Ένα βιβλίο το οποίο θα μπορούσαμε να κατατάξουμε στα κλασικά του είδους. Ένας συγγραφέας, ένα όνομα, μια ιστορία. Μ.Καραγάτσης και «Μεγάλη Χίμαιρα», άρρηκτα συνδεδεμένα. Μόλις ξεκίνησα να διαβάζω την εισαγωγή μια ισχνή προκατάληψη άρχισε να κάνει την εμφάνισή της. Ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω γιατί θα μάθαινα πληροφορίες υπέρ του δέοντος απαραίτητες για τη συνέχεια της ανάγνωσης, αλλά όσο αυτός ο εσωτερικός διάλογος συνεχιζόταν έφτασα χωρίς να το καταλάβω στο τέλος, έχοντας ως αποσκευή το τέλος της ιστορίας προτού καν ξεκινήσω. Βέβαια, υπήρχε αμείωτο ενδιαφέρον για να δω πως έφτασαν τα πράγματα μέχρι εκεί. Οφείλω να ομολογήσω ότι το τέλος της ιστορίας δε με εντυπωσίασε, τουναντίον με «πάγωσε». Δεν θεώρησα το φινάλε ως λύση, ούτε καν ως λύτρωση, αλλά ένα εύκολο τέλος, τραγικό μεν, ψυχρό δε, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα και «αν» στο μυαλό του αναγνώστη.
Από την άλλη μεριά, ωστόσο, ο Μ.Καραγάτσης με εντυπωσίασε με τις περιγραφές του, καθώς γενικότερα οι περιγραφές με κουράζουν. Πέραν των τιθέντων διλημμάτων των τριών βασικών ηρώων, ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει ο υφέρποντας πρωταγωνιστικός ρόλος της μάνας, η οποία είχε το ρόλο του χαλιναγωγού, τηρώντας όπου ήταν απαραίτητο τις ισορροπίες. Σκηνή έντονα χαραγμένη στο νου μου, η ερωτική συνεύρεση των δυο παράνομων εραστών, η οποία αποδεικνύει κατά τη γνώμη μου, ότι δεν επρόκειτο για συναισθήματα αγάπης, αλλά ενός αχαλίνωτου πάθους, στην ολοκλήρωση του οποίου θυσιάστηκε η ζωή ενός μικρού παιδιού. Κλείνοντας, ήταν αδύνατο να μου περάσει απαρατήρητη η τόσο άρτια δοσμένη ψυχογραφική προσωπικότητα μιας γυναικείας μορφής, από έναν άνδρα. Απλά εξαιρετική!
*Γράφει ο Λάμπρος Καπαραλιώτης.
