεσμοί ακολουθώντας το πολιτικό σύστημα ανατινάχθηκαν εκ βάθρων.
Κατά την διάρκεια αυτής της μεγάλης μετάβασης γίναμε παρατηρητές μιας συνολικής αναθεώρησης της τέχνης με εικαστικά αποτελέσματα που παραπέμπουν σε όλα τα στάδια της ιστορίας της ξεκινώντας από την τέχνη του ανθρώπου των σπηλαίων μέχρι τις αναφορές στην χρήση της πιο υπερσύγχρονης τεχνολογίας.
Παρατηρήθηκε η ανασύσταση της performance ως εργαλείο προσέγγισης, η εκτεταμένη χρησιμοποίηση της έννοιας του αρχείου, οι διευρυμένες δυνατότητες που δίνει το βίντεο, η εκμετάλλευση της δύναμης των εικόνων στην εποχή μας, η σημασία της πληροφορίας και της έννοιας του παρόντος, η επαναδιαπραγμάτευση του χώρου και της εγκατάστασης. Η έννοια της διαδικασίας παραγωγής ενός έργου τέχνης από σημείο προβληματισμού των παλαιότερων γενεών γενικεύτηκε και έγινε κανόνας από τους νέους εικαστικούς. Δίνεται ακόμα μεγαλύτερη σημασία σε κάθε είδους υλικά και της αίσθησης που αποπνέουν, υπάρχει έμφαση στο πρωτογενές συναίσθημα, τα σύμβολα, στην ωμή ενίοτε ευθεία καταγραφή των καταστάσεων.
Την ίδια στιγμή παρατηρείται μια μίμηση κατακτήσεων και πειραματισμών των παλαιότερων σε όσα προαναφέρθηκαν στο πλαίσιο μιας επαναδιατύπωσης με πιο σύγχρονους όρους. Αν στην πρώτη γενιά καλλιτεχνών διαπιστώνεται μια περισσότερο ποιητική ή επαναστατική θεώρηση των πραγμάτων που έχει ως αποτέλεσμα μια εννοιολογική καταγραφή και εμμονή στο ουσιώδες η δεύτερη γενιά χρεώνεται από την μια πλευρά μια ενστικτώδη αποτύπωση της ματαιότητας και της μελαγχολίας των καιρών μας, αλλά και από την άλλη μια αναρχική πολυφωνική ζωντάνια γεμάτη φαντασία. ΥΓ. Ιδιαίτερης μνείας αξίζει η Δημοτική Πινακοθήκη Μαλεβιζίου και το Οινοποιείο Διγενάκη που αναλαμβάνουν να προάγουν και στην περιφέρεια σύγχρονα εικαστικά δρώμενα όπως αυτή την πρωτοβουλία της Ομάδας ΔΙΠΟΛΑ καθώς και στην πολύτιμη συμβολή της Γκαλερί Λόλα Νικολάου και την ευγενική παροχή της Roma Gallery.
Ευθύμης Λαζόγκας, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Paris I-Panthéon – Sorbonne, Διδάσκων Ιστορίας της Τέχνης, ΑΣΚΤ, Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών.
“Zombie lingua trauma”
Μισό αιώνα περίπου μετά την ανακοίνωση του θανάτου του συγγραφέα από τους Barthes και Foucault γινόμαστε μάρτυρες τις τελευταίες δεκαετίας της (ξ)αναγέννησης του υποκειμένου σε συνθήκες απουσίας κάθε αυθεντίας.
Αν το τραύμα της γλώσσας ήταν σοκαριστικό τότε σήμερα φαίνεται να είναι η κυρίαρχη συνθήκη που θεραπεύεται με την ακατάπαυστη ροή πληροφοριών.
