Για το πορτραίτο μιας μυστικής πόλης
Του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου
“Ω ροδοδάκτυλη νύχτα φανέρωσε απόψε
Σκιές χαμένες απ’ το Νέο Χωριό ξεχασμένες
Κείνους που αγάπησα και άφησα, τις λατρεμένες!”
Σκοτεινότητα. Πάθη και εαυτοί μεγεθυμένοι, έτσι που να αποκρυσταλλόνεται -σε όλο της το μεγαλείο- η ανθρώπινη μοίρα. Όπως μας λέει κι ο Ερνέστο Σάμπατο: “Το καθήκον του σημερινού μυθιστοριογράφου (και του κάθε λογοτέχνη, φυσικά…) είναι η εξερεύνηση του ανθρώπου, πράγμα που ισοδυναμεί με την εξερεύνηση του Κακού. Ο πραγματικός άνθρωπος υπάρχει ύστερα από την Πτώση. Δεν υπάρχει χωρίς τον Δαίμονα: ο Θεός δεν αρκεί”.
Ειδικά στην εποχή μας, όπου η Νέμεσις της Ιστορίας αρχίζει να διαγράφει τις τραγικές επιπτώσεις μιας λυσσαλαίας επιθυμίας του ατόμου για κυριάρχηση επάνω στην ζωή και στους άλλους· θεωρώ πως ο καλλιτέχνης -με την διορατικότητα και την ευαισθησία του- οφείλει να μελετήσει και να καταδίξει τα σημεία των καιρών του. Μέσα από το εργαστήρι του, εκεί που συναισθήματα και δράσεις αποδομούνται και αναλύονται στα συστατικά στοιχεία του “ανθρώπινου”, μπορεί να φωτιστεί και να καταγγελθεί η α-νοησία της σύγχρονης παρακμής, μέσω του μύθου. Άλλωστε, “ο μύθος”, μας ψιθυρίζει ο Πεσσόα, “είναι το τίποτα που είναι το παν”.
Στο βιβλίο της, “Η κορφή του κήπου”, η Μαργαρίτα Σκουμπουρδή, πλάθει κόσμους και αφηγήσεις βγαλμένα από ονειρικά σύμπαντα. Κι όμως, μέσα σ’αυτό το σχεδόν παραμυθένιο περιβάλλον χτυπά η καρδιά του δικού μας κόσμου. Με σύγχρονη γραφή -η οποία, παρόλα αυτά, κρατά όλους τους δεσμούς της με την παράδοση- ταλαντεύεται ανάμεσα στα ακρότατα όρια του υπαρξιακού χάους. Δίνει τον ρυθμό της αγωνίας, του φόβου και του πόνου των ανθρώπων- σκιών. Τις πλάνες και τα απονεκρωμένα οράματα, μιας κοινωνίας που τραβά ίσια στην αφάνησή της. Θλίβεται κι οργίζεται… μα δεν εκπίπτει σ’ έναν στείρο πεσιμισμό. Νέα Χωριά και Μυστικές Πόλεις αναδεύουν μέσα από τα συντρίμμια του τώρα. Η συγγραφέας προσπαθεί να προσφέρει υλικά και διαθέσεις αλλαγής. Θέτει τον ίδιο της τον εαυτό στο μικροσκόπιο. Δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Τραβώντας μας μαζί της σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας και βαθιάς μελέτης των δομών και των κυματισμών του κοινωνικού χωρόχρονου.
Ας την ακολουθήσουμε σ’ αυτή μαγευτική διαδρομή κι ίσως κάτι, μέσα στο σκότος, μας χαμογελάσει λίγην ελπίδα γι’ αυτό το νέο που έρχεται…
Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση. Η Βαβέλ (εκδόσεις Anima,2017) είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
