Αντιφάσεις και ανακρίβειες σε κείμενα Προσωπικής Ανάπτυξης:
Πριν ενθουσιαστούμε με κάτι που διαβάζουμε, είναι σκόπιμο να σκεφτούμε πολύ τις ιδέες που διαβάζουμε και που επιτρέπουμε να μας επηρεάσουν και να αποτελέσουν εργαλεία για την προσωπική μας ανάπτυξη. Στην καλύτερη περίπτωση, η ικανοποίηση κρατάει όσο και η ανάγνωση και στην χειρότερη όμως, οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές και συμπεριφορές, που δημιουργούν πολλά προβλήματα.
Η πρώτη που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι η «προσωποποίηση».
Γίνεται συστηματική «προσωποποίηση» εννοιών, καταστάσεων, φαινομένων κλπ. στις οποίες μάλιστα οι συγγραφείς αποδίδουν και «ενέργειες», «συμπεριφορές» κλπ. Όπως πχ. με την ζωή. Μα λένε, «η ζωή» κάνει διάφορα όπως : τρέχει, τιμωρεί, αφυπνίζει, χαρίζει, κουράζει, ενώνει και χωρίζει και άλλα πολλά, λες και η ζωή είναι ένα πρόσωπο που κινείται και κάνει όλα αυτά τα πολύ σημαντικά.
Το ίδιο συμβαίνει επίσης με την κατάθλιψη. Την παρουσιάζουν ως ένα «θηρίο» που «βγάζει πόδια» και έρχεται και μας «χτυπάει την πόρτα» και «δεν μας αφήνει» να ζήσουμε, «μας ταλαιπωρεί» και «μας βασανίζει». Την περιγράφουν δηλαδή ως μια αυτόνομη οντότητα, με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, και μας συστήνουν να την «πολεμήσουμε», να την «αποβάλουμε», να της «κλείσουμε την πόρτα» και άλλα τέτοια.
Και τι να πούμε για τον «έρωτα» οποίος έχει την μορφή του νηπίου τοξοβόλου (πόσο σοφοί ήταν οι αρχαίοι Έλληνες!!) και που «έρχεται» εκεί που δεν το περιμένουμε, που «μας κάνει και χάνουμε τον εαυτό μας», που «μας παίρνει τα μυαλά», που «μας αλλάζει την ζωή μας» κλπ, κλπ.
Είναι προφανές πως κάνουμε την «προσωποποίηση» γιατί είναι βολική, στην προσπάθεια μας να αποδώσουμε την ευθύνη των δικών μας επιλογών, συναισθημάτων και αποφάσεων σε άλλους, ώστε να απαλλαγούμε από την ευθύνη αυτή και να αποφύγουμε την κριτική, την κατηγορία, την παραδοχή ενός λάθους και να πετύχουμε την «αθώωση και απαλλαγή» μας από την πρόκληση των αρνητικών συνεπειών που εμείς δημιουργήσαμε.
Αντί λοιπόν να αναφερόμαστε στις δικές μας επιλογές, στις δικές μας αποφάσεις και την δική μας ευθύνη που προκύπτει από αυτές, κοιμόμαστε ήρεμοι το βράδυ, γιατί εμείς δεν φταίμε σε τίποτα. Η ζωή, η κατάθλιψη, ο έρωτας είναι εκείνοι που φταίνε και σε αυτούς να αναζητήσουμε την ευθύνη και να πούμε τα παράπονά μας.
Θα πείτε εύλογα: «και τι πειράζει να σκεφτόμαστε έτσι» αν αυτή η σκέψη μας κάνει και κοιμόμαστε καλά το βράδυ; Και το valium μπορεί να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα. Γιατί δεν το παίρνουμε όλοι να εξασφαλίσουμε τον βαθύ ύπνο; Σωστά απαντήσατε, γιατί έχει παρενέργειες, το συνηθίζουμε και έτσι χρειαζόμαστε όλο και μεγαλύτερες δόσεις (δηλαδή εξαρτιόμαστε τελικά) και γιατί αυτό θα μας κάνει να κυκλοφορούμε σαν «ζόμπι».
Το χειρότερο όμως όλων είναι το ότι, αποδίδοντας την ευθύνη σε ανύπαρκτες οντότητες, δεν κάνουμε καμία αλλαγή στον εαυτό μας και στην δική μας ζωή, περιμένοντας να μας αλλάξουν «εκείνοι» που ευθύνονται. Μένουμε στα ίδια, περνάμε όλη μας την ζωή χωρίς να εξελισσόμαστε και βεβαίως χωρίς να προσφέρουμε τίποτα θετικά στους άλλους ανθρώπους.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα πέσει μπροστά σας ένα κείμενο ή ένα βιβλίο ή μια ομιλία ή ένα σεμινάριο κλπ. σκεφτείτε καλά αν σας συμφέρει να κάνετε αυτή την «προσωποποίηση» και οδηγηθείτε στην αδράνεια και χάσετε την ευκαιρία να γίνετε καλύτερος άνθρωπος, όχι μόνο για εσάς, αλλά κυρίως για τους άλλους ανθρώπους.
Γεννήθηκε το Φθινόπωρο του 1990. Έχει αποφοιτήσει από το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας αλλά και από το Τμήμα Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία. Η πρώτη της φωτογραφική έκθεση είχε θέμα το νησί της Φολεγάνδρου και παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2017. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και έργα της εκτίθενται στην «Ολυμπιακή Δημοτική Πινακοθήκη Σπύρος Λούης» στο Μαρούσι στα πλαίσια της εκδήλωσης «2ο Φεστιβάλ Εικόνας Τέχνης και Πολιτισμού» για το 2017.
Αγαπά… τα παιδιά, τα βιβλία, το θέατρο, την ιταλική μουσική, την ησυχία, τη χειμωνιάτικη λιακάδα, την καλοκαιρινή βροχή, τα ταξίδια που ανανεώνουν τις ανάσες της, τη γεύση του καφέ.
Συγκινείται με… τους γενναιόδωρους ανθρώπους, την ευγένεια, τις ευχές, τα γράμματα σε σχήμα καλλιγραφικό με κόκκινο στυλό.
Επιμένει… να κοιτάζει τον ουρανό γιατί ξέρει -πια- πως δεν έχει μόνο σύννεφα αλλά έχει και ήλιο και φεγγάρι και αστέρια…
Πιστεύει… στο Αόρατο, στο Καλό, στις Συναντήσεις των ανθρώπων.
Αισθάνεται… Ευγνωμοσύνη, Εμπιστοσύνη, Ελευθερία…
Ξεκινά… και ολοκληρώνει την ημέρα της με την ίδια πάντα ευχή…
Από μικρή ονειρευόταν να σκαρώσει το δικό της περιοδικό.