Το τραύμα ξαναφέρνει την αυθεντία από την πίσω πόρτα, γιατί ο καθένας το βιώνει ατομικά, ενώ από την άλλη ανοίγει τον ορίζοντα στην πολυπολιτισμικότητα, στην διαδραστικότητα, την ανοιχτότητα, στις νέο-Γραμσιανές, νέο-Καταστασιακές τάσεις, στην αντί-αισθητική και στην φετιχοποίηση.
Αν αυτά ήταν μέσα θεραπείας τώρα είναι αυτό-σκοποί και μέσα σε αυτές τις συνθήκες αμετρίας καλούμαστε να ξανά μετρηθούμε.
Ακολουθεί φανταστικός διάλογος σε μίνι-σκετς:
Margaret Thatcher
– Τhere’s no such thing as society, Paul!
Paul Gauguin
– D’où Venons Nous ? Que Sommes Nous ? Où Allons Nous?
Καρατζάς Δημήτρης, εικαστικός, απόφοιτος ΜΕΤ ΑΣΚΤ, σκηνοθεσία – Σχολή Λυκούργου Σταυράκου
Ομάδα “ΔΙΠΟΛΑ”
Η ομάδα “ΔΙΠΟΛΑ” ξεκίνησε από την ομώνυμη έκθεση στην Δημοτική Πινακοθήκη του Μεταξουργείου τον Μάιο του 2015 από μια παρέα εικαστικών, ιστορικών τέχνης, συγγραφέων και επιμελητών.
Η Ομάδα Δίπολα αποτελεί έναν ζωντανό εξελισσόμενο οργανισμό ο οποίος διευρύνεται συνεχώς, με κοινό άξονα τη σύγχρονη τέχνη, την πολιτική, το αισθητικό φαινόμενο και την επιβίωση των εικαστικών καλλιτεχνών στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
ΟΙΝΟΠΟΙΕΙΟ ΔΙΓΕΝΑΚΗ
Μέσα στην καρδιά της μεγαλύτερης αμπελουργικής ζώνης της Κρήτης, τα Πεζά,18 χλμ μόλις από το κέντρο του Ηρακλείου, βρίσκεται το νέο οινοποιείο ΔΙΓΕΝΑΚΗ .
Η οικογένεια ΔΙΓΕΝΑΚΗ δημιούργησε έναν μοντέρνο και ελκυστικό χώρο ο οποίος δεν περιορίζεται μόνο στην παραγωγή άριστων ποιοτικά κρασιών αλλά αντιλαμβάνεται την οινοποιεία ως ζωτικό μέρος του συνολικότερου πολιτισμού, φιλοδοξώντας να τη συνδέσει διαδραστικά με άλλες μορφές πολιτιστικής έκφρασης όπως η μουσική, τα εικαστικά, η ποίηση και λογοτεχνία, ο χορός και το θέατρο. Η λειτουργία του άρτιου σε υποδομές οινοποιείου νοηματοδοτείται από παρουσία καλλιτεχνών σε έναν χώρου πολιτισμού ο οποίος ζεσταίνεται από το έργο τους. Παράλληλα οραματίζεται να φιλοξενήσει νέους ανθρώπους βοηθώντας έτσι στην ανάδειξη του έργου τους με στόχο να αποτελέσει αισθητική αναφορά στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής.
Οι γευσιγνωστικοί δρόμοι του κρασιού υφέρπονται σιωπηλά από ένα οργανικό καλλιτεχνικά υπόστρωμα το οποίο δίνει χρώμα και σχήμα σε μια διαδικασία η οποία γίνεται πλέον πιο σύνθετη και πιθανόν απαραίτητη αφού δεν εγκλωβίζεται μόνο στο στενό της αντικείμενο.
Εναλλασσόμενα σχήματα ή αυτόνομοι καλλιτέχνες βρίσκουν καταφύγιο για το έργο τους σε μια περιοχή που φέρνει αυτούσιο το αστικό στην κοντινή περιφέρεια.
Λευτέρης Διγενάκης, Οινοποιός.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
