Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνώρισαν ποτέ αληθινή στοργή,
ούτε μια αγκαλιά αποδοχής που να τους χωρέσει,
ούτε μια παρουσία αγάπης που να τους καθησυχάσει πως είναι ασφαλείς.
Κι όταν ξαφνικά συναντούν την αγάπη —
όταν κάποιος τους πλησιάσει με καθαρή πρόθεση και αληθινή τρυφερότητα —
η ψυχή τους δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί.
Εκεί που για τον άλλον η αγάπη μοιάζει με φως και ζεστασιά,
γι’ αυτούς γίνεται απειλή,
ένα ρήγμα που αποκαλύπτει την έλλειψη και τον παλιό πόνο που κουβαλούν.
Κι έτσι, αντί να τραφούν από τη ζεστασιά του ανθρώπου που τους πλησιάζει,
συχνά πανικοβάλλονται.
Άλλοτε εξαφανίζονται ξαφνικά,
άλλοτε προκαλούν εντάσεις που σπρώχνουν τον άλλον να απομακρυνθεί.
Κι όμως, η φυγή τους δεν είναι μακριά από την αγάπη,
είναι φυγή από τον ίδιο τους τον εαυτό,
από εκείνο το βαθύ κενό που δεν γνώρισε ποτέ την τρυφερότητα που τώρα τους προσφέρεται.
Δεν απορρίπτουν τον άνθρωπο που τους αγαπά,
απορρίπτουν τον πόνο της ψυχής τους,
τον οποίο δεν αντέχουν να κοιτάξουν κατάματα.
Κι έτσι, η αγάπη, αντί να μοιάζει με βάλσαμο,
γίνεται καθρέφτης που τους δείχνει όσα στερήθηκαν.
Τρέχουν μακριά — όχι επειδή δεν αγαπούν,
αλλά επειδή δεν έχουν μάθει ακόμα να αντέχουν την αγάπη.
Όμως κάποια στιγμή, η ψυχή κουράζεται να τρέχει.
Κι εκεί, μέσα στη σιωπή,
αρχίζει να αφουγκράζεται τη δική της πληγή.
Είναι η αρχή της ίασης — όχι γιατί έρχεται κάποιος να τη σώσει,
αλλά γιατί επιτέλους τολμά να αγγίξει μόνη της το σκοτάδι που φοβόταν.
Και τότε μαθαίνει σιγά-σιγά πως η αγάπη δεν είναι απειλή,
αλλά χώρος ασφάλειας.
Πως δεν χρειάζεται να την αντέξει,
μα απλώς να της επιτρέψει να την αγκαλιάσει.
Κι ίσως τότε, για πρώτη φορά,
να νιώσει πως δεν είναι πια μόνη.
Αγγελική Μπολουδάκη
Ειδικός ψυχικής υγείας
Ψυχοθεραπεία – Συμβουλευτική
www.boloudaki.gr
Facebook: www.facebook.com/profile
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.
